Η Συγγρού είναι το θεατρικό πανί της Αθήνας. Η κινηματογραφική χαμένη λεωφόρος της, αν προτιμάτε. Από το Φιξ ως τελευταίο σύνορο για το κέντρο μεχρι τη διχάλα που αποφασίζεις αν το φιδάκι θα σε βγάλει στον Πειραιά ή στην παραλιακή, μπορείς να δεις τις σύγχρονες αντιφάσεις της πρωτεύουσας. Πολιτιστικά ιδρύματα κι επιβλητικά μέγαρα, δημοσιογραφικoί οργανισμοί σε (κάποτε) γραφεία πολιτικών κομμάτων, πολυσινεμά και μεγάλα πολυτελή ξενοδοχεία, καντίνες με βρώμικα και ξενυχτάδικα εστιατόρια, μπουζούκια και στριπτιζάδικα, sex shops και κορίτσια στον παράδρομο που παζαρεύουν σκυμμένα στο ανοιχτό παράθυρο ενός σταματημένου αυτοκινήτου, το Εθνικό Μουσείο Σύγχρονης Τέχνης και το Πάντειο Πανεπιστήμιο. Κι όλα αυτά να συνυπάρχουν μέσα σε λιγότερα από 6.5 χιλιόμετρα…
Πώς μπορείς, λοιπόν, να απομονωθείς σε αυτόν τον πολυσύχναστο δρόμο που μοιάζει να συμπυκνώνει την ωραία τρέλα αυτής της πόλης; Πώς μπορείς να απολαύσεις ένα comfort δείπνο κυριολεκτικά σαν να βρίσκεσαι στο σαλόνι σου; Μπαίνοντας στο χώρο ενός τυπικού «καθαρού» ζαχαροπλαστείου που βλέπει από τις τζαμαρίες του τη βουή και τα φώτα της κινήσης, κατεβαίνοντας μερικά σκαλιά, στην ευχάριστη απομόνωση ενός μυστηριώδους χώρου βιομηχανικής αισθητικής με κρυφό φωτισμό, ροτόντες και βελούδινους καναπέδες που μπορεί να φιλοξενήσει όχι περισσότερες από εφτά παρέες. Μάρμαρο Τήνου, σίδερα οικοδομής και τελάρα από κρασιά ολοκληρώνουν την «επίπλωση», σε ένα κόνσεπτ που έχει επιμεληθεί η creative director Μαίρη Γιατρά-Ρίτσου…
Το «Κελάρι» του ομίλου Fresh (ναι, από εκεί που λέτε στους φίλους σας να φέρουν γλυκά όταν δέχεστε επισκέψεις) έρχεται να ακολουθήσει την speakeasy τάση των τελευταίων χρόνων που ξεκινώντας από τη Νέα Υόρκη (κι έχοντας φυσικά τις ρίζες της στην εποχή της Ποτοαπαγόρευσης) εξαπλώθηκε σε όλον τον κόσμο, ενισχύοντας το κόνσεπτ «εμπειρία» και στην απόλαυση του φαγητού. Πια, όλο και πιο πολύ, δεν πάμε κάπου μόνο για να φάμε (να πιούμε ένα ποτό, να δούμε μια συναυλία κτλ.), πάμε για να «ζήσουμε» κάτι όσο πιο κοντά στο «μοναδικό». Ή τουλάχιστον παμε για να φύγουμε με αυτήν την εντύπωση….
Στο υπόγειο λοιπόν της Συγγρού, στο ύψος του Φιξ, έχει στηθεί εδώ και λίγο καιρό ένας χώρος που φιλοξενούνται, «προστατεύονται» και «φυλάσονται» ετικέτες από Ελλάδα, Βουργουνδία, Προβηγκία, Μπορντώ και Νέο Κόσμο. Τώρα αν, όπως εγώ, «το έχετε» σε basic επίπεδο με τα κρασιά (ή βαριέστε να ξεφυλλίζετε πολλές σελίδες καταλόγου), θα σας κατευθύνουν όπως πρέπει και θα προσαρμόσουν την επιλογή στο πορτοφόλι σας. Θα πιείτε καλά πάντως. Και θα φάτε καλύτερα… γιατί εκεί μπαίνει στην εξίσωση ο σεφ Μιχάλης Μερζένης. Τον ξέρετε από τη φοβερή δουλειά που έκανε στο Dry and Raw, φτιάχνοντας το μενού με το οποίο πέρασε το μπουτίκ κρεοπωλείο του Στράτου Δρακούλη στη Βούλα, στην επόμενη πίστα του «κρεατάδικου» για δυνατούς παίκτες.
Black Angus Tartar
Στο «Κελάρι» έχει φτιάξει ένα μενού με surf & turf φιλοσοφία, όρος που χρησιμοποιείται από τους Αγγλοσάξονες (μην ψάξετε το slang νόημα) για να περιγράψει πιάτα με κρέας και θαλασσινά/ψάρι – συνήθως τον συνδυασμό φιλέτου με αστακό. Παντρεύει λοιπόν το κρέας με τη θάλασσα, ντύνοντας με φύκια το black angus ταρτάρ ή απογειώνοντας τα χτένια με μαρμελάδα jamon και θυμάρι σε ένα ορεκτικό που ήδη το συζητάνε απαιτητικοί ουρανίσκοι.
«Πριν συζητήσουμε για το βράδυ, θέλω να μιλήσω για το branch που σερβίρεται καθημερινά στο ζαχαροπλαστείο. Έχουμε δώσει τρομερή βάση στην α’ ύλη, πηγαίνοντας σε organic κατεύθυνση με βιολογικά προϊόντα, στήνοντας μια gluten free πρόταση, υγιεινή και νόστιμη», μου λέει πριν αρχίσουμε να μιλάμε για κρέατα με ονομασία προέλευσης. «Και σε αυτά, ο στόχος είναι το 100% organic επιλέγοντας π.χ. μοσχάρι Wagyu ή δουλεύοντας πολύ με τη φάρμα Καπέλη στο Αγρίνιο που έχει εξαιρετικά προσεγμένα προϊόντα». Έτσι προκύπτουν οι διαφορετικές κοπές σε φιλέτα, picanhas και ζουμερά T-Bone steaks, αλλά και τα τρία burgers – ένα κομμάτι του μενού στο οποίο ο σεφ έχει κάνει το διδακτορικό του (με τρούφα, με κατσικίσιο τυρί ή surf ’n’ turf με αστακό, μπέικον και σπαράγγια – €16-21). Αξίζει να δοκιμάσετε και την τραγανή πάπια με πορτοκάλι και τζίντζερ (€21), ενώ επειδή κάπου εκεί κοντά θα βρίσκεται και μια σαλάτα είτε θα μάθετε τι είναι το pomelo στη Mizuna (€13) είτε θα δείτε πώς παντρεύονται τα ετερόκλητα παντζάρι, wasabi, αβοκάντο, φυστίκι και νεροκάρδαμο στην Beetroot (€12)
Χτένια με μαρμελάδα jamon και θυμάρι
Φιλέτο αυστραλέζικου Black Angus με σος μπερνέζ
Τραγανή πάπια με πορτοκάλι και τζίντζερ
Επιστρέφοντας στη ιδέα της εμπειρίας, ο Μιχάλης Μερζένης μου λέει «θέλουμε όντως να αισθάνεται ο κόσμος σαν στο σπίτι του. Θέλω να χτίσουν προσωπική σχέση μαζί μου και να με παίρνουν για να παραγγείλουν τι να τους μαγειρέψω ή να ακούσουν τι καλό ψώνισα και να με αφήσουν να τους οδηγήσω εγώ». Εμείς πάντως τον ακούσαμε, πηγαίνοντας σε ένα tomahawk φιλέτο από το κρέας που είχε αγοράσει εκείνο το πρωί. Το τρώγαμε, κοιταζόμασταν και βλέπαμε κρεατοφάγους μονόκερους να γεμίζουν το χώρο…
Στο «Κελάρι» προσφέρονται υπηρεσίες wine pairing και private dining (προβλέπεται και πόστο DJ, γενικά η μουσική παίζει ηλεκτρονικά και πιο δυνατά απ’ ότι έχετε συνηθίσει ενώ τρώτε). Υπολογίζοντας 45-60 ευρώ το άτομο, είναι μια επιλογή που όταν αποφασίσετε ότι θέλετε κάτι ιδιαίτερο θα πληρώσει το value του «κάτι διαφορετικό, έξω από τα συνηθισμένα»…
Απλά, αντιλαμβάνεστε ότι οφείλετε να έχετε κρατήσει λίγο χώρο για το γλυκό…
