Η Μαρία Τσάκος έγινε ΑΕΚ εξαιτίας ενός τραγουδιού

Ποια είναι η πρώτη ανάμνηση της ζωής σου;   Χμμ, η πρώτη ανάμνηση. Μου έρχονται εικόνες από το χωριό μου στη Χίο, τις θυμάμαι, όμως, ή απλά με πάνε εκεί παλιές φωτογραφίες που έχω δει μεγαλύτερη; Ποιος το ξέρει; Ως ολοκληρωμένη ανάμνηση, θυμάμαι μια απίθανη ιστοριούλα που διαδραματίζεται στο πρώτο σπίτι που νοικιάσαμε στη Νέα Σμύρνη, πολύ κοντά στον Πανιώνιο: είχα καταφέρει, ένας Θεός ξέρει πώς και γιατί, να χώσω μέσα στο ένα μου ρουθούνι ένα στρογγυλό πορτοκαλί χάπι, μεγάλο σαν ρεβύθι, τόσο βαθιά που δεν μπορούσαμε να το βγάλει η μητέρα μου με τίποτα× νομίζω, πως τα κατάφερε μια φίλη της ή μια γειτόνισσα με τσιμπιδάκι φρυδιών, λίγα λεπτά πριν πάρει την απόφαση να με πάει σε νοσοκομείο. Νομίζω είναι από τις λίγες σκανδαλιές που έχω κάνει ως παιδί, γενικά ήμουν πολύ ήσυχη.

Ποιο ήταν το αγαπημένο σου παιχνίδι;  Με κούκλες και τέτοια δεν πολυέπαιξα, μου άρεσαν οι κατασκευές φοβερά, έπαιζα πολύ με τουβλάκια και έφτιαχνα πάντα ένα σπίτι: με πόρτα, με παράθυρα, ένα σπίτι κανονικό. Λίγο μεγαλύτερη, παίζαμε πολύ ποδόσφαιρο, είτε στην αυλή του σχολείου, τα Σαββατοκύριακα, ή στην είσοδο της πολυκατοικίας, στο άλσος. Έπαιζα πάντοτε στην άμυνα και ήταν συνηθισμένο να παίζουν τα πιο δυναμικά κορίτσια της τάξης, τότε, μπάλα με τα αγόρια. Δεν ήμουν η μόνη.

 Τι θυμάσαι από την πρώτη ημέρα στο σχολείο;  Το δημοτικό μου ήταν (και ακόμα είναι, δηλαδή) δίπλα στο σπίτι, ήμουν πολύ τυχερή. Πήγα με τον συνομήλικο ξάδελφό μου, που έμενε απέναντι, και μας θυμάμαι να καθόμαστε πριν το κουδούνι σε μια πεζούλα στο προαύλιο, λίγο χαμένοι, λίγο ανήσυχοι. Μου άρεσε η πολυκοσμία, μου άρεσε και η μυρωδιά των βιβλίων μόλις μας τα πρωτοέδωσαν, και το κολλαριστό χαρτί τους.

Μοιράσου μια αστεία οικογενειακή ιστορία (με τον μπαμπά, την μαμά ή τα αδέρφια) Σχεδόν όλες θα έχουν ως πρωταγωνιστή τον μικρό μου αφελφό, το Νίκο, που ήταν τρομερό παιδί: μια μέρα κλείδωσε εμένα και τη μάνα μου στο μπαλκονάκι της κουζίνας που έβλεπε στο φωτογωγό και συνέχισε ανενόχλητος τη ζωή του, παρά τα παρακάλια και τις απειλές μας. Κάποιος γείτονας βαρέθηκε να μας ακούει, ήρθε, του χτύπησε την πόρτα, ο Νίκος άνοιξε, και κάπως έτσι σωθήκαμε.

Ποιο ήταν το αγαπημένο σου φαγητό; Αγαπημένη λιχουδιά —εκείνα τα χρόνια, την έβρισκες— ήταν τα μυαλά πανέ. Τρελαινόμουν και ακόμα τρελαίνομαι.

Είχες συμμετάσχει ποτέ σε σχολική παράσταση; Τι θυμάσαι;  Μπα, ήμουν από μικρή παρασκηνιακός τύπος.

Ποιο ήταν το αγαπημένο σου τραγούδι;  Μου επιβλήθηκε άνωθεν το «Μαρία με τα κίτρινα» γιατί με έβαζαν οι μεγάλοι να τους το τραγουδάω. Έγινα ΑΕΚ εξαιτίας εκείνου του άσματος.

Ποιο ήταν το αγαπημένο σου βιβλίο; Δεν ξέρω ποιος ευθύνεται για αυτό, πατέρας ή μητέρα (μάλλον και οι δύο) αλλά άρχισα να διαβάζω από φοβερά μικρή ηλικία, όλα, μα όλα, τα κλασικά παιδικά βιβλία τα έχω διαβάσει πριν τα οκτώ-εννιά. Εκείνα που λάτρεψα είναι η σειρά της Ένιντ Μπλάιτον «Στο κολλέγιο του Σαιν Κλαιρ».

Ποια ήταν η αγαπημένη σου τηλεοπτική σειρά; Καλέ, δεν είχαμε τηλεόραση στην εποχή μου! Εντάξει, ψέμα, ψιλο-είχαμε από τις έξι το απόγευμα και μετά την ΕΡΤ και την ΥΕΝΕΔ και έβλεπα φανατικά κάτι ξένα τύπου MASH, Άγγελοι του Τσάρλι, Χαβάη 5-0, ό, τι αμερικανιά έβαζε, τέλος πάντων.

Ποια ήταν η αγαπημένη σου ταινία;  Το «Στενές Επαφές Τρίτου Τύπου». Αλλά ο συναγωνισμός είναι σκληρός γιατί εκείνη την εποχή είδα τη «Μελωδία της Ευτυχίας» και το «Μαίρη Πόπινς» και ήταν όλα μαγικά, το σινεμά ήταν μαγικό όταν μεγαλώναμε, δεν είχαμε ούτε καν βιντεοκασέτες τότε, στην τηλεόραση έβαζαν τις ίδιες 10 παλιές ταινίες —κάτι λατρεμένες με τον Κρίστοφερ Λη ως κόμη Δράκουλα—, οπότε στο μυαλό μας ο κινηματογράφος είχε αποκτήσει μυθικές διαστάσεις.

Πώς θυμάσαι τη γειτονιά που μεγάλωσες;  Δεν τη θυμάμαι: τη ζω, δίπλα στο άλσος της Νέας Σμύρνης. Και είναι λίγο ως πολύ ίδια με περίπου τους ίδιους γείτονες, οι νεοσμυρνιώτες επιστρέφουν πάντα στον τόπο του εγκλήματος.

Ποιο ήταν το αγαπημένο σου παγωτό;  Το Ρόκετ. Υπάρχει ακόμα, ευτυχώς. Μου άρεσαν πολύ και οι μπομπονέλες. (Να γκουγκλάρετε, οι μικρότεροι, να δείτε τι είναι).

Ποιες ήταν οι καλύτερες καλοκαιρινές διακοπές που πέρασες ως παιδί; Σχεδόν όλες τις έχω περάσει στο χωριό μου, στα Καρδάμυλα της Χίου. Δεν ήταν τότε συνηθισμένο να πηγαίνει η οικογένεια διακοπές αλλού, όταν υπήρχε πατρικό σε μια επαρχία ή έστω εξοχικό κάπου. Δεν κάνανε κάθε χρόνο, όπως τώρα, τουρισμό, με άλλα λόγια. Και, ξέρεις, πιστεύω πως αυτό μας έδωσε μια αίσθηση ότι ανήκουμε κάπου, ότι έχουμε ρίζες, μας συνέδεσε με τον τόπο, με κάποιον τόπο. Και με ανθρώπους που κρατάμε στη ζωή μας από μικροί. Χρειάζεται αυτό. Χρειάζεται και αυτό.

Μοιράσου μια ιστορία με τον καλύτερο σου φίλο. Μοιράστηκα την ιστορία της παιδικής ηλικίας και της νιότης μου μαζί του. Τον έλεγαν Άκη  και τον έχασα πολύ νωρίς.