Στο λάπτοπ με το οποίο περιφέρομαι από μπαρ σε μπαρ παριστάνοντας τον DJ, έχω ένα φάκελο που λέγεται “DAP-NDFK MIX”. Περιέχει μια σειρά από mainstream dance hits, ως επί το πλείστον της περιόδου 1999-2003, κομμάτια που μεσουράνησαν στα ελληνικά clubs ενώ κάποια από αυτά τα κατάφεραν και στο ελληνικό ραδιόφωνο. Ας τα πούμε house, όμως δεν είναι ούτε σκληρά ούτε underground. Έχουν (πολύ βασικό) λογάκια, βρίσκονται στο μεταίχμιο της dance με την pop και είναι απόλυτα εύπεπτα τόσο ώστε να τραβάνε το ενδιαφέρον των αγοριών που φοράνε σκουφάκια σε κλειστούς χώρους και των κοριτσιών που προτιμάνε τις UGG σε ανοιχτούς – αμφότεροι άλλωστε έδιναν τότε ραντεβού στο Venue. Το clubbing εκείνης της εποχής το αποκηρύσσω (άλλωστε δεν το έκανα ποτέ – η αληθινή χορευτική μουσική ακούγεται σε μέρη σκοτεινά, υπόγεια, χημικά και ιδρωμένα), αλλά αυτά τα κομμάτια με τίποτα. Είναι χαριτωμένες υπενθυμίσεις μια εποχής που η γιαγιά μου έπαιζε στο χρηματιστήριο, που… «ένα τζιπ ανά νοικοκυριό» και που στην Ελλάδα έπαιζαν μπάλα ο Ζιοβάνι και ο Πάολο Σόουζα. Διαμόρφωναν άλλωστε ένα παράλληλο σύμπαν που έμπλεκε γλυκά με τους υπόλοιπους που άκουγαν Strokes και όσους ετοιμάζονταν να την πατήσουν με το electroclash. Κι εκεί που τα είχαμε βρει, ήρθαν ο 50 Cent, το R’n’B και το ευρώ και τα διέλυσαν όλα…
IIO, Rapture (Deep Dish remix)
Η ναυαρχίδα των hits της εποχής και η απόλυτη απόδειξη ότι το perception είναι σημαντικότερο του reality και στη μουσική. Το’ χα πρωτακούσει στο +Soda της Πάρου το καλοκαίρι του 2001, μετά σε εκείνο το πάρτι στην Πειραιώς που Paul Oakenfold και Deep Dish είχαν μαζέψει 12.000 κόσμο, όλοι ψάχναμε τι είναι. Και μέσα σε λίγους μήνες είχε ανδρώσει τον Μιλτιάδη Βαρβιτσιώτη, ήταν σε διαφημίσεις και στο ΌΛΑ του Θέμου Αναστασιάδη. Ήταν δηλαδή lame.
Rui Da Silva feat. Cassandra Fox, Touch Me
Συνεργασία του Πορτογάλου παραγωγού Rui Da Silva και της βρετανίδας βοκαλίστριας (που έπαιζε πολύ σε αυτήν την σκηνή) Cassandra Fox. Δε θυμάμαι αν ήταν μέσα σε κάποια από αυτές, αλλά φέρνει αυτόματα στο μυαλό τις συλλογές House Experience του Βασίλη Τσιλιχρήστου.
Mojo, Lady
«Μαμά, μου δίνεις 50 χιλιάρικα να πάω εκδρομή με τη σχολή στη Μύκονο…». Τα έδιναν οι άτιμες και ρίξαμε τη χώρα στα βράχια.
Kosheen, Hide U
Ό, τι και να λέμε σήμερα, όσο και να το έχουμε συνδέσει με εκείνους που ήταν τρέντι κι εξελίχθηκαν σε κλαρινογαμπρούς, αυτό είναι ένα έξοχο δείγμα ποπ μεταφοράς της drum ‘n’ bass βρετανικής πανσπερμίας των ‘90s. Γκρουπ από το Μπρίστολ που ξεχωρίζει από τον πολτό της υπόλοιπης λίστας.
Stardust, Music Sounds Better With You
Τα περισσότερα από αυτά τα κομμάτια, τουλάχιστον σε μένα, είναι ευχάριστα γιατί φέρουν και βαριά την επιρροή του french house του δεύτερου μισού των ‘90s. Οι Stardust ήταν ένα βραχύβιο πρότζεκτ του Thomas Bangalter των Daft Punk μαζί με τον επίσης καλό Alan Braxe και τον Benjamin Diamond στα φωνητικά. Αταβιστικό χαμόγελο όταν ακούγεται η εισαγωγή του ακόμα και σήμερα, φευγαλέες αναμνήσεις από το κλιπ με το αεροπλανάκι, Σημίτης.
Delirium feat. Sarah McLachlan, Silence
Στιγμή-σταθμός. Οι καναδοί Delirium δίνουν την επική μελωδία στη συμπατριώτισσά τους mezzo soprano Sarah McLachlan και λίγους μήνες πριν φύγει η δεύτερη χιλιετία (φοβόμσταν τον ιό Y2K ως το τέλος του κόσμου, θυμάστε;) ένα νέο είδος γεννιέται. Η τρανσομπαλάντα. Θα την εξελίξουν οι Tiesto, Armin van Buuren et al., με τον πρώτο να φτάνει μέχρι την τελετή έναρξης των Ολυμπιακών. Της Αθήνας, φυσικά.
Spiller feat. Sophie Ellis Bextor, Groovejet, If This Ain’t Love
Τόσο χαλαρό σαν να πηγαίνεις με φορμίτσα και Nike Air Millennium για καφέ, Σάββατο μεσημέρι στο Μικρολίμανο.
Dirty Vegas, Days Go By
Κονταροχτυπήθηκε με το “It Feels So Good” της Sonique για αυτήν εδώ τη θέση στη λίστα. Αλλά την κέρδισε γιατί αυτό είναι το βίντεο κλιπ που θα θυμόμαστε. Και γιατί ακούγεται άνετα και σήμερα.
Roger Sanchez, Another Chance
😥
Junior Jack feat. Robert Smith, Da Hype
** φωνή Σάκη Μπουλά στο Ας Περιμένουν Οι Γυναίκες **
«Ψήφισε ο Ρόμπερτ Σμιθ, Νέα Δημοκρατία; … Κλυταιμνήστρα βοήθειααααααα»
και last but not least
Daft Punk, One More Time
ΟΚ, είναι legit, είναι τα μυστηριώδη ρομπότ από το Παρίσι, είναι οι πρωτοπόροι της ηλεκτρονικής σκηνής της τελευταίας εικοσαετίας, αλλά ο δρόμος για να φτάσει το V-neck στα ανδρικά t-shirts μέχρι τον αφαλό άνοιξε την στιγμή που ο DJ χαμήλωσε – αφαιρώντας μπάσο – και το αλαλάζον πλήθος ούρλιαξε σαν να μην υπάρχει αύριο Ooooonnnneeeee Mooorrree Tiiiiime.
