Ανακάλυψα το Arachnées το καλοκαίρι που μας πέρασε στο Φεστιβάλ Off της Αβινιόν. Υπήρξε για μένα μια από τις πιο ευχάριστες εκπλήξεις της χρονιάς που πέρασε. Επεδίωξα να μάθω περισσότερα για τις κοπέλες που το δημιούργησαν: τη Μαρία Γιάνναρου, που έκανε και τη χορογραφία, και τη Μαίρη Παρδαλάκη. Νέα έκπληξη: σε ένα Παρίσι που έχει προ πολλού πάψει να είναι φιλόξενο, χωρίς ιδιαίτερη υποστήριξη, γνωριμίες, επιχορηγήσεις, χωρίς τεχνικά μέσα, αίθουσες για πρόβα, χωρίς καν την πολυτέλεια του ελεύθερου χρόνου, οι δύο νεαρές γυναίκες κατορθώνουν να δημιουργήσουν ένα συναρπαστικό αποτέλεσμα, την ώρα που ομάδες επώνυμες, με την υποστήριξη φορέων, φεστιβάλ και ιδρυμάτων, επιχορηγούμενες (κοινώς καβατζωμένες από παντού) εξακολουθούν να παράγουν το ένα μνημείο πλήξης, αλαζονείας και αυτοαναφορικότητας μετά το άλλο. Δεν συνηθίζω να προτρέπω, αλλά νομίζω πως όσοι αποφασίσουν να κατηφορίσουν προς το Ίδρυμα Κακογιάννη το προσεχές τριήμερο δεν θα σπαταλήσουν άσκοπα το χρόνο τους.
Ποιες, λοιπόν, είστε και πώς βρεθήκατε μαζί;
Είμαι η Μαίρη Παρδαλάκη, μένω στο Παρίσι τα τελευταία δέκα χρόνια σχεδόν και είμαι χορεύτρια. Τη Μαρία τη γνώρισα σε μια παράσταση της Νίνας Δίπλα, που ήταν χορεύτρια της Pina Bausch. Δουλέψαμε μαζί, κι έκτοτε δημιουργήσαμε τη δική μας ομάδα. Κι οι Arachnées είναι η πρώτη δουλειά που κάναμε μαζί.
Είμαι η Μαρία Γιάνναρου και ζω στο Παρίσι εδώ και δέκα έξι χρόνια. σπούδασα Ιστορία Τέχνης στη Σορβόννη και παράλληλα χορό. Τα 3-4 τελευταία χρόνια έχω αρχίσει τις πρώτες απόπειρές μου ως χορογράφος και προσπαθώ να συνδυάσω όλα αυτά που έχω μάθει σε ένα σύνολο– έχω σπουδάσει και τέχνη της μαριονέτας και λίγο θέατρο.
Και οι Arachnées πώς ξεκίνησαν;
Μ.Γ. Όταν έκανα το Μάστερ μου στο Πανεπιστήμιο, δούλεψα πάνω στους συμβολιστές του 19ιυ αιώνα, κι έπεσα πάνω στα γραπτά του Μαίτερλινγκ, και με ενδιέφερε πολύ η ποιητική της υπονόησης κι όλη αυτή η θεματική του, όπου υπάρχουν δύο ανταγωνιστικοί κόσμοι, κι ο συμβολισμός του, πάντα ήθελα να το μεταφέρω αυτό σε σκηνική πράξη. Η αρχική ιδέα ήταν αυτή, και πρώτα έγραψα ένα θεατρικό κείμενο πάνω σε αυτό το θέμα, κι άρχισα να το δουλεύω σε κίνηση με μια ηθοποιό. Και μετά σιγά-σιγά, από αυτό το συμβολιστικό έργο, το εμπνευσμένο από τον Μαίτερλινγκ, από πολύ βαθιά ήρθε ο μύθος της Αράχνης, αυτής της γυναίκας που είναι εγκλωβισμένη κάπου, σε ένα στενό χώρο, κι είναι ανάμεσα στο ζώο και τη γυναίκα. κι αφού ξεπρόβαλε ο μύθος, θέλησα να τον αναμορφώσω, κι αυτή την τιμωρία που έχει επιβληθεί στην Αράχνη στο μύθο, να τη δω με καινούριο τρόπο.
Πώς βγάζει κανείς τα προς το ζην στο Παρίσι με το χορό;
Μ.Γ. Δεν τα βγάζει! Έχει κάποια επιδόματα, και μετά κάνει μικροδουλίτσες. Εγώ δίνω μαθήματα χορού, και τώρα θα γράφω κριτικές χορού… κι ό,τι βγει!
Μ.Π. Κι εγώ δουλεύω ως μοντέλο σε ατελιέ ζωγραφικής, και πρόσφατα πήρα ένα δίπλωμα γιόγκα, οπότε θα παραδίδω μαθήματα. Ο χορός παραμένει κάτι επιπλέον.
Και μετά τις Arachnées, τι ακολουθεί;
Μ.Γ. Τώρα δουλεύω πάνω σε ένα σόλο με θέμα τη γυναίκα-δέντρο. Και με τη Μαίρη ξεκινήσαμε από πέρυσι να δουλεύουμε πάνω σε ένα ντουέτο εμπνευσμένο από τα γραπτά του Bachelard πάνω στο νερό. Όμως δεν έχουμε αίθουσα, δεν έχουμε και πολύ χρόνο… Το καθυστερούμε λιγάκι. Κι έχουμε πει μια τη Μαίρη να αναπτύξουμε πιο πολύ τη δουλειά μας προς το video dance, που έχει περισσότερη προσβασιμότητα μέσω internet, για να τη γνωρίσει λίγο ο κόσμος. Μέσα σε ένα χρόνο ελπίζουμε να προχωρήσει.
Μ.Π. Και προσανατολιζόμαστε να κάνουμε μια πιο μικρή βερσιόν του Arachnées, με διαφορετική μουσική και σχεδόν αντίστροφο σενάριο.
Παρασκευή 6, Σάββατο 7 & Κυριακή 8 Φεβρουαρίου 2015, στις 21:30. Ίδρυμα Μιχάλης Κακογιάννης, Πειραιώς 206, Ταύρος. Περισσότερες πληροφορίες εδώ.
