Πάμε ένα βήμα πίσω. Στα αγγλικά charts το Running up that hill της 64χρονης Kate Bush είναι για δεύτερη εβδομάδα νούμερο ένα, κάτι θεωρητικά αδύνατο αφού οι σύγχρονοι μουσικοί εταιρικοί παράγοντες έχουν φροντίσει να μη συμβεί ποτέ, βάζοντας δυσβάσταχτα εμπόδια στα παλιά κομμάτια που επιθυμούν ένα comeback με ρόδα και ανοίγοντας διάπλατα τις πόρτες μόνο στα νέα των monsters του TikTok. Η 43χρονή Brady βάζει στην άκρη την παρεξήγηση της με τον 24χρονο Jack Harlow όταν αυτός σε ραδιοφωνική του εμφάνιση έχασε την ευκαιρία να θυμηθεί μερικά από τα μεγάλα της hit, και προσφέρει σε αυτόν, στο First Class, στα 2022 BET Awards και στον πλανήτη όλο που έσπευσε στον σοσιαλόκοσμο για λίγο δωρεάν μάτι, την πιο sassy εμφάνιση της βραδιάς.
https://www.youtube.com/watch?v=M9ptOdf6uqQ
Πάμε ένα βήμα μπροστά. Ο 28χρονος Harry Styles έχει δείξει εδώ και μέρες, από τα μέσα του Ιούνη, τα ωραία του συναυλιακά δοντάκια γεμίζοντας το Old Trafford με 70.00 κόσμου. Το ίδιο καταφέρνουν λίγες μέρες μετά και τα… «προσθετικά». Ο 75χρονος Elton John πατά το πόδι του για εκατοστή δέκατη φορά πίσω στην πατρίδα και μαζεύει και πάλι all the money την πρώτη μέρα του BST Hyde Park weekend. Ο επίσημα εξωγήινος πλέον 78χρονος Mick Jagger με τους επίσημα πλέον εξωγήινους Rollings Stones προσγειώνεται την επόμενη μέρα, στις 25 Ιουνίου, ημέρα Σάββατο, στο ίδιο σημείο και μπροστά σε ένα έξαλλο κοινό (ο Marc Almond και καμιά εκατοστή «ερωτικοί μετανάστες» από την Ελλάδα μεταξύ άλλων χιλιάδων) υποδεικνύει παύλα αποδεικνύει το αλλούτερο DNA του.
O 80χρονος – what;- Paul MacCartney κάπου την ίδια ώρα, με τη βοήθεια μιας λεπτής ειρωνείας της αγγλικής βραδιάς ηγείται στο Pyramid Stage Slot του Glastonbury Festival και ανεβάζει στην σκηνή τον 73χρονο Bruce Springsteen και τον 53χρονο Dave Grohl για να χτίσουν μια από τις πιο δυνατές στιγμές ενός festival που φέτος είχε βαλθεί να τους τρελάνει όλους. Μερικούς και κυριολεκτικά. Η προβληματική και άφωνη κατά πολλούς τουιτεράδες, εμφάνιση της Dianna Ross στο Pyramid Legends Slot χτες το μεσημεροαπόγευμα, ξεκίνησε και πάλι τις συζητήσεις για το «βιωσιμότητα» ενός μουσικού θεσμού που δείχνει να είναι έτοιμο, για τα πάντα φτάνει να προκαλέσει και να συζητηθεί. Η θεότητα παρόλα αυτά δεν φοβήθηκε τη ζέστη, φόρεσε τα καλα και λαμπερά της και έδωσε ότι καλύτερο έχουν να προσφέρουν φωνητικά τα 78 της χρόνια. Μερικοί επίσημοι γραφιάδες αυτό το βρήκαν αρκετό. Και ιδιαιτέρως συγκινητικό.
Μείνε για λίγο στο σκαθάρι όμως. Μένω! Πρόσφερε πολλά σύμφωνα με τους κατασκόπους της βραδιάς. Η εμφάνιση του με τον Dave Grohl των Foo Fighters συνοδεύτηκε με τα Saw her standing there και Band on the run. Η εμφάνιση του με τον Bruce Springsteen συνοδεύτηκε με τα Glory Days και I Wanna Be Your Man. Πρόσφερε ένα εικονικό ντουέτο με το John Lennon τραγουδώντας το I ve got a feeling που ενθουσίασε το συνηθισμένο με κάτι τέτοια ανατρεπτικά, κοινό. Τοποθέτησε ωραίες ατάκες δίπλα στα τραγούδια. «Αυτό είναι σαν ένα γράμμα που δεν πρόλαβα να γράψω ποτέ, αν θέλετε να πείτε σε κάποιον ότι τον αγαπάτε μην περιμένετε» είπε για το Here Today το τραγούδι που έγραψε στον απόηχο του θανάτου του Lennon. Και έκανε με κέφι την δουλειά ενός ζαχαροπλάστη. Let it Be, Live and Let Die, Hey Jude στη σειρά γιατί ο άξιος ο επαγγελματίας ξέρει και από σωστό σερβίρισμα
https://www.youtube.com/watch?v=QWXW7uITlcg&t=3s
Τι συμβαίνει όμως; Ήρθε η παλιά γενιά, έτσι μέσα σε δύο τρεις μέρες, για να δείξει στου νέους το περιβόητο «πως γίνεται η δουλίτσα;». Η 21χρονη Billie Eilish, αρχηγόπουλο της Gen Z, όπως και της προηγούμενης βραδιάς στο ίδιο φεστιβάλ, είχε ξεκαθαρίσει τη θέση της. «Θα κάνω τα καλύτερα, αλλά πρώτα από όλα, respect στον άρχοντα», ο έξι δεκαετίες μεγαλύτερος, μουσικός αγαπητικός της, ήταν ο πρώτος και μεγαλύτερος όλων εμπνευστής της. Ή έστω του αδερφού της Finneas στις μελωδίες του οποίου έμαθε να γλυκοχορεύει. To show που παρουσίασε χαρακτηρίστηκε κάτι σαν «το μέλλον είναι εδώ», ο οκτώ δεκαετιών όμως υπεράνθρωπος έκλεψε όλα τα tweets και ακόμη περισσότερα. Είμαστε όλοι τελικά, ασχέτως του γράμματος που συνοδεύει τη γενιά μας, ζήτα, ήτα, θήτα, γιώτα ό,τι, δέσμιοι των τραγουδιών που μας μεγάλωσαν; Ή έστω αυτών που μας έμαθαν τι σημαίνει «τραγούδι που θα συνοδεύει ως το τέλος του κόσμου και ακόμη πιο πέρα;»
Ή απλά αυτό το γλυκό και τρυφερό «άλλα χρόνια εκείνα», «τότε γράφονταν πραγματικές μουσικάρες» κινδυνεύει να γίνει μελάσα που θα πνίξει κάθε φρέσκια συναυλιακή λογική ή ένα ακόμη πουροπιτόγυρο για να χορτάσει κάθε πεισματική μας ενασχόληση με τις μουσικές που ξέρουμε και εκτιμούμε;
Γιατί όσο και αν χαίρομαι πραγματικά για όλους αυτούς τους παλιούς φίλους που το έχουν ακόμη (και σε αυτό θα βάλω και τη φίλη μου με τη μαύρη αφάνα ασχέτως αν το «απαιτητικό» κοινό της σέρνει τα εξ αμάξης από χτες) δεν παύω να σκέφτομαι το εξής. Λίγες μέρες πριν, ένα τύπος που ονομάζεται Perfume Genius, έβγαλε ξανά το άλμπουμ της χρονιάς. Το κάνει σχεδόν κάθε χρόνο. Το φετινό του, «Ugly Season» είναι γεμάτο pop διαμαντικά μουσικής αστροφυσικής παιδείας που κανείς δεν τολμά να διανοηθεί πως μπορεί να υπάρχουν. Κανονικά θα έπρεπε ο τύπος που εντελώς τυχαία κουβαλά και ελληνικό αίμα στις φλέβες του, να γεμίζει στάδια. Και τα όποια γερολυκάκια να ακολουθούν. Στην καλύτερη όμως αυτό που θα καταφέρει είναι να κερδίσει ένα ζεστό «λιοπύρικο» 18:00-18:45. Σε κάποιο φεστιβάλ του πουθενά. Γι’ αυτό σου λέω. Morrissey 4 Οκτωβρίου στο 02 Apollo Manchester. Σπίτι του. Κλείσε μια θέση και για μένα.
