Κάποιοι «έφυγαν» πολύ νωρίς, κάποιοι άλλοι «άντεξαν» και συνέχισαν να δημιουργούν, όλοι τους όμως έχουν αφήσει ανεξίτηλο το σημάδι τους στη μυθολογία της ποπ και ροκ κουλτούρας. Με αφορμή τον πρόσφατο θάνατο του Scott Weiland, η Popaganda θυμάται τις πιο οριακές απώλειες της μεγάλης των 90s σχολής του rock ‘n’ roll.
Mark Sandman (24/9/1952- 3/7/1999)
Μπροστάρης των Morphine, της κατά πολλούς πιο σέξι μπάντας των τελευταίων δεκαετιών (ας είναι καλά ο νουάρ συνδυασμός μπάσου-σαξοφωνου-ντραμς) και τρανός πότης, άφησε την τελευταία του πνοή από καρδιακή προσβολή κατά τη διάρκεια συναυλίας της μπάντας στο Lazio της Ιταλίας. Πιο συγκινητικό δε γίνεται.
Andrew Wood (8/1/ 1966 – 19/3/1990)
Frontman των Mother Love Bone και η πρώτη μεγάλη απώλεια του grunge Seattle. Ο θάνατός του από overdose ηρωίνης σημάδεψε όλη τη μουσική σκηνή της πόλης που τότε είχε αρχίσει να παίρνει τα πάνω της και αποτέλεσε την αφορμή για τη δημιουργία του supergroup Temple of the Dog, με μέλη από τους Soundgarden και τους Pearl Jam.
Kurt Cobain (20/2/1967 – 5/4/1994)
Ο σπουδαιότερος όλων. Τι άλλο να πούμε πέρα από όσα είπε γι’ αυτόν στην Popaganda ο Bruce Pavitt, ιδρυτής της Sub Pop Records;
Richey Edwards (22/12/1967 – 1/2/1995)
O εμβληματικός, «καταραμένος» (ποιος δεν θυμάται το σκηνικό που χάραξε στο χέρι του με ξυράφι τη φράση «4 REAL» στην εκπομπή του Steve Lamacq;) κιθαρίστας και poster boy Manic Street Preachers, εξαφανίστηκε την 1η Φεβρουαρίου του 1995 στην Ουαλία, ενώ επρόκειτο να πετάξει στις ΗΠΑ για περιοδεία. Δε βρέθηκε ποτέ, θεωρήθηκε επίσημα νεκρός το 2008 ενώ η μπάντα συνεχίζει απτόητη μέχρι και σήμερα, άλλοτε με καλούς και άλλοτε με μέτριους δίσκους.
Layne Staley (22/8/1967 – 5/4/2002)
Ιδρυτής και τραγουδιστής των θρυλικών Alice in Chains και μία από τις χαρακτηριστικότερες φιγούρες του grunge, ο Staley άρχισε να χάνει το παιχνίδι των εξαρτήσεων από αρκετά νωρίς, με την αλλόκοτη συμπεριφορά του να μην προμηνύει ένα έστω στοιχειωδώς ευοίωνο μέλλον. Βρέθηκε νεκρός στο διαμέρισμά του το 2002 από υπερβολική δόση, με τη σύριγγα στο χέρι του.
Michael Hutchence (22/1/1960 – 22/11/1997)
Ένας από τους πιο παράξενους και αιφνίδιους θανάτους των 90’s. Ο frontman των INXS τα είχε όλα – ταλέντο, φήμη, δόξα και μεγάλη επιτυχία στο γυναικείο φύλο. Όταν η καθαρίστρια του ξενοδοχείου του στο Σίδνευ τον βρήκε γονατιστό μπροστά στην πόρτα με το λαιμό του δεμένο στην πέτσινη ζώνη του, όλα αυτά διακόπηκαν βίαια. Σύμφωνα με τον ιατροδικαστή, επρόκειτο για αυτοκτονία, ενώ βρισκόταν υπό την επήρεια ουσιών.
Jeff Buckley (17/11/1966 – 29/5/1997)
Το νήμα της ζωής του κόπηκε βίαια, όταν παρασύρθηκε από το ρεύμα ενός σκάφους ενώ κολυμπούσε στον ποταμό Wolf River. H φήμη του, όμως, συνέχισε να εξαπλώνεται μετά το θάνατό του, και δικαίως θεωρείται ένας από τους σπουδαιότερους δημιουργούς στην πολύπαθη ιστορία του rock.
Mark Linkous (9/9/1962 – 6/3/2010)
Ο ιδιοφυής «κύριος Sparklehorse» που συνεργάστηκε μεταξύ άλλων με τους Tom Waits, PJ Harvey, Daniel Johnston και Radiohead, αυτοπυροβολήθηκε στο στήθος έξω από το σπίτι ενός φίλου στο Knoxville. Είχε ήδη κάποια OD στο σκοτεινό ενεργητικό του. Του αξίζει σεβασμός στον αιώνα τον άπαντα.
Elliott Smith ( 6/9/1969 – 21/10/2003)
Ο μελαγχολικός κιθαρίστας των late 90’s με την χαρακτηριστική «ψιθυριστή» φωνή δεν αρκέστηκε στην επιτυχία που του έφερε η υποψηφιότητα του τραγουδιού Miss Misery για Όσκαρ το 1998 και στην ήδη σημαντική θέση που είχε στην indie κοινότητα. Τον Οκτώβριο του 2003 βρέθηκε νεκρός με μαχαιριές στο στήθος. Στην αρχή επικράτησε η εκδοχή της αυτοκτονίας αλλά μια δεύτερη αυτοψία άνοιξε το ενδεχόμενο της ανθρωποκτονίας, από τη σύντροφό του.
Scott Weiland (27/10/ 1967 – 3/12/ 2015)
Η πιο πρόσφατη απώλεια και αφορμή αυτής της λίστας. O frontman των Stone Temple Pilots και πιο πρόσφατα των Velvet Revolver πέθανε στον ύπνο του μέσα στο λεωφορείο της περιοδείας του, ενώ αυτό έκανε στάση στη Μινεσότα. Τα προβλήματα που αντιμετώπιζε με το αλκοόλ και τις εξαρτήσεις έβλεπαν συχνά το φως της δημοσιότητας αλλά η ακριβής αιτία θανάτου δεν έχει ακόμα εξακριβωθεί.
