Still Alice: Κάθε Στιγμή Μετράει (Still Alice) *****
ΗΠΑ, Γαλλία, 2014, Έγχρωμο
Σκηνοθεσία: Richard Glatzer, Wash Westmoreland
Πρωταγωνιστούν: Julianne Moore, Alec Baldwin, Kristen Stewart
Διάρκεια: 101’
Η Alice είναι μια επιτυχημένη καθηγήτρια γλωσσολογίας στο Πανεπιστήμιο Κολούμπια και μια αγαπημένη μητέρα και σύζυγος στην προσωπική της ζωή. Δεν της λείπει τίποτα. Όλα θα αρχίσουν να ανατρέπονται όταν διαγνωστεί με μια πρώιμη και βίαιη εκδοχή αλτσχάιμερ, η οποία θα της αλλάξει τη ζωή. Θα αγωνιστεί μέχρις εσχάτων, στο πλάι της οικογένειάς της, μα, ως γνωστόν, η συγκεκριμένη νόσος είναι μη αναστρέψιμη. Πέραν της εκπληκτικής ερμηνείας της Julianne Moore, η οποία στέκεται ως συνεκτικός αρμός της ταινίας, δεν είναι τίποτα άλλο εκτός από μια διαφήμιση της Apple και ένας ύμνος προς τα οφέλη που έχει η αστική τάξη όταν πλήττεται από κάποια ασθένεια. Μια πλαστά κοινωνική ταινία, δηλαδή.
Σε γενικές γραμμές, τα Όσκαρ δεν πιστοποιούν κάτι πολύ σημαντικό σε σχέση με τους κατόχους τους. Στο παρελθόν έχουμε δει πολλές ταινίες, ανάξιες ενδιαφέροντος να βραβεύονται ενώ άλλες «το άξιζαν περισσότερο», ηθοποιούς να παραλαμβάνουν το αγαλματίδιο σχεδόν χαριστικά επειδή έπαιξαν έναν ευαίσθητης χροιάς ρόλο (ανεξαρτήτου αποτελέσματος, ο ρόλος και μόνο, ή το όνομα εν τοιαύτη περιπτώση αρκεί) και πολλές φορές η λέξη «Όσκαρ» από μόνη της να ταυτίζεται με μια έννοια ποιότητας μέσα στο κεφάλι μας.
Η Julianne Moore, από την άλλη, είναι μια ηθοποιός τεράστιων ικανοτήτων, που όσο περνά ο καιρός, τόσο δείχνει να ωριμάζει στην τέχνη της. Δεν κρύβω πως, σε προσωπικό επίπεδο, είναι ίσως η αγαπημένη μου ηθοποιός και περιμένω κάθε φορά με αγωνία τις επόμενες κινήσεις της. Η φετινή χρονιά δεν ήταν και η πιο χαρακτηριστική της ως προς τους ρόλους που έπαιξε, με τον βασικότερο όλων να παραμένει αυτός της Alice που της χάρισε για πρώτη φορά και το αγαλματίδιο-φετίχ. Δε μπαίνουμε καν στη διαδικασία να αναρωτηθούμε αν το άξιζε, μα η διερώτηση που προκύπτει από τη συγκεκριμένη βράβευση είναι η εξής: γιατί το Still Alice: Κάθε Στιγμή Μετράει βρήκε το δρόμο προς την υποψηφιότητα;
Είναι η πρώτη φορά που στα πλαίσια αυτής της στήλης επιλέγω να γράψω το εκτενέστερο κείμενο της εβδομάδας για μια –στην καλύτερη των περιπτώσεων- μέτρια ταινία, όχι μόνο επειδή δε βρήκα κάτι που να με συγκινήσει αρκετά ανάμεσα στον όγκο των υπολοίπων ταινιών, μα επειδή, επιπλέον, το θεωρώ ως ένα σοβαρό ζήτημα προκειμένου να το αφήσω ασχολίαστο. Ολόκληρη η ταινία βρωμά από αυτό το πατσουλί της πολιτικής ορθότητας με το οποίο έχει ψεκαστεί. Για μια ακόμα φορά η ανώτερη τάξη προβάλλεται ως η ιδανική, με τα λεφτά της, τις ανέσεις της, τα προνόμιά της και την πανταχού παρούσα στα πλαίσια της οικογένειας αγάπη. Όλοι οι γιατροί, οι προϊστάμενοι και οι γύρω άνθρωποι δείχνουν κατανόηση και συμπάσχουν με την Alice που, μέρα με τη μέρα, ξεχνά όλο και περισσότερα πράγματα. Οι γιατροί προσπαθούν να φανούν καθησυχαστικοί και προσφέρουν τις καλύτερες δυνατές λύσεις. Οι συνεργάτες αντί να προσπαθήσουν να διώξουν ένα μέλος του προσωπικού που μπορεί να μειώσει τη φήμη του πανεπιστημίου δείχνουν κατανόηση και συμπόνια, χωρίς να αποπέμπουν το «χαλασμένο» γρανάζι με τρόπο αισχρό, αλλά μετ’ αποδοχών. Η οικογένεια ποτέ δε νιώθει κουρασμένη, δεν αγανακτεί από τη νέα πραγματικότητά της και είναι μονίμως στο πλευρό της μητέρας, θυσιάζοντας εαυτόν. Και στο τέλος, αφού έχουν προηγηθεί αρκετά μελοδραματικά βουρκώματα, έχουμε και το κλασικό σκηνικό με την αγάπη που μένει, ό, τι και να γίνει. Και ο θεατής πάει σπίτι του γεμάτος ελπίδα, μια ελπίδα που την επόμενη μέρα θα την έχει ξεχάσει γιατί δεν έχει τίποτα να κρατήσει.
Τίποτα; Μάλλον όχι τίποτα. Έχει τη Julianne Moore σε συγκλονιστική φόρμα, με μια κενή έκφραση που υποδηλώνει άμεσα την πνευματική της κάθοδο, δύο μάτια που, όταν είναι ακόμα επικοινωνούντα με αυτόν τον κόσμο περικλείουν όλο το εσωτερικευμένο άγχος του κόσμου σχετικά με το τι θα γίνει την επόμενη μέρα ή την απορία του πως θα είναι τα πράγματα όταν τα πάντα έχουν φύγει από το νου. Είτε στην κοινωνική είτε στην «άρρωστη» πλευρά της, η Moore μεγαλουργεί. Αν ήταν one woman show και αφορούσε αποκλειστικά σε αυτή και όχι στους γύρω-γύρω, το φιλμ θα ήταν μια υπέροχη σπουδή στο παρόν ζήτημα. Μα, δυστυχώς, έχουμε ένα απαίσια μελοδραματικό Alec Baldwin να παραπαίρνει στα σοβαρά το ρόλο του και να θυμίζει πρωταγωνιστή σαπουνόπερας, μια παντελώς ατάλαντη Kristen Stewart να θυμίζει γιατί όλος ο κόσμος όταν αναφέρεται σε αυτήν δεν το κάνει για καλό σκοπό και ένα σωρό άλλους ηθοποιούς να επιβαρύνουν την ταινία.
Όχι, αυτή η βράβευση δεν είναι τιμητική για το μεγαλείο της Moore, πιο πολλά πράγματα μας είπε με τη συμβολική, ψυχωτική ερμηνεία της στον Οδηγό Ερμηνείας παρά σε αυτό το μικροαστικό μελόδραμα/διαφήμιση που προσπαθεί να πλασαριστεί ως ευαίσθητη ταινία. Ταινία της εβδομάδας; Κατά παράδοξο τρόπο και λόγω του αποκτηθέντος πρεστίζ της Ακαδημίας ναι. Ποιοτικά ούτε για πλάκα. Προτιμήστε την επιδερμική μέχρι ενός σημείου μα αγνή άποψη του Από Μηχανής ή το αγνό και αθώο μελόδραμα της Σταχτοπούτας.
Στην επόμενη σελίδα: Ex Machina / Τετάρτη 04:45 / Cinderella / Wild Card / Fils De Grece
