Λε Πεν vs. Μαδούρο

Όταν είσαι στην αντιπολίτευση, είναι αναμφίβολα πιο όμορφα. Η κατάσταση είναι πιο ενδιαφέρουσα. Νιώθεις πιο ελεύθερος, δεν υπάρχει η απολογία της διακυβέρνησης, έχεις (ή πουλάς) μια κάποια αισιοδοξία για το «καθεστώς» που επιδιώκεις να πέσει. Το ίδιο συμβαίνει και στον τρόπο που διαβάζεις τις διεθνείς ειδήσεις προσπαθώντας να τις φέρεις στα μέτρα της εσωτερικής επικαιρότητας με συχνά εξώφθαλμες χωροχρονικές αυθαιρεσίες. Κι επειδή είναι κάπως δύσκολο να παρακολουθείς συνεχώς τις πολιτικές εξελίξεις σε όλο τον κόσμο, είναι πιο εύκολο να εστιάζεις όποτε έχουν εκλογές. Η Λατινική Αμερική είναι ένα καλό παράδειγμα. Είναι αρκετά μακριά ώστε να επηρεάζει τις εδώ εξελίξεις, αλλά πάντα ασκούσε μια γοητεία στα ελληνικά πολιτικά πράματα. Ίσως, θα πουν κάποιοι κακόβουλοι, γιατί για πολλά χρόνια και η Ελλάδα είχε κυβερνήσεις με τη σφραγίδα της CIA.

Η κουβανέζικη επανάσταση και οι Σαντινίστας ήταν φάροι ελπίδας παλιότερα για την ελληνική αριστερά. Ένα πεδίο δόξης λαμπρόν για να αντλεί και να ικανοποιεί τις φαντασιώσεις της θα έλεγαν οι κακόβουλοι της πρώτης παραγράφου. Στη συνέχεια, την σκυτάλη της παροχής ελπίδας πήραν οι Τσάβες, Μοράλες, Λούλα, Κορέα, Κίρχνερ και οι υπόλοιποι ηγέτες σηματοδότησαν την στροφή στις χώρες του Κόπα Αμέρικα από τα τέλη των 90s κι έπειτα. Ένα πολιτικό φαινόμενο-ντόμινο με τα χαρακτηριστικά της αντιλιτότητας, του αντιμπεριαλισμού, του κλασικού λατινοαμερικάνικου λαϊκισμού, το οποίο ανάλογως τη χώρα (άλλες φορές περισσότερο κι άλλες φορές λιγότερο), υπήρξε σαφέστατα αριστερόστροφο. Σε κάθε πανηγυρισμό της ελληνικής αριστεράς για τις αλλαγές στη λατινική Αμερική, η μόνιμη επωδός της δεξιάς συνοψιζόταν στο «τζάμπα χαίρεστε». Η Ελλάδα δεν έχει καμιά σχέση με τη Λατινική Αμερική, εδώ είμαστε μια ανεπτυγμένη ευρωπαϊκή χώρα, στην ευρωπαϊκή ολοκλήρωση τα παραδοσιακά οράματα/φαντάσματα της αριστεράς δεν έχουν καμιά θέση κι αν ονειρεύεστε αντίστοιχες εξελίξεις εδώ, μάλλον κάνετε χάλια μπάφο. Οι δυνάμεις της ευρωπαϊκής ιδέας καλπάζουν προς την ενοποίηση κι εσείς είστε ένα λάθος της ιστορίας.

Η ζωή όμως τα φέρνει λίγο διαφορετικά καμιά φορά. Πλέον έχουμε μια αριστερή κυβέρνηση, καλά οκ έχετε δίκιο ίσως όχι τόσο αριστερή, όμως σίγουρα (σύμφωνα και με τους επικριτές της) αντιευρωπαϊκή στη ρητορική της. Μια κυβέρνηση που νιώθει πιο άνετα με τις αριστερές κυβερνήσεις της Λατινικής Αμερικής. Την ίδια στιγμή που δειλά-δειλά έχουν αρχίσει και φουντώνουν οι αντιευρωπαϊκές δυνάμεις σε πολλές χώρες της ΕΕ, είτε με αριστερό πρόσημο είτε με δεξιό ανάλογα την πολιτική παράδοση κάθε χώρας. Στην Πολωνία πρόσφατα νίκησε ο ευρωσκεπτικιστής Κατσίνσκι, το ακόμα πιο πρόσφατο δημοψήφισμα στη Δανία έβγαλε ένα ηχηρό ΟΧΙ, στο Ηνωμένο Βασίλειο ο Κάμερον υπό την πίεση του UKIP είναι με το ένα πόδι εκτός, ενώ λίγο πιο δίπλα στην Ιρλανδία το Σιν Φέιν (που είναι κάτι σαν ένοπλη ΔΗΜΑΡ, θα έλεγε πάλι κάποιος κεφάτος κακόβουλος) ετοιμάζεται να παραλάβει την εξουσία στις επερχόμενες εκλογές.

Κερασάκι στην τούρτα τα αποτελέσματα του πρώτου γύρου των περιφερειακών γαλλικών εκλογών. Σε 6 από τις 13 περιφέρειες πρώτο κόμμα αναδείχθηκε το Εθνικό Μέτωπο της Μαρίν Λεπέν και μάλιστα διεκδικεί με αξιώσεις στον δεύτερο γύρο αρκετές από αυτές, με δεδομένη την άρνηση του Σαρκοζί να συνεργαστεί με του Σοσιαλιστές. Η πρωτιά ενός αντιΕΕ κόμματος σε οποιαδήποτε χώρα της Ευρώπης δεν έχει και τόσο μεγάλη σημασία, από τη στιγμή που δεν είναι όλες οι χώρες και τόσο ίσες στη λήψη αποφάσεων, όμως όταν αυτό συμβαίνει στη Γαλλία της δεδομένης ισχύος και της συγκεκριμένης πολιτικής παράδοσης, τα πράγματα είναι κάπως πιο σημαντικό. Αν η Γερμανία είναι η ατμομηχανή της ΕΕ, τότε η Γαλλία είναι το βαγόνι με το κάρβουνο. Άρα θα περίμενε κανείς οι συνεπείς ευρωπαϊκές δυνάμεις του τόπου μας να είναι προβληματισμένες, να ανησυχούν και να πανικοβάλλονται ειδικά από τη στιγμή που γι’αυτούς έχουμε ήδη μια αντιΕΕ κυβέρνηση.

Όμως όχι, πλέον είναι στην αντιπολίτευση δεν τους ενδιαφέρει τι γίνεται στην Ευρώπη, γιατί εκεί οι σύμμαχοί τους δεν τα πάνε και τόσο καλά. Έτσι έπεσαν με τα μούτρα στους πανηγυρισμούς για την ήττα της Κίρχνερ στην Αργεντινή και του Μαδούρο (ή Μαδούρου κατά τον υιο Πλέυρη γιατί όποια πέτρα κι αν σηκώσεις Έλληνα θα βρεις) στη Βενεζουέλα. Για το φιλοευρωπαϊκό κομμάτι της ελληνικής πολιτικής πίτας, η πρωτιά της Λεπέν είναι ήσσονος σημασίας που ελάχιστα θα επηρεάσει τα ευρωπαϊκά πράματα. Οι καταπιεσμένοι Έλληνες δεξιοί βρήκαν το φάρο της ελπίδας που ζητούσαν στη Λατινική Αμερική. Καμιά φορά η λύτρωση έρχεται από εκεί που δεν το περιμένεις. Τι λέτε; Μένουμε Λατινική Αμερική;