Το Τηνιακό, το μαγαζί που κρατούσαν για τέσσερις δεκαετίες δύο αδέρφια από την Άρτα έκλεισε χθες βράδυ αφήνοντας πίσω του αναμνήσεις σε όσους φοιτητές αναζήτησαν κάποτε μια πορτοκαλί πλαστική καρέκλα για να δροσιστούν με μια παγωμένη, αλλά κυρίως, πολύ φθηνή μπύρα. Το ότι οι ιδιοκτήτες κατάγονται από την Ήπειρο ακούστηκε από μια παρέα, από κάποιον που ισχυρίζεται πως ο κύριος Λευτέρης είναι κοντοχωριανός του, γι’ αυτό ξέρει πως κλείνει τις πόρτες του επειδή κουράστηκε, είναι δύσκολο άλλωστε στην ηλικία του να κάνει αυτή τη δουλειά.
Όπως έκανε και ο Χρόνης τα τελευταία δεκαεννέα χρόνια. Κάποτε έμενε στην Πεύκη και ένιωθε αδικημένος που όλοι του οι φίλοι έμεναν κοντά στο μαγαζί ενώ εκείνος αναγκαζόταν να πάρει ταξί όταν έφευγε μετά από μια εφτάωρη σύναξη μπύρας στην λεωφόρο Αλεξάνδρας.
Γνώρισε την κοπέλα του εκεί πριν από δέκα χρόνια, σε αυτές τις τουαλέτες που οι μισοί δεν ήθελαν να πάνε γιατί δεν έβρισκαν στόχο και οι άλλοι μισοί ισχυρίζονταν πως όσο βρώμικες και να είναι δεν παύουν να είναι τούρκικες, οπότε πάλι καλύτερες από αυτές που έχουν άλλα μαγαζιά είναι.
Τελικά, ο Χρόνης δεν έφυγε μόνο με σχέση από εκεί μέσα, μέχρι και σπίτι βρήκε δίπλα, τα έβαλε κάτω και είδε ότι τα ταξί μέχρι εκεί ένα νοίκι του το βγάζουν. Το μόνο που εύχεται είναι το επόμενο πρωί να ξυπνήσει και να βρει το μαγαζί στη θέση του. Στην ευχή του αυτή ο συνδαιτυμόνας του απαντούσε επίμονα, αποφασιστικά, σχεδόν εκκωφαντικά πως «μα δεν κλείνει, δεν κλείνει σου λέω».
Στο προεδρείο, όπως έχει βαφτιστεί το τραπέζι της παρέας του, οι μπύρες είναι δεκάδες, είναι τόσες που μετά βίας διακρίνεις τι χρώμα είναι το μάρμαρο πάνω στο οποίο ακουμπούν. Ο «πρόεδρος» του μαγαζιού, θυμάται ότι πήγαινε από το μεσημέρι στο καφενείο προκειμένου να διαβάσει για την εξεταστική του Πολυτεχνείου. Και καθώς ο Χρόνης αναπολούσε τα χρόνια που πέρασαν ο φίλος του διαπίστωνε πως το ότι κατάφερε να ορκιστεί σε δύο πτυχία ενώ πέρασε όλα του τα φοιτητικά χρόνια εκεί μέσα είναι καθαρό θαύμα.
Τα τελευταία χρόνια το απέφευγα το μαγαζί. Δεν είναι ότι δεν περνούσα καλά αλλά όταν η μπύρα έχει 1.80 το να πιεις ασύδοτα είναι ένα ρεαλιστικό σενάριο. Όπως συνέβη χθες όταν έκατσα με μια παρέα που βρήκα τυχαία εκεί. Ο ένας από την ομήγυρη παντρεύτηκε, τώρα πια τρώει στο σπίτι, δεν βγαίνει τόσο συχνά έξω αλλά αυτή την ποικιλία με το τετραγωνισμένο ψωμάκι του τοστ, το σφιχτό αυγό και τα λουκάνικα την απολάμβανε λαίμαργα. Σαν να έχει μπροστά του το καλύτερο πιάτο του κόσμου και πρέπει να το φάει και ας είναι χορτάτος να είναι το καλύτερο πιάτο που του έχουν σερβίρει.
