«Δεν είχα σκεφτεί ποτέ να ανοίξω μαγαζί. Ηρθε κάπως μαγικά. Όπως και το ότι έγινα ηθοποιός. Ούτε αυτό το είχα σκεφτεί. Σε ενα καλοκαίρι το αποφάσισα, μετά από ενα δύσκολο χειμώνα. Και γραφτηκα στη σχολή. Κι εκεί γνώρισα ένα υπέροχο άνθρωπο, τον δάσκαλό μου τον, τον Ακή τον Δαβή που με έκανε να σκεφτώ διαφορετικά τα πράγματα και άλλαξε όλη μου τη ζωή», μας λέει η Θεοδώρας Αθανασοπούλου, ιδιοκτήτρια του Lotte.
Και το μαγαζί πως προέκυψε; «Ο περσινός χειμώνας ήταν πολύ δύσκολος. Δούλευα πάνω σε μια πολύ απαιτητική παράσταση , στο έργο του Ρεμπώ «Ιδανικός τόπος». Τα κείμενα του έργου είναι πολύ σκοτεινά και πρέπει να κάνεις πολλή δουλειά με τον εαυτό σου για να τα αποδώσεις. Ιδίως όταν δεν υπάρχει ένας σκηνοθέτης για να σε κατευθύνει κι έχεις 3 ρόλους με έντονες κι απότομες αλλαγές μέσα σε μια παράσταση, όλο αυτό είναι πολύ ψυχοφθόρο. Ήταν μέρες που δεν άντεχα να δω άνθρωπο. Ταυτόχρονα δούλευα τα πρωινά σε έναν εκδοτικό οίκο. Πάντα με το θέατρο αυτό γίνεται. Αν δεν είσαι πλούσιος από τα γενοφάσκια σου πρέπει να δουλεύεις κι αλλού για να επιβιώσεις.»
«Μια μέρα απο αυτές λοιπόν που πήγαινα στη δουλειά περνάω έξω απο το μαγαζί το οποίο ήταν ατελιέ ρουχων μέχρι τότε και βλέπω ενοικιαστήριο. Εγω έμενα στη γωνία δίπλα και πέρναγα καθημερινά από εκεί. Μου άρεσε πολύ ο χώρος και το συγκεκριμένο σημείο. Χωρίς να το σκεφτώ παίρνω τηλέφωνο. Έρχεται ο ιδιοκτήτης, που δεν είχε προλάβει να φτάσει ούτε μέχρι το μετρό από τη στιγμή που κόλλησε το χαρτί και μου ανοίγει να το δω. Μπαίνω, το χαζεύω για λίγα λεπτά και τον ρωτάω “Πόσο;” “Τόσο”, μου λέει. Σκέφτηκα ότι θα αφήσω το σπίτι και θα πιάσω το μαγαζί. “Το κλείνω”, του λέω. “Τι θα το κάνεις;” “Δεν ξέρω. Θα σας πω σε λίγο καιρό.” Και το έκλεισα»
«Από τον Απρίλη μέχρι τον Αύγουστο το είχα κλειστό, ερχόμουν το έβλεπα, σκεφτόμουν τι και πώς θα το κάνω, αλλα δεν υπήρχαν οι πόροι ούτε και η ενέργεια. Τα πράγματά μου τα είχα σε αποθήκη και με φιλοξενούσαν φίλοι για να μπορώ να το συντηρώ οικονομικά. Τον Αύγουστο έφυγα για διακοπές. Γυρνώντας, συνέβη κάτι δυσάρεστο οικογενειακό και πήρα μια άνευ αποδοχών από τον εκδοτικό οίκο για να μπορώ να είμαι εκεί που πρέπει. Ευτυχώς πήγαν όλα καλά αλλά στη δουλειά δεν ξαναγύρισα. Αποφάσισα ότι θα ανοίξω το μαγαζί. Τους επόμενους μήνες όλα έγιναν κάπως μαγικά. Βρέθηκαν άνθρωποι πολύ σημαντικοί στη ζωή μου που ήθελαν πάση θυσία να βοηθήσουν. Εβάλαν προσωπική εργασία, σκέψη, ιδέες, μου έφεραν πράγματα. Μέχρι και οι μάστορες ερχόντουσαν ακόμη και νύχτα και δούλευαν κι ας ήξεραν ότι θα πληρωθούν αργότερα. Κι όλο αυτό το θεωρώ πολύτιμο γιατί τώρα μου το λένε και οι θαμώνες πως φαίνεται ότι έχει φτιαχτεί με αγάπη αυτός ο χώρος.»
«Μετά από πολλή δουλειά και τρέξιμο, τέλη Δεκεμβρίου το μαγαζί ήταν έτοιμο αλλά εγώ όχι ακόμη. Ήθελα να το κλειδώσω έτσι όπως ήταν ‘του κουτιού’ και να φύγω για να ξεκουραστώ. Οι φίλοι με έπεισαν και το άνοιξα παραμονή Πρωτοχρονιάς που κάναμε και το πρώτο μας πάρτι με την πρώτη κάβα του μαγαζιού. Από εκείνη τη μέρα είμαι εδώ από το πρωί μεχρι το βράδυ. Όσο κουρασμένη κι αν είμαι έρχομαι εδώ με ενέργεια. Το είχα πει από την αρχη άλλωστε πως αν το νιώσω σαν σκλαβιά θα θεωρήσω πως έχω αποτύχει ακόμα κι αν ο χώρος έχει πετύχει.»
«Όταν πρωτοέπιασα το μαγαζί, η γειτονιά ήταν επιφυλακτική. Φοβόντουσαν για το τι είδους μαγαζί θα το έκανα, για φασαρία κ.α. Στην πορεία όμως το αγάπησαν . Έρχονται και μου ποτίζουν τα λουλούδια, μου προτείνουν ιδέες και λύσεις, περνάνε για να πουν μια καλημέρα.»
«Το μαγαζί έγινε γρήγορα στέκι. Εγώ περίμενα πως αυτό θα γίνει πολύ αργότερα. Έρχεται πολύ ωραίος κόσμος λόγω και της συγκεκριμένης γειτονιάς. Μου έκανε εντύπωση από την αρχή πως έρχονταν πολλοί καλλιτέχνες και άνθρωποι του πνεύματος. Ξαφνικά βρέθηκα να νιώθω πως ζω σε μια άλλη εποχή που όλοι γράφουν, εμπνέονται, δημιουργούν, συζητούν για τέχνες.»
«Στα σχέδια μου για το μαγαζί είναι να φτιάξω το υπόγειο για να φιλοξενεί μικρά δρώμενα, μονόπρακτα, εκθέσεις, παρουσιάσεις βιβλίου, bazaar κ.α. Σκέφτομαι να καθιερώσω και ένα καθημερινό δίωρο γραμμοφώνου που οι πελάτες θα επιλέγουν από τα δισκάκια που θα υπάρχουν στο μαγαζί και θα τα παίζουν στο γραμμόφωνο. Και φυσικά κάποια μικρά live χωρίς μικρόφωνο.»
«Το θεάτρο προς το παρόν το έχω αφήσει. Από την αρχή ήξερα πως για 1-2 χρόνια θα μείνω μακριά μέχρι να στηθεί και να πάει καλά το μαγαζί ώστε να μπορώ να έχω κάποιον συνεργάτη που θα το δουλεύουμε μαζί. Ετσι γρήγορα όμως που κύλησαν τα πράγματα πιστεύω πως θα επιστρέψω νωρίτερα, άλλωστε το να μπορώ να κάνω θέατρο ήταν κι ο βασικότερος λόγος που δημιουργήθηκε αυτός ο χώρος».
TIPS:
- Στη LOTTE θα ακούσεις από κλασική μουσική το πρωί και jazz μέχρι ρετρό ελληνικά, διακευές από παλιά λαϊκά και ρεμπέτικα κ.α.
- Κάθε μέρα σερβίρονται ολόφρεσκα χειροποίητα γλυκά .
- To πλακάκι του πατώματος είναι το αυθεντικό πάτωμα του Δημοτικού Θεάτρου Πειραιά πριν την ανακαίνιση.
- Το μαγαζί φιλοξενεί ήδη δημιουργίες διαφόρων καλλιτεχνών.
LOTTE: Τσάμη Καρατάσου 2 και Μισαραλιώτου, τηλέφωνο 211 4078639
