Ίσως η φράση «Μένουμε Σπίτι» έχει ακουστεί πιο πολύ από κάθε άλλη τις τελευταίες 10 ημέρες. Καλούμαστε να περιορίσουμε τις δραστηριότητες εκτός σπιτιού στις απολύτως αναγκαίες ώστε να επιβραδυνθεί η εξάπλωση του κορονοϊού. Προσπαθούμε να βρούμε τι θα κάνουμε στο σπίτι, οι συνθήκες είναι πρωτόγνωρες, έχουμε μάθει να μπορούμε να κυκλοφορούμε ελεύθερα. Όσοι συζούν, συγκατοικούν, ζουν με τις οικογένειες τους έχουν έναν άνθρωπο να πουν μια δυο κουβέντες, να αγκαλιάσουν ή έστω να τσακωθούν.
Πώς όμως περνάει η καθημερινότητα των ανθρώπων που μένουν μόνοι και είτε δεν εργάζονται είτε εργάζονται από το σπίτι οπότε οι μόνες τους έξοδοι είναι για τα απολύτως απαραίτητα;
Τι κάνουν για γεμίσουν τον χρόνο τους;
Τι τους λείπει πιο πολύ;
Ο Γ. είναι 50 χρονών, η δουλειά του έχει να κάνει με τις νέες τεχνολογίες και γι’ αυτό είναι εύκολο να την κάνει από το σπίτι του. Και νιώθει καλά μ’ αυτό: «Νιώθω τυχερός που μπορώ να δουλεύω από το σπίτι και δεν χρειάζεται να τραβιέμαι έξω για να πάω γραφείο. Επιπλέον, είμαι πολύ σπιτόγατος σαν χαρακτήρας κι έτσι μου είναι εύκολο τώρα να μένω στο σπίτι. Ίσως να είμαι και σε καλύτερη φάση από ότι σε άλλες περιόδους της ζωής μου. Εξηγείται βέβαια στο ότι έχω αντιμετωπίσει παλιότερα κρίσεις πανικού που συνδέονται με αγοραφοβία και σίγουρα με απασχολεί το μετά, ότι δηλαδή όταν θα τελειώσει όλο αυτό ίσως το να βγω έξω είναι δύσκολο επειδή θα έχω μείνει τόσο διάστημα σπίτι».
Η Μ. είναι 45 χρονών, εργάζεται σε ερευνητικό κέντρο και λόγω των έκτακτων συνθηκών δουλεύει από τις 16 Μαρτίου στο σπίτι. «Η πρώτη εβδομάδα ήταν περίεργη. Δεν μπορώ να πω ότι κρατάω ακόμη ιδανικά το ωράριο 9.00 με 5.00 γιατί νιώθω ότι έχω αποσυντονιστεί. Ναι, οι πρώτες ημέρες ήταν πιο δύσκολες, είχα έναν τρόμο και έπρεπε κάτι να κάνω γι’ αυτό».
Ο Φ, είναι 28 χρονών, είναι από Κύπρο και τα τελευταία χρόνια μένει μόνος του στην Αθήνα καθώς σπουδάζει σε δραματική σχολή. Πώς αισθάνεται για όλο αυτό που συμβαίνει; «Είμαι μόνος μου αλλά ταυτόχρονα δεν είμαι. Θέλω να πω ότι είναι μια συνθήκη που ισχύει για όλους, δεν μπορείς να κάνεις κάτι άλλο. Μέχρι το lock down της Δευτέρας έβλεπα τους φίλους μου, που μένουν στη Βικτώρια, κάθε Σαββατοκύριακο, έμπαινα στο ταξί και πήγαινα επίσκεψη. Τώρα προφανώς κόπηκε αυτό».
Ο Κ. είναι 61 χρονών, συνταξιούχος δημόσιος υπάλληλος και μένει μόνιμα στην Αθήνα μόνος του. Πριν ένα μήνα πήγε στο χωριό του για να αγροτικές δουλειές και κάποιες άλλες εκκρεμότητες και ξέμεινε εκεί. «Ήρθα να σκοπό να μείνω 10 μέρες, τελικά άρχισε όλο αυτό, ξεκίνησαν τα μέτρα και αποφάσισα να μη γυρίσω στην Αθήνα. Βέβαια, δεν ήμουν προετοιμασμένος και δεν έχω πολλά ρούχα μαζί μου αλλά τουλάχιστον έχω εδώ την οικογένεια του αδερφού μου».
Έχουν φτιάξει οι άνθρωποι που μένουν μόνοι τους μια ρουτίνα για να βγαίνει πιο εύκολα η μέρα; Ο Γ. λέει «έχω φτιάξει μικρορουτίνες, τις έχω χαλάσει, τις έχω ξαναφτιάξει, δεν έχει ακόμη μια συγκεκριμένη ροή η ημέρα μου. Φροντίζω να μαγειρεύω καθημερινά, μου αρέσει κιόλας το μαγείρεμα και αποφάσισα να το δω ως ευκαιρία για να φάω λίγο πιο σωστά και να μην τρώω χαζομάρες απέξω. Αυτό το κάνω κάθε μεσημερο-απογευματάκι καθώς πρωί ασχολούμαι με τα της δουλειάς. Και το βράδυ βάζω καμιά σειρά. Προσπαθώ να μην βλέπω πάνω από δύο επεισόδια κάθε βράδυ και το λέω εγώ που έχω περάσει παλιότερα ολόκληρα Σαββατοκύριακα στον καναπέ βλέποντας ολόκληρες σεζόν. Δεν θέλω όμως να συμβεί τώρα, δε θέλω να σαπίσω μπροστά σε μια οθόνη. Αν και είμαι άνθρωπος που διαβάζω πολύ γενικά έχω παρατηρήσει ότι αυτές τις ημέρες δεν μπορώ. Παίρνω το βιβλίο, διαβάζω ένα τέταρτο, το αφήνω. Δεν μπορώ να συγκεντρωθώ, ο νους μου είναι αλλού».
Ο Φ. έχει άλλες διεξόδους: «Κάθε πρωί κάνω γυμναστική. Έτσι κι αλλιώς την είχα στο πρόγραμμά μου, απλώς προσπαθώντας να επεκτείνω τη διάρκεια της παίρνω ιδέες από βίντεο που ανεβαίνουν στο instragram με ασκήσεις καθημερινής εκγύμνασης που μπορούν να γίνουν στο σπίτι χωρίς όργανα. Επειδή είμαι γνώστης πως πάει όλο αυτό με τη γυμναστική μου είναι εύκολο. Πέρα από αυτό διαβάζω βιβλία που υπήρχαν στη βιβλιοθήκη μου αδιάβαστα, βλέπω ταινίες, σειρές και ξέρω ότι έχω και μια ύλη από τη σχολή που με περιμένει».
Ενώ ο Κ. μας εξηγεί πως «κάθε πρωί πηγαίνω στα χωράφια, κάνω κάποιες αγροτικές δουλειές, πιο πολύ για να περνάει η ώρα αλλά και ως άσκηση. Το μεσημέρι πάω στο σπίτι του αδερφού μου και τρώω με την οικογένεια του. Το απόγευμα νωρίς βγαίνω άλλη μια βόλτα, μαζευόμαστε στο πάρκο τρεις τέσσερις συνομήλικοι, περπατάμε και συζητάμε, φροντίζουμε να μην πλησιάζουμε ο ένας τον άλλον. Τώρα βέβαια με το lock down δεν ξέρω αν θα το συνεχίσουμε αυτό. Όσο μεγαλύτερος είσαι φοβάσαι περισσότερο μην κολλήσεις. Ευτυχώς ακόμη δεν έχουμε κανένα κρούσμα στον νομό Φθιώτιδας».
Ενώ τη Μ. τη βοηθάει η τεχνολογία «Χαζεύω πολύ στα social, ειδικά ότι χιουμοριστικό έχει να κάνει με την κατάσταση που ζούμε. Μιλάω συνεχώς με τους φίλους μέσω βιντεοκλήσεων. Έχω μιλήσει με πάρα πολλούς φίλους μου κι αυτό είναι ωραίο. Μιλάω με τους γονείς μου, θα μαγειρέψω, έχω προσπαθήσει να δω και παραστάσεις on line γιατί ούτως ή άλλως μου αρέσει πολύ το θέατρο αλλά κυρίως μιλάω με κόσμο. Είναι μέρες που φορτίζω το κινητό δύο φορές».
Οι βιντεοκλήσεις έχουν αποδειχτεί σωτήριες για όσους μένουν μόνοι. Ο Γ. εξηγεί «προχτές με κάλεσαν σε ένα skype dinner, αλλά δυστυχώς το έχασα γιατί ήμουν σε μια δίωρη βιντεοκλήση με μια φίλη μοριακή βιολόγο από την Αμερική. Θα είχε πλάκα αυτό το skype dinner, θα ξαναγίνει λογικά, οπότε θα φροντίσω να είμαι “εκεί”».
Αλλά και ο Κ. ομολογεί: «Δεν έχω παράπονο, με τους φίλους μου στην Αθήνα μιλάω κάθε μέρα στο τηλέφωνο, με παίρνει κι άλλος κόσμος να με ρωτήσει αν είμαι καλά».
Τώρα που μένουν μόνοι τους πώς φροντίζουν τις βασικές ανάγκες τους για προμήθειες και φαγητό; Για την Μ. τα πράγματα πάνε κάπως έτσι «Μένω μόνη μου και θα μπορούσα να ζητήσω από τον αδερφό μου να μου φέρει πράγματα γιατί μένει με τους γονείς μου και ούτως ή άλλως βγαίνει έξω για να τους κάνει τα ψώνια. Δεν θέλω όμως να τον βάλω σε αυτή τη διαδικασία. Επιχείρησα να κάνω παραγγελία on line, είδα όμως ότι πάει πολύ μετά η ημερομηνία παράδοσης, αγχώθηκα ότι δεν θα έχω τα πράγματα, και έτσι βγήκα για να αγοράσω τα απαραίτητα για τις επόμενες δύο εβδομάδες. Βασικά πήγα δύο φορές σούπερ μάρκετ, έβαλα το ξυπνητήρι μου στις 7 το πρωί, ήμουν εκεί στις 8 για να αποφύγω τον πολύ κόσμο. Δεν είχε κόσμο όμως είδα ότι οι υπάλληλοι δεν φορούσαν μάσκες. Και εκεί κάπως εκνευρίστηκα, η αλήθεια είναι. Τώρα όμως θα μπω να παραγγείλω on line στο σούπερ μάρκετ κάνοντας πρόβλεψη ότι αυτά θα τα χρειαστώ μετά από δύο εβδομάδες, τότε δηλαδή που θα μου τα παραδώσουν».
Και για τον Γ. η λύση είναι παρόμοια. «Έχω μαζευτεί αρκετά, σήμερα κλείνω 14 ημέρες στο σπίτι, έχω βγει 5 φορές έξω, τις δύο για ψώνια, άλλες δύο στο φαρμακείο και μία μέρα που πήγα να πάρω τσιγάρα. Και τα σκουπίδια κατεβάζω αλλά δεν τα λογαριάζω έξοδο, αν και προσπαθώ κι αυτά να τα κατεβάζω ανά 2-3 ημέρες».
Ενώ ο Φ. γελώντας παραδέχεται. «Μαγειρεύω αλλά έχω τιμήσει και τα delivery φουλ».
Όμως καμιά φορά τα πράγματα ζορίζουν όταν έχεις να μιλήσεις από κοντά σε άνθρωπο για μέρες. Ο Γ. το έχει φιλοσοφήσει κάπως. «Αυτό το μόνος είναι μια περίεργη συνθήκη. Από τη μια σαφώς υπάρχει μοναξιά γιατί δεν έχω τη δυνατότητα να μιλήσω σε άνθρωπο από κοντά αλλά από την άλλη σκέφτομαι ότι υπάρχουν άλλοι πχ ζευγάρια ή οικογένειες που μπορεί να στην παρούσα στιγμή αυτή η συμβίωση να είναι αφόρητη. Σκέφτομαι όσους έχουν προβλήματα ή έστω και μικροπροβλήματα και τώρα είναι αναγκασμένη να είναι όλη την μέρα κλεισμένοι με έναν άλλον άνθρωπο ή με την οικογένεια χωρίς την παραμικρή ευκαιρία διαφυγής. Το βρίσκω πολύ δύσκολο αυτό. Καλούνται να αντιμετωπίσουν τα προβλήματα face to face, ίσως κάποιοι τα λύσουν άλλοι όμως δε θα μπορέσουν».
Και ο Φ. όμως λέει ότι «Έχω να καλύψω ύλη από τη σχολή αλλά δεν είμαι σε ψυχολογική θέση να αφοσιωθώ τώρα σε αυτό γιατί έχω το μυαλό μου αλλού. Όταν έκλεισε η σχολή αποφάσισα να μείνω για μια ακόμη εβδομάδα Αθήνα και αναλόγως την κατάσταση θα αποφάσιζα αν θα γυρίσω ή όχι Κύπρο. Όμως εν τω μεταξύ η Κύπρος απαγόρευσε τις πτήσεις προς τα εκεί και έτσι κάπως εγκλωβίστηκα εδώ. Είμαι μακριά από τους γονείς μου, τους φίλους μου στην Κύπρο και σκέφτομαι ότι θα μπορούσα να είμαι εκεί και στεναχωριέμαι. Αλλά ξέρω ότι αν ήμουν τώρα Κύπρο πάλι δε θα ήμουν στην καλύτερη ψυχολογία γιατί η επιστροφή στο πατρικό σημαίνει έλλειψη προσωπικού χώρου. Έχεις το ένα, σου λείπει το άλλο. Έτσι πάει».
Η Μ. παραδέχεται ότι έχει ανεβοκατεβάσματα η διάθεσή της. «Δεν έχω νιώσει ακόμη την ανάγκη να βγω να περπατήσω, ίσως αν ζορίσει κι άλλο το πράγμα να το θέλω σαν τρελή και να βγω στον δρόμο και να αρχίσω να τρέχω. Δεν ξέρω ακόμη πώς θα πάει. Ευτυχώς συνειδητοποίησα γρήγορα πως όσο περισσότερο διαβάζω για όλο αυτό –ότι δεν υπάρχει φάρμακο, ότι μεταδίδεται τόσο εύκολα- με επηρεάζει πάρα πολύ άσχημα γι’ αυτό εδώ και αρκετές ημέρες έχω σταματήσει να διαβάζω οτιδήποτε κυκλοφορεί (γιατί για 2-3 ημέρες είχα πέσει σε αυτή τη φάση και το πλήρωσα ψυχολογικά πολύ ακριβά), γι’ αυτό πλέον παρακολουθώ μόνο τις ανακοινώσεις στις 18:00. Μάλιστα έκανα τελείως οφ από την ειδησεογραφία για δύο ημέρες και μετά αποφάσισα ότι θα ενημερώνομαι από τις καθημερινές επίσημες ανακοινώσεις».
Και τι της λείπει πιο πολύ; «Αυτό που μου λείπει περισσότερο είναι οι άνθρωποι, η ανθρώπινη επαφή. Προσπαθώ να το καλύψω με τις βιντεοκλήσεις αλλά δεν είναι το ίδιο. Αυτή η άνεση του να κάθεσαι με τον άλλον στον καναπέ, να τον έχεις απέναντι σου και να επικοινωνείς από κοντά. Κάνω μπαλέτο και σύγχρονο χορό, αυτά ακόμη δεν μου έχουν λείψει. Επίσης, δεν μου έχει λείψει ο ήλιος γιατί ευτυχώς το διαμέρισμά μου είναι πολύ φωτεινό, κάθομαι στο παράθυρο και με βαράει ο ήλιος. Μου λείπουν οι γονείς μου, οι φίλοι μου, τα ανιψάκια μου. Είναι πολλές φορές που σκέφτομαι ότι θέλω να δω τα πιτσιρίκια να παίζουν. Αυτή την περίοδο στη ζωή μου είμαι μόνη, χωρίς σύντροφο, χωρίς φλερτ. Συζητούσαμε με έναν φίλο μου, και είπαμε για πλάκα να με βοηθήσει να ανοίξω λογαριασμό στο tinder. Τώρα βέβαια δεν μπορεί να γίνει κάποιο ραντεβού αλλά θέλω να ανοίξω έτσι για τον χαβαλέ, να μιλήσω με κόσμο, να φλερτάρω. Να περάσει ευχάριστα η ώρα».
