Όταν ήταν μικρός, κάθε Κυριακή «έπαιζε» με τα μακαρόνια μαζί με τη γιαγιά του, την Κωστάντζα, η οποία είχε διωχθεί από τη Νάπολη επί Μουσουλίνι. Στη Θεσσαλονίκη όπου μεγάλωσε, σε αυτά τα κυριακάτικα μαθήματα τεχνικής και αγάπης, έμαθε όχι μόνο τη συνταγή για αυθεντική «πάστα», αλλά κατάλαβε και την πολύτιμη αξία του χειροποίητου ζυμαρικού.
Με προίκα τη μαγειρική γνώση και τις παιδικές αναμνήσεις, το 2010, παράλληλα με την καριέρα του ως γραφίστας, αποφασίζει να ανοίξει, μαζί με τον συνέταιρό του Μαξ, ένα ιταλικό στη Θεσσαλονίκη. Παρά την επιτυχημένη πορεία του μαγαζιού, κόντρα στην εποχή -αρχές κρίσης, χορός με την ανασφάλεια-, αποφασίζει να το κλείσει τον χειμώνα του 2012 και να μετακομίσει στην Τήνο. Έτσι είναι η ζωή, μια γραμμή από αναπάντεχους κυματισμούς. Σε ένα ταξίδι που είχε πάει για σερφ, γοητεύτηκε τόσο πολύ από την αύρα του νησιού που ο γυρισμός στα συνηθισμένα ήταν αδύνατος.
Στην Τήνο τελειοποιεί την τεχνική του, γεμίζει τη μαγειρική του φαρέτρα με λογιών-λογιών ιταλιάνικες συνταγές, και στήνει στο χωριό «Κρόκος» ένα σύγχρονο μαγειριό που προσφέρει ντελικάτες γεύσεις. Ανήσυχος και δημιουργικός, το 2016 αγκυροβολεί στην Αθήνα και μεταφέρει την τρατορία του σε ένα κρυφό πεζόδρομο κοντά στο Καλλιμάρμαρο.
Τον συνάντησα στον δεύτερο όροφο, σε μια αιωρούμενη αυλή-χρονοκάψουλα, η οποία σε διακτινίζει στη ρομαντική ατμόσφαιρα της Ιταλίας του ’70. Πολύχρωμα πλακάκια στο πάτωμα, κρεμασμένα τηγάνια στον έναν τοίχο, ένα συντριβάνι-άγαλμα πιο πέρα, σαν και αυτά που συναντάς στους κήπους ευγενών, ένα μπλε παράθυρο που λειτουργεί ως κυκλαδίτικο τοπόσημο, και μια μπουγάδα-ντεκόρ να κρέμεται από ψηλά, θυμίζοντας τις ναπολιτάνικες γειτονιές της γιαγιάς του.
Ο Ονούφριος Ιωακειμίδης, με τις ιταλικές ρίζες που σιγοντάρουν τη σαλονικιώτικη ντομπροσύνη, ήταν σαφής εξ αρχής. «Η ξερή πάστα είναι χημικό», θα μου πει ως πρώτη κουβέντα και θα συνεχίσει λέγοντας πως «σκοπός μου ήταν να πηγαίνεις στην Ιταλία χωρίς να ταξιδέψεις».
Πράγματι, στο λιτό και μενού του Trattoria Italia D’Onofrio, όπου κυριαρχεί η φρέσκια πάστα σε διάφορες παραλλαγές, θα βρεις παραδοσιακές γεύσεις από την Ρώμη, τη Φλωρεντία, τη Γένοβα και φυσικά τη Νάπολη. Πιστός στην εκτέλεση της συνταγής, με σεβασμό στα αρχικά υλικά, αυτός ο εργάτης της κουζίνας που καθημερινά ξυπνάει με τον νταλκά να αλευρώνει τα χέρια του για να παράγει φρέσκια πάστα, σερβίρει πιάτα μαμαδίστικης νοστιμιάς που τα συναντάς στα κυριακάτικα οικογενειακά τραπέζια.
Από το vitello tonnato (μοσχαράκι σε σάλτσα τόνου με ξύσμα λεμονιού) μέχρι τα gnocchi all sorentina (νιόκι με κόκκινη σάλτσα, βασιλικό, μοτσαρέλα και σκόρδο) και την υπεροπτική amatriciana (πεπεροντσίνο, πεκορίνο, σάλτσα ντομάτας και γκουαντσιάλε), η αίσθηση που παίρνεις είναι ότι ο Ονούφριος θέλει στο μαγαζί του να φας καλά και να χορτάσεις, για αυτό και οι μερίδες είναι πλουσιοπάραχες. Τον βλέπω με τη φιλόξενη μαεστρία του να τριγυρίζει στα τραπέζια για να δει αν όλα είναι εντάξει και σκέφτομαι ότι επιτελεί πραγματικά τον ρόλο του οικοδεσπότη: φροντίζει τους καλεσμένους με το γνήσιο μεράκι του ανθρώπου που επιμένει να κάνει τα πάντα με τα χέρια του.
Γεύεσαι το πάθος του για το χειροποιήτο στη φρέσκια πάστα, ταξιδεύεις με τη διακόσμηση του μαγαζιού, που είναι όλο φτιαγμένο από τον ίδιο. Σε όλη τη διάρκεια του γεύματος δεν νιώθεις ίχνος δηθενιάς. Και πώς να νιώσεις άλλωστε;
Στον τοίχο η πινακίδα από το πλοίο «Ναϊάς 2», κειμήλιο που ξέθαψε από μια στοίβα σκουπίδια στην Τήνο, σου υπενθυμίζει ότι οι άνθρωποι είναι οι επιλογές τους. Επιλέγεις πώς θα διακοσμήσεις στον τοίχο σου, επιλέγεις τι θα σερβίρεις στους πελάτες σου. Και η Trattoria Italia D’Onofrio στο Παγκράτι είναι ακριβώς αυτό, ένα κράμα αυθεντικών επιλογών.
