Κυριακή απόγευμα και φτάσαμε μια ώρα νωρίτερα στο ραντεβού μας. «Ευκαιρία να συνεχίσουμε το Νορβηγικό Δάσος», σκεφτήκαμε. Αμ δε! Ανοίγοντας τη τσάντα δε βρήκαμε ούτε νορβηγικό φύλλο· είχαμε ξεχάσει τον Μουρακάμι στο σπίτι. Όμως, για καλή μας τύχη, είναι Χριστούγεννα και στο Μετρό του Συντάγματος έχει στηθεί φιλανθρωπικό Bazaar. Έτσι, κάναμε την καλή μας πράξη και αγοράσαμε το Η μαθήτρια που έγινε αμύγδαλο του Ευγένιου Αρανίτση. Ένα πολύ ευχάριστο διήγημα για ένα σουρεάλ νησί που «[…] οι επισκέπτες αντί να χτυπούν τις πόρτες των σπιτιών, έμπαιναν κατευθείαν, ανεξαρτήτως ώρας ή μέρας. Τουναντίον, θεωρείτο τεκμήριο καλής ανατροφής να χτυπάει κανείς την πόρτα προτού βγει από το σπίτι […]». Κάτι σαν τα Νέα του Βελγίου δηλαδή. Μπείτε χωρίς να χτυπήσετε και βγαίνοντας αφήστε και κανένα comment.
Επίσης ερωτευτήκαμε. Τη διασκευή των Scott Bradlee & Postmodern Jukebox στο Get Lucky των Daft Punk. Είδαμε μέσα από αυτήν τη διασκευή πόση μουσικότητα κρύβει η αυθεντική εκτέλεση μέσα της, κι απλά επιλέγει να είναι ποπ τσιχλόφουσκα, γιατί μπορεί. Εξάλλου οι Daft Punk δεν είναι καθόλου τίποτα τυχαίοι, κι αυτό το ξέρουμε από καιρό. Αλλά είδαμε και πώς θα ήταν η μεγαλύτερη φετινή επιτυχία αν είχε γραφτεί πριν 70 χρόνια. Και είχε παιχτεί από μουσικούς με αρχίδια μέχρι το πάτωμα. Και είχε βουτηχτεί στο μέλι τρεις φορές για να μουλιάσει.
Αλλά μετά θέλαμε να ακούσουμε και τίποτις ελληνικό. Το πράγμα ξεκίνησε από τους γνωστούς Yanneis, τι να πει κάνεις για αυτούς; Τα καλύτερα, τα πιο πωρωμένα λόγια. Κι αφού αναρωτηθήκαμε υπό τους ήχους του Medusa, «ποιος είναι ο τρελός;», είπαμε να συνεχίσουμε και θυμηθήκαμε τους Τάδε. Τα δίδυμα αδέλφια που τραγουδάνε, ποίηση την οποία οι ίδιοι έχουν μελοποιήσει. Κάπου εδώ εμφανίζεται η λέξη ριπίτ για 100 ή και 200 φορές στην Μαρία Νεφέλη του Οδυσσέα Ελύτη. Θες η τρεμάμενη αλλά γεμάτη τσαγανό φωνή του Παντελή; Θες η συνοδεία της διακριτικής μελωδίας του Μιχάλη; Πάντως δεν τσίμπησαν μόνο ριπίτ για την Μαρία Νεφέλη αλλά και πολλές ακροάσεις των άλλων μελοποιήσεων τους και πολύ μας άρεσαν, Tadelfia Τάδε.
Και τώρα λίγη μπάλα. Φαίνεται πως είναι η εβδομάδα των πέναλτι. Πάνε λίγες μέρες που μιλήσαμε για μερικά χαρακτηριστικά πέναλτι που δεν βρήκαν ποτέ δίχτυα, και ο Ολυμπιακός στον τελευταίο αγώνα του για τους ομίλους του Champions League έσπευσε να μας χαρίσει μερικά ακόμη. Αν ο Τσόρι Ντομίνγκες αστοχούσε στο τρίτο κατά σειρά χτύπημα που κέρδισαν οι ερυθρόλευκοι στην νίκη τους με 3-1 επί της Άντερλεχτ, πιθανότατα ο Ολυμπιακός θα έγραφε ιστορία στον θεσμό, ως η μόνη ομάδα που έχει σπαταλήσει τρία πέναλτι με τρεις διαφορετικούς εκτελεστές. Είχαν προηγηθεί οι Σαβιόλα, Βάις. Τύφλα να ‘χει ο Μάρτιν Παλέρμο σε ‘κείνο το 3-0 της Κολομβίας επί της Αργεντινής για το Copa America. Είχε χάσει τρία πέναλτι μόνος του. Στο ένα τον νίκησε ο γκολκίπερ, στο άλλο το δοκάρι και στο τρίτο έστειλε την μπάλα άουτ.
Μένοντας σε αθλητικό πλαίσιο, είδαμε (ξανά) το Invictus. Αφορμής δοθείσης. Ο Μόργκαν Φρίμαν (φυσικά) είναι ο Νέλσον Μαντέλα και η ομάδα ράγμπι της Νότιας Αφρικής πρέπει να κερδίσει το Παγκόσμιο Κύπελλο που διοργανώνει στο έδαφός της το 1995. Η αποστολή του Μαντέλα; Να περάσει το μήνυμα «τώρα πια δεν τσακωνόμαστε» μέσα από ένα αθλητικό γεγονός. Ο Κλιντ Ίστγουντ σκηνοθετεί μια καλή ταινία (όχι φανταστική πάντως) που όμως αποτελεί ένα καλό μάθημα ιστορίας για κάποιον που δεν έχει ιδέα (και θέλει να αποκτήσει) για το ποιος ήταν ο σημαντικότερος πολιτικός ηγέτης της σύγχρονης ιστορίας. Αναμένουμε και την μακάβρια επίκαιρη καινούρια ταινία του Τζάστιν Τσάντγουικ με τίτλο Mandela: Long Walk to Freedom. Εδώ ο Μαντέλα θα είναι ο αγαπημένος μας ως Luther και ως Stringer Bell, Ίντρις Έλμπα.
Για περισσότερες περιπέτειες των Βέλγων επισκεφτείτε την πιο Σουρεαλιστική Επιθεώρηση Πολιτισμού όλου του ίντερνετ.
