Φωτογραφία: Παναγιώτης Τζάμαρος / FOSPHOTOS
«Δεν χρειάζεται ο κόσμος σήμερα μεγαλύτερους διχασμούς», δηλώνει στην Popaganda ο διασημότερος συγγραφέας αστυνομικής λογοτεχνίας στη Μ.Βρετανία και αδιαφιλονίκητος βασιλιάς του σκωτσέζικου νουάρ Iαν Ράνκιν, μια μέρα προτού ρίξει δαγκωτό για την παραμονή της χώρας του στην Ε.Ε.
O Άλαν Γουντς, ενδεχομένως ο γνωστότερος Βρετανός μαρξιστής και διευθυντής της ιστοσελίδας www.marxist.com, δεν μπαίνει καν στο διχαστικό, όπως χαρακτηριστικά μας λέει, δίλημμα του δημοψηφίσματος, αφού θεωρεί ότι αφορά μόνο την κυρίαρχη βρετανική τάξη.
Θέση από την οποία διαχωρίζεται ο γνωστός βρετανός καθηγητής Ιστορίας στο Πανεπιστήμιο του Μίσιγκαν Τζεφ Ίλι, εκτιμώντας πως η απόφαση αποχώρησης της Μ.Βρετανίας από την Ε.Ε είναι «βαθιά αντιδραστική, στρατηγικά άστοχη και τα αποτελέσματά της μπορούν να είναι μόνο καταστροφικά».
Ίαν Ράνκιν: «Χρειαζόμαστε διασυνδέσεις, όχι άλλους διαχωρισμούς»
Ψηφίζω την παραμονή μας στην Ευρώπη! To πρόβλημα όταν ζεις σε νησί είναι ότι μπορείς να καταντήσεις υπερβολικά νησιώτης στον τρόπο σκέψης και στον τρόπο θέασης του κόσμου. Το γεγονός ότι ανήκουμε στην ευρωπαϊκή οικογένεια ως μέλη της μάς υπενθυμίζει ότι χρειαζόμαστε διασυνδέσεις και όχι άλλους διαχωρισμούς. Ζούμε διεθνώς επικίνδυνες εποχές – διακρίνω υπερβολικά πολλούς απόηχους από τα 30’s. To τελευταίο πράγμα που χρειάζεται ο κόσμος μας σήμερα είναι μεγαλύτερους διχασμούς και δυσαρμονία.
Άλαν Γουντς: «Το Δημοψήφισμα είναι ο διχασμός της βρετανικής κυρίαρχης τάξης»
Δεν μπορώ να υποστηρίξω ούτε το Brexit ούτε το Bremain. Δεν υπάρχει μέλλον και προοπτική των πολιτών της Μ.Βρετανίας μέσα στην Ε.Ε, όπως οι Έλληνες πολίτες γνωρίζουν πολύ καλά. Αλλά και μια αποχώρηση δεν υπάρχει η ελάχιστη πιθανότητα να επιλύσει κάτι σε μια καπιταλιστική βάση. Το Δημοψήφισμα είναι πραγματικά ο διχασμός μεταξύ δυο τάσεων της βρετανικής κυρίαρχης τάξης και της ηγεσίας των Τόρηδων.
Tζεφ Ίλι: «Το Brexit στηρίζεται σε μια φαντασίωση»
Aν τελικά ασκήσω το εκλογικό μου δικαίωμα (σ.σ: υπάρχει μια εκκρεμότητα, σε σχέση με την άδεια παραμονής του στη Μ.Βρετανία) θα ψηφίσω υπέρ της παραμονής της χώρας στην Ευρώπη. Σ’ αυτό το σημείο της Ιστορίας (μετά από αρκετές δεκαετίες επιτάχυνσης της ολοκλήρωσης της βρετανικής οικονομίας μέσα στην ευρύτερη ευρωπαϊκή), δεν είναι εφικτό να φανταστούμε τη Μ.Βρετανία να κάνει restart βγαίνοντας από την Ε.Ε. Με άλλα λόγια, το Brexit στηρίζεται σε μια φαντασίωση. Παρά τo απολύτως προφανές έλλειμμα Δημοκρατίας, τα αποτελέσματα των τελευταίων δεκαετιών, ιδιαίτερα μετά τα τέλη του 1980, συσσωρευτικά οδήγησαν σε έναν σχεδόν εξ ολοκλήρου ευεργετικό εξευρωπαϊσμό της αγγλοβρετανικής κουλτούρας, προς την κατεύθυνση της δημιουργίας μιας ευρύτερης και πιο γενναιόδωρης αλυσίδας πολιτιστικών διασυνδέσεων και ταυτίσεων, οι οποίες εξακολουθούν να λειτουργούν έντονα με νέους διεθνικούς και κοσμοπολίτικους τρόπους, παρόλο το τρέχον κύμα ξενοφοβίας και αγγλοκεντρισμού (englanderism). Αυτές οι μεταμορφώσεις, που ασφαλώς τις θεωρώ κέρδη, είναι πολύ ζωτικής σημασίας για να τα εγκαταλείψεις!
Επίσης, για την επίτευξη μιας δημοκρατικής πολιτικής, και για το μέλλον, θα πρέπει το «έδαφος» να είναι ευρωπαϊκό όσο και εθνικό, περιφερειακό όσο και τοπικό. Δεν βλέπω αυτά τα πεδία της πολιτικής δράσης να χρειάζεται να είναι σε οποιαδήποτε συγκρουσιακή ή εχθρική σχέση το ένα με το άλλο. Τέλος, η συνθήκη «Ευρώπη», με την έννοια της ΕΕ , δομικά ελαττωματική και δυστυχώς μη δημοκρατική, σε αυτή τη στιγμή της παγκόσμιας Ιστορίας σαφώς κλυδωνίζεται από την κρίση. Η Ε.Ε. έχει συνάψει κατά τη διάρκεια των δύο τελευταίων δεκαετιών ένα απλό «καθεστώς κανονισμού» (regime of regulation), δηλαδή ένα πλαίσιο θεσμών και πολιτικών αποκλειστικά για τη διατήρηση των νεοφιλελεύθερων κανόνων της σύγχρονης καπιταλιστικής οικονομίας, αντί για τη λειτουργικότητα τυχόν κοινωνικών και πολιτικών ιδεωδών της ευρωπαϊκής ενσωμάτωσης. Ωστόσο, παρά την ψηλαφητή κρίση και τις δικαιολογημένες κριτικές, οποιαδήποτε απόφαση αποχώρησης της Μ.Βρετανίας από την Ε.Ε είναι βαθιά αντιδραστική, στρατηγικά άστοχη, και τα αποτελέσματά της μπορούν να είναι μόνο καταστροφικά.
