B.D.Foxmoor, Νικήτας Κλιντ, Βαβυλώνα, Sadahzinia, όλοι μία αγκαλιά

«Αυτή την στιγμή είσαι σε ένα λάιβ ιστορικό» μου είπε στις σκάλες του Stage Volume 1 ο Νίκος Χριστοφίδης (ή αλλιώς Ατόφιος) από τους Brigada και μετέπειτα στις Ρόδες το βράδυ του Σαββάτου. Το ήξερα ήδη. Όπως όλοι όσοι γέμισαν ασφυκτικά το Stage: Volume 1 για δύο βράδια. Και δεν ήταν όλοι φανατικοί του low-bap. Υπήρχαν, έστω και αν ήταν (ήμασταν) μετρημένοι σε λίγα δάχτυλα, και ορισμένοι που δεν ήξεραν όλα τα τραγούδια απ’ έξω και ανακατωτά, που όταν πήγαιναν σχολείο, δεν έγραφαν «Active Member» σε θρανία, τοίχους, τσάντες. Ε και; «Ο Μιχάλης είναι από τους πιο ιδιαίτερους μοντέρνους ποιητές της εποχής μας» θα ακούσω να λένε δίπλα μου κάποια στιγμή κατά τη διάρκεια της πανηγυρικής συναυλίας – έστω και σιωπηλά συμφώνησα. Η αλήθεια είναι ότι οι στίχοι και η μουσική τους δε χρειάζονται μύηση, μιλάνε κατευθείαν μέσα σου. Επίσης, πάντοτε υπήρχαν τα -γοητευτικά για ορισμένους- ερωτηματικά: Γιατί αυτή η έχθρα ανάμεσα στον Μιχάλη και τον Νικήτα Κλιντ; Οι Βαβυλώνα γιατί διαλύθηκαν; Και άλλα τινά…

Όταν ανακοινώθηκε το διήμερο της «μεγάλης επανένωσης» τα σχόλια ήταν διφορούμενα, από τη μία υπήρχαν εκείνοι που πίστευαν ότι θα είναι ό,τι καλύτερο έχει συμβεί στον συγκεκριμένο χώρο (αν όχι στη ζωή τους ολόκληρη) και από την άλλη εκείνοι που θεώρησαν την επανένωση άμεσα συνυφασμένη με κάποιο οικονομικό και επικοινωνιακό τέχνασμα. Αλήθεια, όμως, όταν ο καθένας τους κάνει sold-out όπου και όποτε παίξει, στέκει αυτή η «κατηγορία»;

Φθάνοντας το Σάββατο, μία μέρα μετά την πρώτη sold out εμφάνιση, ήταν πολύς ο κόσμος που περίμενε έξω από το Stage Volume 1 με τη φρούδα ελπίδα να τρυπώσει κάπως εκεί μέσα. Γύρω στις 10 ο πρώτος dj των Active Member, MCD, ξεκινάει το mixtape της βραδιάς. Μισή ώρα αργότερα, ακούγεται το intro από τον δεύτερο προσωπικό δίσκο του B.D. Foxmoor Στη Χάση και στη Φέξη και στη σκηνή βγαίνει ο ίδιος. Και εκεί θα έμενε για τις επόμενες τέσσερις και βάλε ώρες, ως τις 3 το πρωί με άλλα λόγια.

«Γεια χαρά. Καλωσήρθατε στη γιορτή μας. Χρόνια και ζαμάνια! Πάμε όπως τότε;» ήταν οι πρώτες λέξεις του Μιχάλη που προκάλεσαν μια σχεδόν παραληρηματική ανταπόκριση από το κοινό. Πρώτο τραγούδι, το «Εγώ φταίω», που δεδομένων των συνθηκών, φαντάζει σε όλους μας μάλλον αυτοκριτικό παρά μια απλή ερμηνεία ενός αγαπημένου τραγουδιού. Τελειώνει και φωνάζει τον «πιο σπουδαίο άνθρωπο» που έχει γνωρίσει στη ζωή του, την Sadahzinia, τη γυναίκα του low bap, τη δική του γυναίκα. Χαίρει της αποδοχής και αγάπης όλων, αλλά κυριότερα του σεβασμού τους. Ακούγοντάς την ζωντανά, η πρώτη μου σκέψη ήταν ότι η φωνή της είναι αναλλοίωτη, μένει ίδια όπως την πρωτοάκουσα πριν χρόνια σε διάφορα τραγούδια και φυσικά στον «Μαγικό Αυλό». Ρίγος.

Κάπου εκεί, έρχεται η στιγμή να συμπληρωθεί η οικογένεια. «Στον ουρανό να ανεβώ και να τα λέω, πάω στοίχημα πως θα ‘σαι και εκεί». Και ήταν. Στο stage ανεβαίνει ο Νικήτας Κλιντ (γι’ αυτά τα δύο βράδια έγινε και πάλι ο Xray, σα να μην έλειψε ποτέ). Η χαρά του δεν κρυβόταν. Άλλωστε κατέβηκε ελάχιστες φορές από την σκηνή ενώ «χωνόταν» συχνά πυκνά στα τραγούδια κυρίως των Βαβυλώνα με τα ανάλογα πειράγματα. Αλλά αυτά πιο μετά.

Σειρά είχαν τα άλλα παιδιά του low bap: Stab και Ατόφιος ή αλλιώς Brigada, on stage με τον κόσμο να σιγοντάρει ευλαβικά, και τον B.D. Foxmoor σαν μαέστρο πίσω από τον υπολογιστή. Στη συνέχεια, ο «πραγματικός γιος» του low bap, Ramon, που όπως επιβεβαιώνει και ο περήφανος πατέρας B.D. Foxmoor έχει ξεκινήσει από «τόσος δα» να μυείται, αναλαμβάνει την σκηνή μέχρι να τον διαδεχτεί ο Βέβηλος.

Κάπου εκεί, έρχεται ο σεισμός. Οι μισοί από το κοινό -χωρίς υπερβολή- πρέπει να αμφέβαλλαν σχετικά με το αν θα εμφανιστεί η φωνή που στιγμάτισε τους Βαβυλώνα. «Πόσοι μας έχετε δει μαζί στην σκηνή;» ρωτάει ο Foxmoor, «έλα μου ντε» απαντάω εγώ σχετικά δυνατά για εσωτερική σκέψη και ο διπλανός-ταγμένος της low bap με κοιτάζει μάλλον με μισό μάτι. Αλλά τι να σου πει; Ο Βέβηλος πηγαίνει πέρα- δώθε, τραγουδάει με την χαρακτηριστικότατή του φωνή, και μετά από λίγα τραγούδια έρχονται και οι υπόλοιποι: Παράφρων, Θηρίο, Πρίγκιπας και Κύρος τον πλαισιώνουν και ξεκινά το πανδαιμόνιο της «Policemania». Ακόμη και αν ήσουν στα μετώπισθεν του κατάμεστου χώρου, δεν υπήρχε περίπτωση να μην παρασυρθείς σε ένα «γηπεδικό» singalong. Μέχρι τη στιγμή που το τραγούδι φτάνει στο τέλος του. «Πυροβάτη rest in peace, fuck the βρώμικη police. Ιλία Καρέλι rest in peace» είναι τα λόγια που ακούγονται.

Στον μεγάλο τους απόντα, Πυροβάτη αφιερώνουν, λίγες ώρες αργότερα, και το τελευταίο τραγούδι τους. Οι Βαβυλώνα συνεχίζουν με άκρατη ενέργεια και δεν σταματούν μέχρι ο «μπαμπάς» Foxmoor να πάρει τα ηνία και να ακουστεί η πρώτη νότα του «Φυσάει κόντρα». Μαζί με Sadahzinia, Νικήτα και όλο το κοινό ξυπνούν οι στίχοι χωρίς να υπάρχει καμία «σιγή», μόνο συγκίνηση. Μεγάλη. Καπάκι «Guantanamo» και παρέα με την «Μάσκα» έρχεται το αναμενόμενο mosh pit που «καταπιεζόταν» πάνω από δύο ώρες.

Το κλειδί στην όλη υπόθεση της συναυλίας δεν ήταν ποια τραγούδια ακούστηκαν, ποια παραλείφθηκαν ή ποιος και αν ξέχασε έναν από τους εκατοντάδες στίχους. Το θέμα είναι το εξής: η σκηνή δεν άδειαζε ποτέ και δεν υπήρχε σειρά εμφανίσεων. Ήταν όλοι πάνω στην σκηνή, όρθιοι, καθιστοί και έμπαιναν όποτε ήθελαν.

Ακόμη και όταν κύλισαν οι Ρόδες και το «Απομυθοποίηση τώρα» έπεσε σαν βολίδα, ο Μιχάλης ήταν εκεί. Και, όπως είχε υποσχεθεί τέσσερις ημέρες νωρίτερα, στο τέλος του «Για την αγάπη αυτή» τραγούδησε μαζί με τον Νικήτα. Γιατί «κάποιος φύλακας άγγελος έφερε πάλι κοντά τον χαμένο μου αδερφό», όπως είπε.

Προς το τέλος της βραδιάς, ο B.D. Foxmoor καλωσορίζει στην σκηνή την «Ελληνίδα Τζάνις Τζόπλιν», Γιώτα Γιάννα. Μια φυσαρμόνικα μαζί με την αισθαντική της φωνή αρκούσαν για να παρακολουθούμε αποσβολωμένοι μία από τις καλλιτέχνιδες με την πλουσιότερη -και ταυτόχρονα ταπεινότερη- ιστορία στα ελληνικά μουσικά δρώμενα.

Σιγά σιγά η ώρα περνάει, το κοινό παραμένει το ίδιο ζωντανό με την αρχή, οι Βαβυλώνα ξαναβγαίνουν για τα τελευταία τους τραγούδια, οι Active Member -όπως τους αγαπήσαμε- καλωσορίζουν τον ξένο στον τόπο τους, προσφέροντας στην μπαλάντα τους «το μικρό μας σπίτι που χώρεσε πολλούς» και η βραδιά κορυφώνεται με τα ίσως πιο αυτοκριτικά λόγια που έχουν ακουστεί από τον Μιχάλη όχι μόνο ολόκληρη τη βραδιά, αλλά και τα τελευταία πολλά χρόνια. «Τα παλιά να τα ξεχάσετε. Πήρατε γεύση για το τι μαλακιές κάναμε παλιότερα», αναφερόμενος φυσικά στο μεγάλο κενό που είχαν αφήσει με τις παγωμένες τους σχέσεις. Κάπως έτσι, με τους ήχους του «Σκιάχτρου» γίνονται, γινόμαστε όλοι μια αγκαλιά, κυριολεκτικά. «Για το σκιάχτρο μας, για το hip hop μας να γίνουμε όλοι μια αγκαλιά; Μέχρι τώρα μας έβρισκαν χώρια, να μας βρουν στο εξής αγκαλιά;» λέει ο Μιχάλης, αγκαλιάζει την Sadahzinia και το λάιβ ολοκληρώνεται. Οι δύο πιο όμορφες νύχτες των τελευταίων του χρόνων, όπως θα πει ενώ η αυλαία θα αρχίσει να πέφτει. Τέλος, φεύγοντας από την σκηνή και οδεύοντας στα παρασκήνια, ο απολογισμός του B.D. Foxmoor ήταν ότι «μετά τη δαιμοναριά των τελευταίων χρόνων, το βάλσαμο αυτό ήταν ό, τι πρέπει».