Για εκείνους που ακόμη «σοκάρονται» βλέποντας ένα αγόρι να βάφεται, να φοράει τακούνια, φούστες, λάτεξ, μαργαριταρένια κολιέ, κορσέδες και ό,τι άλλο γουστάρει, φιλώντας στο στόμα ένα άλλο αγόρι, οι Måneskin είναι ακριβώς αυτό που χρειαζόμασταν. Και αν χρειάστηκε η Eurovision με το νικητήριο “Zitti e buoni” για να τους μάθουμε, τότε την ευχαριστούμε γι’ αυτό. Ο Damiano David, η Victoria De Angelis, ο Thomas Raggi και ο Ethan Torchio είναι «μονάχα τέσσερις φίλοι, που κάνουν αυτό που αγαπούν», όπως περήφανα δηλώνουν. Από τους δρόμους του ιστορικού κέντρου της Ρώμης και της συνοικίας Κόλι Πορτουένσι, μέχρι την πληθωρική σκηνή του ευρωπαϊκού διαγωνισμού τραγουδιού, οι Måneskin έχουν ως κινητήρια δύναμή τους τη φιλία, που άρχισε να παίρνει μορφή όταν ήταν ακόμη μαθητές Γυμνασίου.
Αναρωτιέμαι συχνά, πώς μπορεί να νιώθει ένας άνθρωπος που από την τρυφερή ηλικία των 20 περίπου χρόνων, εκτίθεται σε τόσο κόσμο, αποκτώντας τεράστια φήμη. Τα συναισθήματα είναι μοναδικά για την κάθε μια και τον κάθε έναν από εμάς, ο δικός μου όμως φόβος της έκθεσης σε κόσμο σε συνδυασμό με το κοινωνικό άγχος, κάνουν το σώμα μου να καίει κάθε φορά που θα βρεθώ σε έναν μεγαλύτερο κύκλο ανθρώπων. Αναρωτιέμαι επίσης, γιατί οι “alternative rockers” αρνούνται με επίμονο και απόλυτο τρόπο να παραδεχτούν πως κάτι καλό, κάτι όμορφο και αυθεντικό υπάρχει σε αυτά τα τέσσερα παιδιά και την glam rock/pop rock μουσική τους. Βλέπεις, το glam rock για κάποιους είναι «φλώρικο», «ποζέρικο», «cheesy» και «άνευ αισθητικής». Για ‘μας όμως, που μεγαλώσαμε ακούγοντας Skid Row, Twisted Sister, Guns ‘N’ Roses, Def Leppard και Whitesnake – χωρίς ντροπή – ο ήχος και η εικόνα των Ιταλών Måneskin, γίνονται κομμάτι μιας νοσταλγικής αναβίωσης του είδους στο σήμερα.
Ύστερα, είναι κι αυτό. Ζούμε στην εποχή κατά την οποία, η συμμετοχή ενός συγκροτήματος σε έναν μουσικό διαγωνισμό, όπως η Eurovision ή το X-Factor (στο οποίο οι Måneskin «κέρδισαν» τη 2η θέση το 2017) αντιμετωπίζεται υποτιμητικά, με την αυθεντικότητα και την αγάπη τους για τη μουσική, να αμφισβητούνται λόγω της εμπορικής, μαζικής απήχησης των εν λόγω προϊόντων. Το ροκ των Måneskin είναι εμπορικό και δεν καταλαβαίνουμε γιατί «ζορίζεσαι» με αυτό. Είναι όμορφο ένας καλλιτέχνης να θέλει να διαδώσει τη δουλειά του σε όσο το δυνατόν περισσότερο κόσμο, ειδικά όταν πρόκειται για ένα μουσικό είδος που στην εποχή της K-pop, του r&b και της ηλεκτρονικής μουσικής, αναζητά χώρο να σπιθοβολήσει, όπως συνέβαινε κατά τα ένδοξα 70s και 80s. Είναι όμορφο άνθρωποι οι οποίοι μέχρι «χθες» δεν είχαν ιδιαίτερη επαφή με τον ροκ ήχο, να βρίσκουν έναν λόγο για να τον εντάξουν στα ακούσματά τους, όπως και όσο εκείνοι επιθυμούν. Στην τελική, είναι όμορφο να αναζητάς μία «χείρα βοηθείας», να ωφελείσαι από την ύπαρξή της και δίχως να μένεις γραπωμένος από αυτή, να προσπαθείς σταδιακά να χαράξεις τον δικό σου δρόμο στον οποίο θα ξεδιπλωθούν ένα-ένα τα όνειρά σου. Και οι Måneskin έχουν ήδη αποδείξει πως διαθέτουν μπόλικο πάθος και εφόδια για να το πετύχουν.
Τα τέσσερα παιδιά από την Ιταλία, με τη χαρισματική σκηνική παρουσία και την εκρηκτική νεανική ενέργεια, αγαπούν την υψηλή ραπτική, μα ακόμη περισσότερο το δικαίωμα στην αυτοδιάθεση και την αποδόμηση των κοινωνικών φύλων και στερεοτύπων. Κάθε τους εμφάνιση, συνοδεύεται από μία ξεχωριστή, καλά προμελετημένη στυλιστική επιλογή. Για το show τους στην Eurovision συγκεκριμένα, οι Måneskin επέλεξαν να φορέσουν δερμάτινες σιλουέτες σε μπορντό απόχρωση, εμπνευσμένες από τα 70s και το στυλ θρύλων της μουσικής όπως οι Doors και οι ABBA. Ο πολυτελής ιταλικός οίκος μόδας που επιμελήθηκε τα κοστούμια τους, ακούει στο όνομα Etro και φημίζεται για τα έντονα, σέξι, ρετρό καλειδοσκοπικά του σχέδια. Για το ιταλικό συγκρότημα, το στυλ και η εικόνα αποτελούν αναπόσπαστο στοιχείο της ταυτότητάς του και της απελευθερωμένης από στεγανά αυτοέκφρασής του. Το στυλ τους είναι vintage, αισθησιακό και αντισυμβατικό, με τα ρούχα τους να μη διαθέτουν φύλο.
Από την εικόνα τους, μέχρι τις πεποιθήσεις και την ενέργειά τους, οι Ιταλοί glam rockers σέβονται και αγκαλιάζουν τη μοναδικότητα του κάθε ατόμου, δράττοντας την ευκαιρία της έκθεσης σε πλήθος κόσμου κατά τα live shows τους, για να διαδώσουν μηνύματα κατά της ομοφοβίας και του ρατσισμού. Χαρακτηριστική στιγμή, αποτελεί η προ μερικών ημερών εμφάνισή τους σε τηλεοπτικό show της Πολωνίας, όπου ο frontman Damiano David και ο μπασίστας Thomas Raggi έδωσαν ένα φιλί στο στόμα, με τον Damiano εν συνεχεία να ξεστομίζει με πάθος και πυγμή από το μικρόφωνο: «Θέλουμε ίσα δικαιώματα για την ΛΟΑΤΚΙ+ κοινότητα. Πιστεύουμε πως όλοι πρέπει να μπορούν να κάνουν ό,τι κάναμε εμείς, χωρίς φόβο. Πιστεύουμε πως όλοι θα πρέπει να είναι ελεύθεροι να μπορούν να είναι ό,τι στο διάολο θέλουν να είναι. Ευχαριστούμε Πολωνία. Η ΑΓΑΠΗ ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΠΟΤΕ ΛΑΘΟΣ». Σε μία χώρα όπως η Πολωνία, που διαθέτει μία από τις πιο οπισθοδρομικές και καταπιεστικές νομοθεσίες όσον αφορά στα δικαιώματα της ΛΟΑΤΚΙ+ κοινότητας, μία δήλωση σαν κι αυτή, έκανε την καρδιά μας να σκιρτίζει από συγκίνηση, στη σκέψη των ατόμων που, ακούγοντας τον Damiano, ένιωσαν για λίγο πως «δεν είναι μόνα» στον αγώνα της ισότητας και της ορατότητας.
Όταν στις 17 Σεπτεμβρίου του 1967, οι Doors είχαν κλείσει μία εμφάνιση στο The Ed Sullivan Show, αυτή είχε ως αποτέλεσμα η παραγωγή της εκπομπής να τους αποκλείσει από οποιαδήποτε άλλη εμφάνιση σε αυτή. Λίγο προτού βρεθούν στη σκηνή, ο παρουσιαστής, Sullivan, τους είχε επισκεφτεί στα backstage, κάνοντάς τους «υποδείξεις» σχετικά με το πώς θα εμφανιστούν on stage, ζητώντας τους να είναι «λίγο πιο χαμογελαστοί». Οι υποδείξεις συνεχίστηκαν, όταν μέλος της παραγωγής τους ενημέρωσε πως έπρεπε να γίνει μία αλλαγή στους στίχους του κομματιού “Light My Fire” (!). Εξαιτίας της έμμεσης αναφοράς στη χρήση ναρκωτικών στο στίχο “Girl, we couldn’t get much higher”, τους ζητήθηκε να τον αντικαταστήσουν με τη φράση “Girl, we couldn’t get much better”. Εκείνοι, όχι μόνο δεν εφάρμοσαν αυτό που τους ζητήθηκε, αλλά γυρνώντας την πλάτη στη λογοκρισία, ο Morrison τραγούδησε εμφατικά το στίχο, ακριβώς στην αυθεντική του εκδοχή.
Μπορεί στην περίπτωση των Måneskin, πέντε περίπου δεκαετίες μετά, το δικαίωμά τους στην αυτοέκφραση να μην λογοκρίθηκε και να μην αποτέλεσε αιτία «αποκλεισμού» τους από το πολωνικό show, μπορεί όσα πράττουν και διατείνονται «για ‘μας» να θεωρούνται αυτονόητα, όμως ο αγώνας της διεκδίκησής τους για την LGBTQI+ κοινότητα, μοιάζει ακόμη μακρύς. Όπως αναφέρουν οι Måneskin σε συνέντευξή τους: «Έχουμε βιώσει διακρίσεις στη ζωή μας, προφανώς με πολύ διαφορετικό τρόπο απ’ ότι ένα γκέι άτομο για το οποίο είναι πιο δύσκολο από ό,τι για εμάς, αλλά όταν ερχόμαστε αντιμέτωποι με τον ρατσισμό ή την ομοφοβία, προσπαθούμε πάντα να λέμε κάτι, γιατί γνωρίζουμε πως διαθέτουμε ορατότητα. Κάτι που λέμε ή κάνουμε δύναται να επηρεάσει τη γνώμη των ανθρώπων. Θέλουμε να προσπαθούμε πάντα και να λέμε άφοβα τη γνώμη μας γιατί είναι σημαντικό να ξεπεράσουμε αυτά τα στερεότυπα».
Ο Damiano, είναι – ίσως – το πιο όμορφο και ελκυστικό αγόρι που έχω δει. Μας χαίρομαι εμάς που έχουμε αυτόν τον «πλατωνικό έρωτα» μαζί του, που περνάμε ώρες στο Instagram χαζεύοντας τις πολύχρωμες φωτογραφίες του και τα πανέμορφα «μούτρα» του. Και θέλω μια μέρα, όλα τα αγόρια που γουστάρουν να εκφράζονται και να ντύνονται με τον δικό τους μοναδικό τρόπο, να νιώθουν ελεύθερα, όπως νιώθει εκείνος – και όχι επειδή αποτελούν απαραίτητα δημόσια πρόσωπα που λαμβάνουν θαυμασμό και δημοφιλία. Θέλω κάθε άνθρωπος που βρίσκει δύναμη μέσα από τους αγώνες του και τις προσπάθειες άλλων ανθρώπων με ορατότητα που βάζουν το «λιθαράκι» τους σε αυτούς, μια μέρα να μη χρειάζεται άλλο να αγωνίζεται για τα δικαιώματά του, αλλά να τα απολαμβάνει ελεύθερα και ισότιμα. Ευχαριστούμε Måneskin, ευχαριστούμε κάθε άνθρωπο που κάνει τον κόσμο μας να μοιάζει καλύτερος.
