Άγρια ρομαντικός, αγγίζει τα όρια του παιδικού και του μακάβριου. O Kristof ξεκίνησε από τα λημέρια της υποκριτικής αλλά τον κέρδισε η σύνθεση μουσικής. Στα 23 του χρόνια έχει κυκλοφορήσει δύο δίσκους, με πιο πρόσφατο τον “The Oracle”, με αναφορές σε contemporary classics και στοιχεία dream pop και cabaret. Λίγο πριν ανέβει για πρώτη φορά στη σκηνή του six d.o.g.s, με το πιάνο και τη φωνή του, μας μίλησε για έρωτες, χρησμούς, savoir vivre και μουσικά του παραμύθια.
Είναι ο δίσκος σου μια «Προφητεία»; Ο δίσκος “The Oracle” γράφτηκε στο Βερολίνο ως μια ιστορία ενός παιδιού πολύ μπερδεμένου με το τι κάνει και πού πάει που ξαφνικά ερωτεύτηκε. Έτσι λοιπόν επισκέπτεται ένα μαντείο να πάρει χρησμό. Για να πάρει όμως χρησμό πρέπει να αφηγηθεί μία ανάμνηση από κάθε εποχή εκείνης της χρονιάς. Ο δίσκος δίνεται σε έναν φάκελο μαζί με κάποιες κάρτες ταρό, που έχουν γραμμένες στην πίσω πλευρά την κάθε ανάμνηση. Οπότε ναι είναι ας πούμε μια προφητεία.
Ακούγοντας κανείς τη μουσική σου, εντοπίζει παραμυθικές διαστάσεις σε αυτή. Που οφείλονται κατά τη γνώμη σου; Στην ανάγκη μου να φτιάξω ένα άλλου τύπου σύμπαν για τον μικρό Kristof.
Τι σου δίνει η μουσική και τι η υποκριτική; Τα αγαπώ και τα δύο πάρα πολύ. Στη μουσική μου αρέσει που είμαι μόνος μου στο πιάνο και έχω τον έλεγχο για ό,τι δικό μου γράφω. Με την υποκριτική είναι αλλιώς. Με την ελάχιστη εμπειρία που έχω, μου αρέσει που η απαιτείται συλλογική προσπάθεια και υπάρχει αυτό το αίσθημα της συνεργασίας. Φέτος πέρασα στη δραματική σχολή του Ωδείου Αθηνών και αντιλαμβάνομαι σιγά σιγά πόσο σημαντική είναι η έννοια της ομάδας.
Ένα τραγούδι σου έχει τίτλο “Polyamori”. Είναι η σεξουαλικότητά μας ρευστή σαν τη μουσική; Χμ.. ό,τι αφορά το polyamori: έχω αντίθετη σχέση με αυτό. Ανήκω στους ρομαντικά-συντηρητικούς-κτητικούς.
Τον τελευταίο καιρό ακούγεται συχνά η έκφραση «Η Αθήνα είναι το νέο Βερολίνο». Ποια είναι η άποψή σου πάνω σε αυτό; Η αλήθεια είναι ότι παρα-ακούστηκε η φράση αυτή. Από τη μια καταλαβαίνω ότι όλα αυτά τα χρόνια έχουμε γίνει ένα σύμβολο της κρίσης σα χώρα και πολλοί έψαχναν το επόμενο καλλιτεχνικό επίκεντρο. Η Αθήνα έγινε ένα (όπως το Βερολίνο τότε) με τους τόσους καλλιτέχνες που ήρθαν να μείνουν και να δημιουργήσουν, εκθέσεις, documenta14 κλπ. Εμένα προσωπικά δεν μου έκατσε τίποτα από όλα αυτά. Ακούγεται κάπως. Αλλά νιώθω πώς έγιναν απλά για να γίνουν. Ωραία. Και μετά; Από την άλλη στον τρόπο ζωής – κυρίως τη νυχτερινή ζωή- (όπου το Βερολίνο παραφημίζεται για αυτή) η Αθήνα πάει να κοπιάρει το Βερολίνο και μάλιστα με κακό τρόπο με αφορμή τη συγκεκριμένη φράση. Διάβαζα κάπου για την Αθήνα “poor but sexy”. Πόσο δεν ισχύει αυτό; Είμαστε απαθείς στο φλερτ -σεξ σε αντίθεση με τους “Βερολινέζους” (δύσκολο να βρεις κιόλας έναν Βερολινέζο-Βερολινέζο). Μόνο ντρόγκια και στυλάκι. Άσε που λατρεύουμε ό,τιδήποτε νεκρό. Είμαστε βαθιά νεκροφιλικός λαός. Πεθαίνει κάτι και τσουπ το θέλουμε στην Αθήνα μέχρι να γίνει δεν ξέρω και γω τι. Έτσι δεν πάει; Βέβαια όλα έρχονται με καθυστέρηση ίσως γιατί τα μεταφορικά είναι ακριβά (ειρωνικό). Ακούγομαι καρακυνικός και φλύαρος αλλά θέλω να πω πως έχουμε τόσες δυνατότητες να δημιουργήσουμε το «Η Αθήνα είναι νέα». Ακόμα δεν ξέρω αν απάντησα στην ερώτηση…
Σε ένα στίχο σου λες «Η μνήμη ακόμη μιλάει.» Ποιά είναι η πιο έντονη ανάμνηση που έχεις και πως τη μεταφράζεις μουσικά; Ένα πολύ αγαπημένο κουκλάκι που μου πήρε το κύμα μα δε βρέθηκε ποτέ, καλοκαίρι 1999. Συνήθως παίζω με τρίλιες ή μορντάν.
Τι ιστορίες θέλεις να πεις μελλοντικά με τη μουσική σου; Είμαι στη φάση που μαζεύω υλικό. Σκεφτόμουν να μελοποιήσω το savoir vivre. Βασικά ακόμα το σκέφτομαι…
O Kristof θα εμφανιστεί στο six d.o.g.s. την Κυριακή 12 Νοεμβρίου στις 21.00. Εισιτήρια: 5 ευρώ.
