Στην πρόσφατη συζήτηση που είχαμε κάνει με τον Νίκο Αγγελή των Χωρίς Περιδέραιο, περάσαμε αρκετή ώρα προσπαθώντας να βρούμε πόσοι μουσικοί εκείνης της πολυδιαφημισμένης εποχής κατάφεραν να συνεχίσουν την καλλιτεχνική τους πορεία με την ίδια ένταση που χαρακτήρισε τα ροκ 80s της Αθήνας και ο πρώτος άνθρωπος που μου ήρθε στο μυαλό ήταν ο Άκης Μπογιατζής. Δεν είναι ο μοναδικός (ο Μπογιατζής σωστά μου επισημαίνει τον Αντώνη Λιβιεράτο, αν και οι Κεφάλαιο 24 ενεργοποιούνται δισκογραφικά στο δεύτερο μισό της δεκαετίας, υπάρχουν κι άλλοι φυσικά), αλλά είναι σίγουρα ο πιο ιδιαίτερα συνεπής μουσικός της γενιάς του, φροντίζοντας να κυκλοφορεί δίσκους με μεγάλο εκτόπισμα που μπορεί να μειώθηκε στη διάρκεια των χρόνων που ακολούθησαν τη δίγλωσση κυκλοφορία των Χαϊκού, γι’ αυτό όμως δεν φταίει ο ίδιος, αλλά ο άκρατος καταναλωτισμός των μουσικόφιλων που είδαν να πραγματοποιείται το μεγάλο τους όνειρο, της άπειρης και ελεύθερα διαθέσιμης μουσικής.
Τα επτά χρόνια που μεσολάβησαν απ’την κυκλοφορία του Dark Outside είναι πάρα πολλά, όχι γιατί έτσι προστάζει η μουσική βιομηχανία, αλλά γιατί οι Sigmatropic είναι μια απ’τις 2-3 καλύτερες μπάντες που γέννησε η Αθήνα, γι’ αυτό και δεν αποτελεί έκπληξη που το Dead Computer Blues είναι ένα ακόμα θαυμάσιο άλμπουμ (το ίδιο ισχύει για όλους τους δίσκους του γκρουπ) που καθυστέρησε γιατί ο Μπογιατζής όλα αυτά τα χρόνια ζει μια «διπλή ζωή» που τον βρίσκει καθηγητή στα ΤΕΙ Αθηνών, να προσπαθεί να βρει την «χειμαρρώδη κατάσταση» που αναζητά για να βάλει κάτω τις ιδέες του, όπως μου επαναλαμβάνει αρκετές φορές και με διαφορετικές αφορμές στην συνέντευξη που ακολουθεί
http://youtu.be/N0-3q8FtERg?list=PLig34wKb36guFjQSxvHn-vP3VHcW4L4Q8
Για την καθυστέρηση της κυκλοφορίας: Το Dead Computer Blues είναι μια κλασσική περίπτωση δίσκου που έχει καθυστερήσει χωρίς κάποιο ιδιαίτερο λόγο αφού συνέχεια έλεγα «τώρα θα το βγάλουμε» και κάπως πήγαινε από χρόνο σε χρόνο με αποτέλεσμα να περάσει μια επταετία. Η καθοριστική στιγμή ήταν το περασμένο καλοκαίρι αφού είχαμε ολοκληρώσει τα πάντα, ηχογραφήσεις, post production κτλ. οπότε αποφασίσαμε να βάλουμε μια τελεία στην όλη διαδικασία.
Για την θεματική του δίσκου: Δεν μου έχει ξανασυμβεί να γράψω έναν ολόκληρο δίσκο που ασχολείται με τα θέματα της επικαιρότητας, είναι η πρώτη φορά που συμβαίνει κάτι τέτοιο. Σίγουρα έχω γράψει κάποια τραγούδια που ασχολούνταν με κοινωνικά θέματα της εκάστοτε εποχής αλλά πάντα έμπαιναν σε ένα γενικότερο πλαίσιο και δεν είχαν την αιχμή που έχουν τα καινούργια τραγούδια. Δεν θα ήταν ψέμα να πω πως η στιχουργική προσέγγιση της P.J. Harvey στο Let England Shake με επηρέασε, είναι ένας καταπληκτικός δίσκος με υπέροχη, λιτή παραγωγή. Δεν το περίμενα, πίστευα πως είχε κλείσει ο κύκλος της σχέσης μου με τη μουσική της, πως ήταν καιρός να ακούσω άλλα πράγματα. Ήταν λάθος όμως, πρόκειται για αριστούργημα.
Για τον τίτλο και την ενεργή συμμετοχή της υπόλοιπης μπάντας: Σε ένα πρώτο πλαίσιο μπορείς να πεις πως ο τίτλος του δίσκου πηγάζει απ΄την μειωμένη χρήση του υπολογιστή σε συνθετικό επίπεδο. Δηλαδή, σε αρκετά κομμάτια που έχω γράψει για την μπάντα, ο υπολογιστής ήταν η πρωτογενής πηγή, κάτι που δεν συνέβη αυτή τη φορά. Τώρα η αφετηρία ήταν η ακουστική κιθάρα και το πιάνο. Οι πρόβες που κάναμε για τον δίσκο ήταν απ΄τις πλέον καρποφόρες που έχω βιώσει προσωπικά κι αυτό οδήγησε στην πιο ενεργή παρουσία και των υπολοίπων με τους οποίους συνυπογράφουμε τις ενορχηστρώσεις.
Για το “Onion Rock”: Το συγκεκριμένο τραγούδι είναι αποτέλεσμα μιας κάπως τρελής ιδέας να ταιριάξουμε έναν πειραγμένο πανκ ρυθμό με κάτι που έχει να κάνει με τον αυτοσαρκασμό. Γι’αυτό και υπάρχουν αυτοί οι στίχοι, οι οποίοι είναι και αρκετά δεικτικοί. Για να είμαι ειλικρινής δεν έχω ξανακάνει κάτι αντίστοιχο στο παρελθόν, στο δικό μου σύμπαν είναι μια πολύ ιδιαίτερη στιγμή ακόμα κι αν για κάποιους άλλους μουσικούς είναι συνθετική καθημερινότητα.
Για το “Clouds of Antarctica”: Είναι απ’τα πιο παλιά κομμάτια του δίσκου, είχε φτιαχτεί την εποχή του Dark Outside, όπως και το ομώνυμο κομμάτι του φετινού άλμπουμ. Δεν είχαν ολοκληρωθεί βέβαια ποτέ, δεν υπήρχαν οι στίχοι για παράδειγμα, αλλά οι βασικές ιδέες υπήρχαν από τότε. Το “Clouds of Antarctica” με βασάνισε αρκετά στο κομμάτι της ενορχήστρωσης, είχε μια τζαζ/μπλουζ αίσθηση που παρέπεμπε σε κάτι αρκετά «ελαφρύ» και ήθελα να βρω μια ισορροπία που δεν θα πρόδιδε αυτό που ήθελε να πει, το οποίο δεν πιστεύω πως είναι κάτι «χαλαρό». Είναι ένα βαθιά αλληγορικό, πολιτικό τραγούδι που μιλάει για κάτι πραγματικά απειλητικό που ξεκινάει από μια κάτασπρη ήπειρο, η οποία όμως «γεννάει» γκρίζα σύννεφα. Η άσπρη ήπειρος φανερώνει κάτι πολύ παγωμένο, αληθινά κρύο και πέρα απ΄την ομορφιά ενός τέτοιου πράγματος είναι ταυτόχρονα κάτι που φοβάσαι, που σε τρομάζει, είναι σημάδι δυσάρεστου μηνύματος. Αυτά είναι τα «σύννεφα» τα οποία λένε «ήρθαμε εδώ και να ξέρετε, θα σας φτιάξουμε ένα νέο μεσαίωνα». Καλό είναι να το καταλαβαίνουμε αυτό και να προσπαθήσουμε να βρούμε έναν τρόπο να ξεφύγουμε από ένα τέτοιο μεσαίωνα.
Για το “Off Hand”: Είναι για μένα το πιο εμβληματικό κομμάτι των Libido Blume και δεν είναι δικό μου, το έχει γράψει ο φίλος μου, ο Δημήτρης Στεργίου. Είναι το αγαπημένο μου κομμάτι απ’ όλη αυτή τη περίοδο των αθηναϊκών γκρουπ των 80s.
Για τους δημιουργικούς του ρυθμούς: Η παραγωγή τραγουδιών των Sigmatropic είναι αργή, βγαίνουν με το σταγονόμετρο για πολλούς και διάφορους λόγους. Αυτό όμως μας δίνει ένα πλεονέκτημα γιατί οι ιδέες συσσωρεύονται και όταν έρχεται η ώρα να εκδηλωθούν γίνεται πιο εύκολα απ’ ότι συμβαίνει συνήθως με τους μουσικούς που δισκογραφούν για τρεις δεκαετίες όπως εγώ. Αν όμως μου έλεγες να ασχοληθώ μόνο με τη μουσική, μέσα σε δύο μέρες θα είχα υλικό για τρία διαφορετικά project επειδή μέσα στα χρόνια έχω αρκετά μισοδουλεμένα τραγούδια τα οποία δεν έχουν ολοκληρωθεί. Με τα χρόνια οι μηχανισμοί αυτοκριτικής είναι πιο δύσκολοι, ο αυθορμητισμός πάει κατά κάποιο τρόπο στην άκρη.
Για τον χαρακτήρα του: Είμαι πολύ πεισματάρης άνθρωπος, δεν πιστεύω πως αξίζει να παρατάς οτιδήποτε αγαπάς πραγματικά, ακόμα κι αν δεν είναι αυτό που σου δίνει να φας, όπως συμβαίνει με τα περισσότερα επαγγέλματα. Με πλήρη συνείδηση έδωσα στην μουσική το ρόλο που έχει στη ζωή μου. Έχω, δυστυχώς, χάσει πολλά απ΄το γεγονός ότι η μουσική δεν είναι η κύρια ενασχόλησή μου αλλά έχω βάλει εδώ και καιρό τα πράγματα σε μια ζυγαριά και έκρινα πως η μουσική πρέπει να διατηρήσει τα αγνά χαρακτηριστικά της με κόστος να βρίσκεται συχνά σε δεύτερη μοίρα στη λίστα με τις δραστηριότητές μου. Είναι ταυτόχρονα αλήθεια πως αγαπάω τη δουλειά μου στο πανεπιστήμιο, ακόμα κι αν ο συγκεκριμένος ακαδημαϊκός χώρος δεν είναι καθόλου συναφής με τη μουσική. Και για να είμαι πιο ακριβής, είναι ένας άλλος γαλαξίας, κυριολεκτικά γυρνάω διακόπτη όταν πρέπει να αφοσιωθώ στη μουσική και το αντίστροφο. Προσωπικά, όλο αυτό το νιώθω σα να ισορροπώ πάνω σε δύο σανίδες σε ένα ποτάμι όπου προσπαθώ να κρατηθώ όρθιος καθώς η ορμή του νερού επιταχύνει απ’ τη μια ή την άλλη πλευρά. Δεν είναι πάντα το πιο ωραίο συναίσθημα, όμως υπάρχει φοβερή ικανοποίηση όταν κατορθώνεις να ολοκληρώσεις έναν κύκλο όπως είναι ένας καινούργιος δίσκος, η στιγμή που συνειδητοποιείς ότι τα κατάφερες είναι πολύτιμη. Είμαι απ΄τους ανθρώπους που έχουν αγαπήσει πολλά πράγματα κι απλά αρνούμαι να αποποιηθώ έστω κι ένα απ’ αυτά. Σε αυτό έγκειται η ξεροκεφαλιά μου, δεν αφήνω τα πράγματα που αγαπώ κι όσο ζω ή έχω και τα δυο μου πόδια θα συνεχίσω με τον ίδιο τρόπο. Όταν πιάνω την κιθάρα στα χέρια μου νομίζω πως επιστρέφω δεκαετίες πίσω και δεν το λέω σχηματικά αυτό. Το νιώθω. Σα να αποκτώ πάλι την εφηβική, νεανική μου τρέλα. Άλλωστε, όλους τους δίσκους (ακόμα και τον τελευταίο) τους γράφω σε μια χειμαρρώδη κατάσταση, κι αυτό είναι σίγουρα μια μορφή τρέλας ενός εφήβου, δεν κάθομαι σε μια καρέκλα και λέω στον εαυτό μου «ώρα να γράψεις ένα κομμάτι». Δεν πάει έτσι για μένα. Κάπως έτσι έγραψα και τα Χαϊκού, αυτό κι αν ήταν τρέλα. Σε όποιον είπα τότε την ιδέα μου, με πέρασαν για χαζό. Ένιωσα τέτοια ικανοποίηση που αυτή η αλλοπρόσαλλη ιδέα ολοκληρώθηκε με τον ίδιο χειμαρρώδη τρόπο που την συνέλαβα, κι αυτό δεν θα το ξεχάσω ποτέ. Όλα τα κομμάτια βγήκαν μέσα σε 5-10 μέρες, τουλάχιστον οι βασικές ιδέες που για μένα είναι το πιο σημαντικό κομμάτι της διαδικασίας μιας σύνθεσης.
Για την πανεπιστημιακή του καριέρα: Η ακαδημαϊκή μου πορεία είναι το ίδιο μακροχρόνια με την ενασχόλησή μου με τη μουσική. Την εποχή των Cpt Neφos τελείωνα τις βασικές μου σπουδές και αντίστοιχα, σε εκείνη των Libido Blume έκανα το διδακτορικό μου. Με λίγα λόγια, δεν έχει υπάρξει εποχή στη ζωή μου που ασχολούμαι μόνο με τη μουσική. Πάντα υπήρχε το πανεπιστήμιο. Βέβαια εκείνες τις εποχές δεν το πολυέλεγα, υπήρχε μια αμηχανία και δεν ήξερα πως να το διαχειριστώ στις συνεντεύξεις εκείνης της εποχής. Με το καιρό συμφιλιώθηκα πρώτα εγώ και μετά όλοι οι υπόλοιποι.
Για την επανέκδοση του δίσκου των Cpt Neφos: Το καλό πράγμα αργεί να γίνει γι’ αυτό και δεν υπάρχει ακόμα η επανέκδοση του δίσκου των Cpt Neφos αλλά υπάρχει πρόταση. Είναι μια πρόκληση βέβαια γιατί κατά γενική ομολογία (εννοώ πως δεν το πιστεύω μόνο εγώ αυτό) η παραγωγή του δίσκου μας πήγε πίσω τότε. Στις συναυλίες ήμασταν ένα γκρουπ με καλό και δεμένο ήχο κάτι που δεν βγήκε ποτέ στο δίσκο. Πιστεύω πως ο κόσμος δεν άκουσε αυτό που περίμενε από εμάς. Θα ήθελα να εξαντλήσω κάθε πιθανότητα να έρθει η επανέκδοση σε καλύτερα επίπεδα, τουλάχιστον όσον αφορά το mastering πια.
Για τις αναβιώσεις: Να σου πω την αλήθεια, κρύβουν από πίσω κάτι που σπάνια είναι ειλικρινές, τουλάχιστον έτσι πιστεύω εγώ. Όταν ξαφνικά, πριν από 3-4 χρόνια άρχισαν να επανεκδίδονται όλοι αυτοί οι δίσκοι απ΄τα 80s κρατούσα μικρό καλάθι. Όμως κάποιες μικρές κινήσεις, η σελίδα στο facebook New Wave in Athens in the 80s, το live στο An πριν από ενάμιση χρόνο και το μυθικό πια live στο Gagarin, μου άλλαξαν γνώμη. Ειδικά στο Gagarin η αίσθηση ήταν πέρα από κάθε προσδοκία, δεν μπορούσα να φανταστώ ούτε στα πιο τρελά όνειρά μου πως θα βρισκόμουν πάνω σε μια σκηνή με τόσους φίλους και συναδέλφους απ΄τα παλιά και ταυτόχρονα θα υπάρχει και τόσος κόσμος από κάτω, να χοροπηδάει και να τραγουδάει αυτά τα κομμάτια.
Για τα άμεσα πλάνα του: Δεν μπορώ να δώσω πολλές πληροφορίες αλλά έχει προγραμματιστεί μια κυκλοφορία για τη φετινή Record Store Day που θα κυκλοφορήσει στην Tongue Master Records του Θοδωρή Βλασσόπουλου, ο οποίος είναι υπεύθυνος για την αγγλική εκδοχή των Haiku. Θα είναι ένας νέος κύκλος τραγουδιών των Sigmatropic, στα οποία θα συμμετάσχουν και διεθνείς καλεσμένοι. Είναι όλα έτοιμα, εξώφυλλα κτλ. Έχει επίσης πάρει το δρόμο του ένα ελληνόφωνο project, που δουλεύεται αρκετό καιρό. Οι πρώτοι του σπόροι μπήκαν τη δεκαετία του 90. Είχα συνεργαστεί με τον καταπληκτικό ποιητή Ηλία Λάγιο, που δυστυχώς έχει πεθάνει, και είχαμε γράψει μερικά τραγούδια όπου οι στίχοι και η μουσική δημιουργούνταν ταυτόχρονα καθώς και μερικά που βασίζονταν σε δημοσιευμένα ποιήματά του (ένα βιβλίο που προτείνω: Ανθολογία του Ηλία Λάγιου, Εκδόσεις Ίκαρος). Θα προσπαθήσω να το βγάλω κι αυτό μέσα στο 2015.
Το Dead Computer Blues των Sigmatropic κυκλοφορεί από την Inner Ear.
