Run ladies, run

«Εσένα το λέει η καρδιά σου;» Αυτό αναρωτιόμουν ένα αυγουστιάτικο απόγευμα χαζεύοντας στην ιστοσελίδα του Ladies run τα πορτρέτα των γυναικών που είχαν τρέξει στο περυσινό αγώνα δρόμου στη Βουλιαγμένη. «Γιατί όχι; Γυμνάζεσαι (οκ κλέβεις και λίγο), τρως σωστά (εκεί κλέβεις πιο πολύ) κι ο μόνος αντίπαλός σου θα είσαι εσύ κι ο δρόμος» μονολογώ. «Άσε που θα τρέξεις για καλό σκοπό. Για να στηρίξεις την προσπάθεια του Δεσμού να συνδράμει ευάλωτες γυναίκες που δεν ήταν τόσο τυχερές όσο εσύ». Κλικ στη συμμετοχή. Κι αμέσως γίνεσαι ένα κομμάτι από όλο αυτό το θηλυκό κύμα που θα συμμετέχει στο μοναδικό  event αποκλειστικά για γυναίκες στην Ελλάδα.

 Αρκετές μέρες μετά το πρωί της Κυριακής της 21^ης Σεπτέμβρη το καταπράσινο γρασίδι στις εγκαταστάσεις του Αστέρα στη Βουλιαγμένη γεμίζει χρώματα και χαρά. Παραλαμβάνω τα πράγματά μου (το νούμερο και αναμνηστικά της συμμετοχής, προσφορά των χορηγών) από τις ευγενικές κοπέλες της Γραμματείας, που δεν παραλείπουν να με ευχαριστήσουν για την παρουσία μου και να μου ευχηθούν καλή δύναμη. Χαμογελώ σαν να μου χάρισαν ένα βραβείο ήδη. Είναι σημαντικό τόσο για μένα, όσο  και για εκείνες η δική  μου συμμετοχή. Όταν κάποιος σου λέει μια ζεστή και ειλικρινή κουβέντα δείχνει ότι πιστεύει σε σένα. Τι μαγικό πράγμα η πίστη. Γκρεμίζει τις αμφιβολίες που έχεις κι εσύ η ίδια για τον εαυτό σου.

Ζέσταμα και διατάσεις ανάμεσα στις υπόλοιπες δρομείς. Που γελούν συζητούν, πειράζουν η μία την άλλη. Κανένα άγχος. Μόνο χαρά. Σαν να πας σε πάρτι,  χωρίς τακούνια και χωρίς τον καταναγκασμό του να δείχνεις «θεά». Μα τι λέω. Κάθε μια από αυτές λάμπει. Είτε είναι 60 χρόνων είτε είκοσι. Σαν να σου λέει  «Είσαι  κι εσύ όμορφη! Δυνατή! Και έτοιμη να αναμετρηθείς με το χρόνο και με σένα». Ανάμεσα τους φίλες που είχα να δω κάμποσο και χαίρομαι διπλά που τις βλέπω, γιατί επιτέλους θα κάνουμε κάτι μαζί μετά από καιρό. Λίγο νερό. Κουβέντες ενθάρρυνσης  η μία στην άλλη και μπαίνουμε πίσω από τις επαγγελματίες αθλήτριες του στίβου, που θα οδηγήσουν τον αγώνα

Η εκκίνηση δίνεται κι έχω την αίσθηση ότι ένας  αγρός από πολύχρωμα λουλούδια ορμά δυνατά μπροστά. Τόσο χρώμα εν κινήσει δεν έχω δει ποτέ ξανά. Πατώ το ipod και η μουσική με κυκλώνει. Αρχίζω να τρέχω και συνειδητοποιώ ότι ακόμη χαμογελώ. Προσπερνώ αρκετές. Ο διασκελισμός μας, άλλωστε, διαφέρει. Πιτσιρίκες μπροστά μου τρέχουν πιο γρήγορα σαν να κάνουν κατοστάρι. Λίγα μέτρα παρακάτω τις προσπερνώ, καθώς σταματούν, για να περπατήσουν λαχανιασμένες, αλλά γελώντας. Ζόρικη η ανηφόρα μπροστά μου κόβει την ταχύτητα με το ζόρι. Μερικά μέτρα μετά και ο ιδρώτας αρχίζει να στάζει, η ανάσα γίνεται κοφτή, η καρδιά χτυπά δυνατά.

Τρέχω αλλά δεν είμαι μόνη. Οι ανάσες των υπόλοιπων δρομέων είναι γύρω μου. Τα χρώματά τους οι σκέψεις τους. Μιλάμε μεταξύ μας όταν έχει κατηφόρα ή σε ευθεία. Κι αυτές τρέχουν γιατί ονειρεύονται. Κι άλλα λόγια κουράγιου. «Πάμε, πάμε, πετάμε λέμε» Περνώ τα πευκόφυτα μονοπάτια και βγαίνω στο δρόμο κατηφορίζοντας προς το ακρωτήρι, στο οποίο είναι προγραμματισμένη η αναστροφή. Ο ήλιος καίει, ο δρόμος παίρνει κλίση. Ήδη οι πρώτες αθλήτριες έχουν κάνει τον κύκλο και περνούν δίπλα μου. Χειροκροτήματα και hi5. Χαμόγελα και ενθουσιασμός. Μα πάνω από όλα θαυμασμός. Σκέφτομαι ότι πριν από κάμποσα χρόνια απαγορευόταν η συμμετοχή των γυναικών σε αγώνες δρόμου. Στο site του Ladies run υπάρχει η ασπρόμαυρη φωτογραφία ενός επόπτη από το Μαραθώνιο της Βοστώνης το 1967 που σπρώχνει από τη διαδρομή  με δύναμη την Kathrine Switzer,  η οποία τόλμησε να συμμετάσχει.

Σφίγγω τα δόντια με πείσμα. Έχουν αλλάξει πολλά από τότε. Αλλά με πόσο κόπο. Νιώθω την ανάσα μου να κόβεται, καθώς ο ήλιος είναι αμείλικτος μαζί μου. Θα τερμάτιζε άραγε η Switzer αν δεν την έδιωχναν;  Ή θα την λύγιζε η ζέστη; Η απάντηση είναι μπροστά μου.  Μια μεγάλη κυρία τρέχει χαμογελώντας. Όχι δε θα υποχωρούσε. Ούτε κι εγώ, λοιπόν. Αρκεί να βρω νερό. Επειγόντως. Πρέπει να με ακούει ένα τζίνι, γιατί μετά από λίγα μέτρα τα κορίτσια της διοργάνωσης μοιράζουν παγωμένο νερό και φωνάζουν «μπράβο, μπράβο, συνεχίστε, κοντεύετε»

Το κορδόνι μου λύνεται και καθώς σταματώ για να το δέσω σκέφτομαι γιατί τρέχω. Για την ευεξία που νιώθω μετά τον τερματισμό ή για την ένεση ζωντάνιας που μου δίνει η προσπάθεια; Και για τα δύο, μάλλον. Κι επιπλέον γιατί έτσι παλεύω τις αγωνίες και τους φόβους. Τους προσωπικούς μου δαίμονες. Γιατί κάνω κάτι για μένα. Γιατί νιώθω καλύτερη με κάθε βήμα. Δεν με ενδιαφέρει που οι περισσότεροι λένε ότι μόδα είναι το τρέξιμο και θα περάσει. Αυτούς σίγουρα τους προσπερνά αδιάφορα. Και  μάλιστα σα σίφουνας, μπροστά από τον καναπέ που κάθονται. Αλλά όσο είμαστε πολλές δοκιμάζουμε τις δυνάμεις μας χωρίς να φοβόμαστε την ενδεχόμενη αποτυχία τόσο πολύ. Και μόνο γι αυτό αξίζει τον κόπο. Άσε που αυτό στο οποίο συμμετέχω και η ίδια είναι μια γιορτή. Ωδή στη χαρά κι όχι στον ανταγωνισμό.

Περνάμε τη μαρίνα κι εκεί στα κότερα κάθεται ο κόσμος που μας χαζεύει και χειροκροτά. Όσο ανεβαίνω, νιώθω περισσότερο και σκέφτομαι λιγότερο. Ξεχνώ την αγωνία που είχα στην εκκίνηση. Νιώθω ήδη τα πόδια να καίνε, αλλά με κάποιο μαγικό τρόπο αντέχω και το κάνω. Άλλη μια μικρή ανηφόρα και στρίβουμε δεξιά, για να μπούμε ξανά στο ξενοδοχειακό συγκρότημα του Αστέρα. Μερικά μέτρα ακόμη και εμφανίζονται πάλι οι άγγελοι με τα νερά. Αρπάζω ένα μπουκάλι, πίνω δυο γουλιές και το υπόλοιπο το ρίχνω επάνω μου, ενώ σκέφτομαι ότι θα εξατμιστεί αμέσως. Στιγμιαία ανακούφιση και  αναστροφή. Ανεβαίνουμε ξανά. Ναι, αλλά τώρα πλησιάζουμε στο τέλος. Νιώθω την αδρεναλίνη μου να κυλά χοχλάζοντας στις φλέβες μου

 Τα τελευταία εκατό μέτρα των πέντε χιλιομέτρων. Κοιτάω μπροστά. Γύρω στις 20 κοπέλες προπορεύονται. Το Τhunderstruck κι οι ACDC ακούγονται δυνατά (πιο πολύ από κάθε άλλη φορά) στα αφτιά μου. Φωτιά στα πόδια, για τη δική μου προσωπική νίκη. Τις προσπερνώ την ώρα που άγνωστοί μου χειροκροτούν και φωνάζουν ενθαρρυντικά. «Μπορείς» σκέφτομαι. Και τερματίζω χωρίς να κοιτάξω το χρόνο μου. Δεν έχει σημασία. Αντιμετώπισα όλες τις δυσκολίες  και  η εμπειρία είναι όλη δική μου. Κατάδική μου. Μια κατάκτηση σε κάθε διασκελισμό. Τι κι αν, στην Ελλάδα ειδικά, δεν υπολογίζουν πολύ το τρέξιμο και ειδικά τις γυναίκες δρομείς. Τι κι αν αμφισβητούν τις προσπάθειες, το πάθος και τις δυνατότητές μας. Τρέχω για μένα κάνοντας κάτι που απαιτεί μόνο τη δύναμη της ψυχής μου. Γι αυτό και δε σταματώ να χαμογελώ. Πίνω άλλη μια γουλιά νερό. Στην υγειά σας κορίτσια. Και του χρόνου πάλι εδώ.