Η καραντίνα μας έπιασε όλους λίγο απροετοίμαστους. Πώς θα μπορούσε άλλωστε να γίνει διαφορετικά; Όσο κι αν ακούγαμε γι’ αυτήν στις τηλεοράσεις κι όσες ιστορίες κι αν μας έρχονταν από το εξωτερικό για τους κατοίκους της Ουχάν ή για τους Μιλανέζους που τραγουδάνε στα μπαλκόνια τους, εμείς ίσως πιστέψαμε στην αρχή, ίσως έστω για μια στιγμή, πως όλο αυτό δεν θα μας άγγιζε. Μας άγγιξε όμως, κι ας μην έχουμε ευτυχώς θρηνήσει δεκάδες εκατοντάδες θύματα όπως οι γείτονες κι ας μην έχουμε βγει ακόμα στα μπαλκόνια μας για να ξορκίσουμε το κακό με τραγούδια.
Σιγά-σιγά, ένας-ένας αρχίσαμε να μένουμε σπίτι και να μην βγαίνουμε παρά μόνο για τα απαραίτητα. Το σούπερ μάρκετ και το φαρμακείο έγιναν τα νέα στέκια μας κι ο καναπές έχει αρχίσει να δείχνει τα πρώτα σημάδια βαθουλώματος. Και καλά όταν είσαι εργαζόμενος, από εκείνους που χτυπάνε 10ωρα στη δουλειά, μπορεί η καραντίνα στην αρχή της να σου φάνηκε μια καλή αφορμή για λίγη παραπάνω ξεκούραση (άσχετα αν τελικά, η πραγματικότητα δείχνει ότι μάλλον δουλεύουμε περισσότερο). Με την «φοιτητική ζωή», τι γίνεται;
Τι συμβαίνει όταν σπουδάζεις μακριά από τους δικούς σου και βρίσκεσαι να περνάς την καραντίνα σε μια εστία ή μια γκαρσονιέρα, χωρίς να μπορείς να δεις τους δικούς σου, ενώ η μαμά σου σε παίρνει συνεχώς τηλέφωνο (και δεν γίνεται να σου φτιάξει και το αγαπημένο σου φαγητό);
Ο Θωμάς έφυγε γύρω στα τέλη Φεβρουαρίου για το Λοζ της Πολωνίας, για να κάνει εκείνο το Erasmus που τόσο ονειρευόταν. Τα πράγματα εξελίχθηκαν κάπως αλλιώς, αφού η κυβέρνηση της χώρας βλέποντας την απειλή του κορονοϊού, έκλεισε τα πανεπιστήμια και τα σχολεία κι ακύρωσε κάθε ψυχαγωγική κι αθλητική δραστηριότητα ήδη από τις 11 Μαρτίου. «Είμαι ακόμα εδώ έπειτα από δική μου επιλογή. Ευτυχώς βρίσκομαι σε ένα κράτος που είναι υπέρ της πρόληψης και όχι της κατ’ επείγουσας καταστολής. Η Πολωνία έλαβε άμεσα τα κατάλληλα μέτρα. Το πανεπιστήμιό μας θα παραμείνει κλειστό μέχρι τις 14 Απριλίου, με πιθανή παράταση του μέτρου μέχρι τον Ιούνιο, καθώς τα περισσότερα μαθήματα πλέον πραγματοποιούνται διαδικτυακά. Επίσης, προχώρησε σε κλείσιμο των συνόρων ήδη από τις 15 Μαρτίου. Η χώρα τότε δεν μετρούσε ούτε 100 κρούσματα. Βέβαια, σε τέτοιες καταστάσεις δεν παίζουν ρόλο μόνο οι αποφάσεις της εκάστοτε κυβέρνησης, αλλά και η συμπεριφορά των πολιτών.
Εδώ πέρα πιστεύω οι άνθρωποι είναι πιο συνειδητοποιημένοι. Αρχικά ήμασταν περίπου 20 Έλληνες εδώ στο Λοτζ για Erasmus. Πριν κλείσουν τα σύνορα έφυγαν 3 άτομα, και με την πτήση τσάρτερ που έβαλε η πρεσβεία έφυγαν άλλα 7 άτομα. Έχουμε πια μείνει περίπου οι μισοί. Θα ήθελα πραγματικά να ευχαριστήσω και την πρεσβεία που κάνει ό,τι μπορεί για να μας βοηθήσει, είμαστε σε συχνή επικοινωνία και μας ενημερώνει άμεσα για όλες τις εξελίξεις. Είναι προτιμότερο να μείνω εδώ, ώστε να αποφύγω οποιαδήποτε μεταφορά με αεροπλάνο, τρένο ή λεωφορείο. Όσον αφορά το ακαδημαϊκό κομμάτι, όλα δείχνουν ότι η εξεταστική σε πολλά πανεπιστήμια στην Ελλάδα θα μετακυλήσει για τον Ιούλιο, ενώ εδώ είναι αρκετά πιθανό να εξεταστούμε διαδικτυακά, οπότε δε θα χρειαστεί να μείνουμε παραπάνω το καλοκαίρι. Φυσικά, ο κύριος λόγος που μένω είναι η ελπίδα ότι όλο αυτό θα τελειώσει και θα μπορέσουμε να συνεχίσουμε τη ζωή μας, όπως τις πρώτες μέρες εδώ και να ζήσουμε την εμπειρία του Erasmus, όπως την ονειρευτήκαμε.
Όπως οι περισσότεροι γονείς έτσι και οι δικοί μου σκέφτονται περισσότερο συναισθηματικά. Συνεπώς, είναι λογικό η πρώτη τους αντίδραση να είναι το να σου λένε να επιστρέψεις. Αυτό που έκανα είναι να τους εξηγήσω τους λόγους που είναι προτιμότερο να μείνω στην Πολωνία. Το κατάλαβαν και πλέον επικοινωνούμε τακτικά χωρίς να δέχομαι πίεση να επιστρέψω στην Ελλάδα. Η καθημερινότητά μου αποτελείται πλέον από πολλές βιντεοκλήσεις. Ακόμα και με τα υπόλοιπα παιδια που είμαστε εδώ, έτσι μιλάμε. Από εκεί και πέρα, ασχολούμαι με τις υποχρεώσεις του πανεπιστημίου, προσπαθώ χωρίς ιδιαίτερη επιτυχία να βελτιώσω τις ικανότητές μου στην μαγειρική, κάποιες φορές την εβδομάδα θα κάνω γυμναστική στο σπίτι (λέω “κάποιες” για να φαίνεται ότι είναι πάνω από μία), ίσως και καμία βόλτα στο πάρκο αν έχει καλό καιρό. Το μόνο θετικό είναι ότι μετά από 3,5 χρόνια που μένω μόνος μου καταλαβαίνω πώς είναι να ακουμπάω με το δάχτυλό μου οποιαδήποτε επιφάνεια του σπιτιού και να μη σηκώνω σκόνη. Ελπίζω σε λίγο καιρό να βρίσκω και πάλι χνούδια κάτω από τον καναπέ…»
Από την άλλη ο Σάββας, βρέθηκε από την Ρόδο που είναι ο τόπος καταγωγής του, να περνά μόνος του την καραντίνα στην Θεσσαλονίκη. Σπουδάζει στο Τμήμα Μουσικών Σπουδών του ΑΠΘ και στο Κρατικό Ωδείο Θεσσαλονίκης κι επέλεξε να μείνει στην συμπρωτεύουσα γιατί θεώρησε ότι θα ήταν εξαιρετικά ανεύθυνο να γυρίσει στο νησί του. «Όταν γίνεται τόσος αγώνας για να πειστεί ο κόσμος να μειώσει τις μετακινήσεις, το να γυρνάμε όλοι στην επαρχία είναι σίγουρα καταστροφικό. Έτσι αποφάσισα να μείνω εδώ σε καραντίνα και να αντιμετωπίσω την κατάσταση ως υπεύθυνος ενήλικας. Η αλήθεια είναι ότι δεν έχει αλλάξει δραστικά η ρουτίνα μου. Γενικά ως μουσικός περνάω πολλές ώρες στο σπίτι μελετώντας είτε στο όργανο είτε θεωρητικά, επομένως, ένα μέρος της καθημερινότητας μου δεν άλλαξε, αλλά βελτιώθηκε με τον άπλετο χρόνο που έχω μπροστά μου.
Η απομόνωση είναι μια αρκετά ιδιαίτερη κατάσταση. Υπάρχουν φορές που το βλέπω σαν ευκαιρία ενδοσκόπησης και περισυλλογής, ενώ άλλες στιγμές ενοχλούμαι με την έλλειψη ανθρώπινης επαφής. Αυτό που μου λείπει περισσότερο, είναι οι βραδινές έξοδοι με φίλους ή και μόνος, καθώς και η κοινωνικοποίηση που συνέβαινε στην σχολή και στο ωδείο. Έχω διαδικτυακή επαφή με αγαπημένα πρόσωπα, αλλά δεν αντικαταθιστά την διαπροσωπική επαφή σε καμία περίπτωση. Είχα την τύχη να βρίσκεται η μητέρα μου στην Θεσσαλονίκη όταν άρχισε η καραντίνα κι αρχικά ήταν αρκετά ψύχραιμη. Έπρεπε όμως να φύγει λίγες μέρες αργότερα και προσπάθησε να με πείσει να πάω μαζί της. Τώρα η αλήθεια είναι πως οι γονείς μου ανησυχούν αρκετά, καθώς μπορεί να μην γυρίσω ούτε το Πάσχα, όπως ήταν προγραμματισμένο. Όπως όλοι οι γονείς φοβούνται μην τυχόν πάθω οτιδήποτε. Τους ξεκαθάρισα ότι δεν πρόκειται να γυρίσω στο νησί και για την ώρα το έχουν πάρει αρκετά καλά».
Υπάρχουν όμως και κάποιοι φοιτητές που δεν βρίσκονται απλά σε άλλη πόλη ή χώρα, κάποιοι βρίσκονται ακόμα πιο μακριά, σε άλλη ήπειρο, και τους χωρίζει ένας ωκεανός από την πατρίδα. Ο Φίλιππος σπουδάζει Κινηματογράφο στο (μάλλον) παγωμένο Σέρμπρουκ του Καναδά. Το ιδιαίτερο στην δική του περίπτωση είναι πως και οι γονείς του βρίσκονται σε καραντίνα εκτός Ελλάδος και δεν τους επιτρέπεται προς το παρόν να γυρίσουν. «Δεν υπήρξε, λοιπόν, λόγος να γυρίσω. Η κατάσταση στην Αθήνα είναι αρκετά χειρότερη από εδώ. Οι δικοί μου δεν είχαν κανένα πρόβλημα με την απόφαση μου να μείνω στον Καναδά, συμφώνησαν μαζί μου. Το Κεμπέκ, έχει κλείσει όλα τα πανεπιστήμια και τα σχολεία εδώ και τουλάχιστον 2 εβδομάδες, οι άνθρωποι ακόμη δουλεύουν, αλλά λαμβάνοντας προσεχτικά μέτρα. Περνάω την ημέρα μου κλεισμένος στο διαμέρισμά μου με την κοπέλα μου και τον σκύλο μας. Βλέπουμε ταινίες, μαγειρεύουμε, καθαρίζουμε, κουρέψαμε και τον σκύλο. Ότι μπορεί να γίνει δηλαδή, για να αποφύγουμε την καταθλιπτική βαρεμάρα. Αυτή την στιγμή δεν έχω μετανιώσει για την επιλογή μου. Μπορεί να μετανιώσω πιο μετά όμως, όταν δεν θα μπορώ να γυρίσω για το καλοκαίρι».
