Ποια η διαφορά μεταξύ μιας ηρωίδας ρεπόρτερ και ενός ντετέκτιβ, τυπικού ήρωα αστυνομικών μυθιστορημάτων; Θα μπορούσαν να μην διαφέρουν. Εννοώ ότι εξαρτάται από το τι θες από τον χαρακτήρα που δημιουργείς, ποια είναι η φιλοδοξία σου ως συγγραφέας. Κατά πόσο ανθρώπινο και σύνθετο θέλεις να τον φτιάξεις για να ξεφύγεις από τον στερεότυπο ήρωα του αστυνομικού μυθιστορήματος. Πράγματι, σε αυτό το λογοτεχνικό είδος έχουμε δει άπειρες φορές τον κουρασμένο αστυνομικό, ο οποίος πίνει πολύ και έχει πρόβλημα με τις γυναίκες. Σχεδόν όλοι οι ήρωες είναι έτσι. Φυσικά θα μπορούσες να φτιάξεις τον ήρωα ως έναν σύνθετο πατερφαμίλια, αν ήθελες, αν αυτό ήταν η φιλοδοξία σου. Εγώ ήθελα να έχω ένα σύνθετο πλάσμα και να είναι γυναίκα. Δεν την ήθελα ρεαλιστική. Ο χαρακτήρας της είναι υπερβολικός, είναι τόσα πολλά μαζί, αλλά εγώ την ήθελα έτσι. Την ήθελα να κάνει λάθη και να την γλιτώνει. Ήθελα να είναι κάποια με την οποία θα μπορούσα κατά έναν τρόπο να ταυτιστώ. Να είναι λίγο σαν εμένα ή τις φίλες μου, οι οποίες έχουν παιδιά, δουλεύουν πάρα πολύ, κάνουν σεξ σπάνια και αντιμετωπίζουν μια ελαφρά διατροφική διαταραχή. Σχεδόν όσες ξέρω είναι έτσι. Παράλληλα, ήθελα την ηρωίδα μου να είναι πολύ έξυπνη, πολύ φιλόδοξη και αναιδής προς τους συναδέλφους της. Ήθελα να κλαίει πάρα πολύ, να αγαπάει τα παιδιά της και να μισεί τη μάνα της. Της επιτρέπεται όμως να είναι έτσι. Κάπως σαν ένα ξόρκι. Αν μπορεί εκείνη να είναι έτσι, τότε και εμείς το μπορούμε. Κατ’αυτή την έννοια είναι πολύ διαφορετική από το στερεότυπο του ντετέκτιβ που βλέπουμε σε τόσες και τόσες αστυνομικές νουβέλες.
Και πως κρατάτε έναν χαρακτήρα σαν την Άνικα πάντα φρέσκο και ενδιαφέροντα για το κοινό σας, εφόσον πρωταγωνιστεί σε όλη τη σειρά των βιβλίων σας; Άρχισα να δημιουργώ τον χαρακτήρα αυτόν από τότε που ήμουν 8 χρονών. Την ονόμασα Άνικα και έλυνε μυστήρια. Όταν άρχισα να γράφω τη σειρά των μυθιστορημάτων μου η Άνικα ήταν 24 χρονών. Από τότε μεγάλωσε κατά 15 χρόνια, μεγάλωσε μ’εμένα, αλλά δεν έχουμε την ίδια ηλικία. Μέσα λοιπόν από τη ζωή και τις σκέψεις αυτού του απίθανου χαρακτήρα, η κοινωνία αποκτά ενδιαφέρον. Η ίδια η εξέλιξή της προσφέρει ζωντάνια και κέφι.
Στο μυθιστόρημά σας “Παράδεισος” κυριαρχούν οι έννοιες βία-ενοχή-ντροπή στην ταραγμένη ψυχολογία των ηρώων. Αντικατοπτρίζουν και σ’ένα βαθμό την ψυχοσύνθεση της σύγχρονης κοινωνίας; Πολύ καλή ερώτηση. Το μυθιστόρημα αυτό έχει σχέση με την ανάληψη ευθύνης. Η ντροπή υπάρχει, αλλά ποιος τελικά φταίει; Ποιος είναι ο κακός, ποιος ο ήρωας; Εξαρτάται από ποια οπτική γωνία το δεις. Και τι συμβαίνει όταν το κράτος γίνεται ο κακός; Αυτό συνέβη στα Βαλκάνια τη δεκαετία του ’90. Άρχισαν να σκοτώνουν τους λάθος ανθρώπους, αυτό έκαναν στην ουσία. Το λαθρεμπόριο των Βαλκανίων άνθιζε στη Σουηδία, ακριβώς έτσι όπως περιγράφεται στο βιβλίο, με τις επίσημες αρχές να το στηρίζουν ανοιχτά. Πράγματι, εγείρω ερωτήσεις γύρω από τις έννοιες που επεσήμανες, αλλά οι απαντήσεις δίνονται από τον αναγνώστη. Τα συμπεράσματα διαφέρουν από αναγνώστη σε αναγνώστη.
Ο Bob Dylan είπε ότι ήρωας είναι εκείνος που κατανοεί την υπευθυνότητα που συμβαδίζει με την ελευθερία. Αν συσχετίσουμε τα λόγια αυτά με την ελευθερία του Τύπου και τη μετάδοση της πληροφορίας, τι συμπέρασμα μπορούμε να βγάλουμε; Αυτό είναι ένα μεγάλο θέμα που προβληματίζει, κυρίως στις μέρες μας με την όλο και μεγαλύτερη εξάπλωση της διαδικτυακής πληροφόρησης. Οι δημοσιογράφοι είναι πάρα πολύ δυνατοί άνθρωποι και ασκούν μεγάλη επιρροή και εξουσία. Όμως, δεν ξέρω κατά πόσο τα καταφέρνουν με το θέμα της υπευθυνότητας. Στις σκανδιναβικές χώρες, αλλά και σε όλο τον δυτικό κόσμο, προωθείται η δημοσιογραφία που πουλάει. Είναι πολύ δύσκολο να κριτικάρεις τα μήντια. Ποιος είσαι εσύ που θα τα κριτικάρεις; Εμείς, οι δημοσιογράφοι κάνουμε τις ερωτήσεις και δακτυλοδείχνουμε. Όμως, δεν υπάρχει τίποτα πιο ευαίσθητο από έναν δημοσιογράφο που δέχεται κριτική. Κυρίως οι διακεκριμένοι, αρσενικοί δημοσιογράφοι ερευνητές, όταν γίνονται αντικείμενο κριτικής, φρικάρουν. Αισθάνονται προσβεβλημένοι γιατί θέλουν πάντα να είναι οι καλοί. Διαθέτουν τις σωστές απαντήσεις και γι’αυτό έχουν δίκιο. Θέλω να πω ότι είναι πολύ δυνατοί τύποι. Και δεν νομίζω ότι τελικά υφίσταται “αντικειμενική δημοσιογραφία.” Έχουμε την άποψή μας για την κοινωνία, έχουμε αντζέντα, ακόμα και αν νομίζουμε ότι δεν έχουμε.
H ηρωίδα πώς παραμένει συνειδητά ηθική, παρά την παρορμητική της φύση; Παρόλο που τα χρήματα και η εξουσία την περιβάλλουν, εκείνη φαίνεται ότι δεν συγκινείται από αυτά. Αυτό είναι κάτι που ξενίζει Οι άνθρωποι συνήθως είναι καχύποπτοι όταν κάποιος δεν ενδιαφέρεται για χρήματα. Αλλά ο χαρακτήρας της είναι πολύ περίεργος. Παρατηρεί την εξουσία, αλλά δεν κόπτεται να την αποκτήσει. Για παράδειγμα, δεν ενδιαφέρεται για την διευθυντική θέση που της προσφέρουν στην εφημερίδα. Ταυτίζομαι μαζί της, γιατί πάντα με εντυπωσίαζε η εξουσία και το πόσο την ήθελαν κάποιοι. Όσο για τον παθιασμένο χαρακτήρα της, δεν νομίζω ότι θα επιβίωνε εκτός του βιβλίου μου.
