«Έχω δύο γιους, τριών και πέντε ετών. Να βάλουμε τις βάσεις ώστε τα παιδιά που είναι σε αυτήν την ηλικία να σπουδάσουν καλά και να μην φεύγουν στο εξωτερικό. Δυστυχώς, τη σημερινή γενιά των εικοσάρηδων τη χάσαμε» Τάδε έφη Αλέξης Τσίπρας στην πρώτη του προεκλογική συνέντευξη για το δεύτερο γύρο εθνικών εκλογών της φετινής χρονιάς, περιγράφοντας τις κοινωνικές επιπτώσεις των μνημονίων. Ένα μήνα πριν από αυτή τη δήλωση, η ακτινογραφία ψηφοφόρων του δημοψηφίσματος έδειξε πως το 85% στην ηλικιακή κατηγορία 18 – 24 ψήφισε «ΟΧΙ», δίχως φυσικά να μπορεί να προβλέψει πως λίγες μέρες μετά μια μαραθώνια διαπραγμάτευση σε ένα δωμάτιο των Βρυξελλών θα οδηγήσει σε μια συμφωνία με αυστηρά προαπαιτούμενα. Οι γοργές εξελίξεις και η πολιτική αναταραχή των τελευταίων εννέα μηνών έφεραν μπροστά από την κάλπη μια γενιά που συμπλήρωσε το μηχανογραφικό της, αναζήτησε την πρώτη της δουλειά και ενηλικιώθηκε εντός της οικονομικής κρίσης. Συζητήσαμε λοιπόν με νεόκοπους πολίτες σχετικά με το ποια είναι τα εκλογικά τους κριτήρια, πως αντιμετωπίζουν το φαινόμενο της αποχής, τι περιμένουν από την επόμενη κυβέρνηση, αν επιχειρηματολογούν για τη ψήφο τους στα φιλικά τραπέζια, αν συνεχίζουν να οραματίζονται το μέλλον τους εντός της χώρας.
Ειρήνη Κοντοσταύλου, 18 ετών. Θαυμάζει τον «πατριωτικό αντιφασισμό» του ΕΑΜ, τον Τρότσκι. Η 5η Ιουλίου ήταν η πιο επαναστατική μέρα της ζωής της και θα τη μνημονεύει, όπως λέει, μέχρι να πεθάνει.
Είδα το πρώτο ντιμπέιτ, δυστυχώς. Με απογοήτευσε ο κύριος Λαφαζάνης γιατί υποστήριξε τον Άσαντ. Δεν είναι μια χαρά στην Συρία το καθεστώς στην Συρία, μου φάνηκε άσχημο που πήγε να υποστηρίξει έναν δικτάτορα.
Τη γενιά μου την απέκλεισαν από τις προηγούμενες εκλογές, συμμετείχα όμως στο δημοψήφισμα. Η απόφαση ήταν εύκολη, το να ρίξεις «ΝΑΙ» μου φαινόταν αδιανόητο. Με τα μνημόνια υπάρχει λύση για την άρχουσα τάξη ενώ για την εργατική τάξη και τη νεολαία δεν υπάρχει μέλλον. Δεν καταλαβαίνω γιατί πρέπει να είμαστε σε μια νομισματική ένωση που μας επιβάλει λιτότητα.
Το χρέος δεν είναι δικό μου, άρα θέλω να διαγραφεί.
Φάνηκε από την 21η Φεβρουαρίου πως ο ΣΥΡΙΖΑ είχε συμφωνήσει ήδη για το μνημόνιο. Προσπάθησε να κρατήσει μια έντιμη στάση αλλά όταν διαπραγματεύεσαι με την Μέρκελ και τον Σόιμπλε. Αν ο Τσίπρας είχε κάνει θεαματική έξοδο και αμέσως μετά εκλογές τώρα θα είχε φτάσει στο 40%, αυτό θα του έλεγα αν τον συναντούσα ποτέ, μέχρι και πρόβες στον καθρέφτη είχα κάνει.
Τα τελευταία χρόνια βιώνουμε μια κρίση που δε δημιουργήθηκε από τον λαό αλλά από κυβερνήσεις, πληρώνουμε ένα παράλογο χρέος που δεν το δημιουργήσαμε εμείς αλλά ξεκίνησε από τη Wall str. Είμαι 18 χρονών και δε μπορώ να διανοηθώ πως υπάρχει «μονόδρομος», πως θα ζήσω για τα επόμενα πενήντα χρόνια μέσα στα χρέη. Αν πιστεύω πως δεν υπάρχει λύση σε αυτή την ηλικία τι θα πιστεύω στα ογδόντα μου;
Το χρέος δεν είναι δικό μου, άρα θέλω να διαγραφεί. Το πιο προοδευτικό μέτρο που μπορεί να πάρει μια μελλοντική κυβέρνηση είναι να ανακουφίσεις την εργατική τάξη. Η λύση όμως θα έρθει από τα κινήματα, ρίξαμε κυβερνήσεις και ο Τσίπρας έπεσε εξαιτίας της δυναμικής του «ΟΧΙ». Και ο Λαφαζάνης όφειλε να φύγει νωρίτερα από το κόμμα, αλλά πήγαινε και έκανε συναντήσεις με τον Πούτιν. ΄Έχω αρχίσει να νιώθω πως κανείς σήμερα δεν θέλει να βγάλει τα κάστανα από τη φωτιά.
Αναγκάστηκα να πολιτικοποιηθώ από τα δώδεκα μου χρόνια συζητώντας με τους γονείς μου. Πέρασα από τη νεολαία ΣΥΡΙΖΑ στο σχολείο και αποφάσισα να φύγω, έχω ψαχτεί μέχρι και στον αναρχικό χώρο. Με λένε παθιασμένη, αλλά τι να ψηφίσω; Μνημόνιο ή «μνημονιότερο»; Για μένα είναι το ίδιο βλαβερός αυτός που απέχει με εκείνον που θα πάει να ψηφίσει και μετά θα κάτσει σπίτι του. Έχω αρχίσει να νιώθω πως κανείς σήμερα δεν θέλει να βγάλει τα κάστανα από τη φωτιά.
Κλεόβουλος Ιωάννου, 18 ετών. Θα παραδεχτεί εκείνες τις πολιτικές προσωπικότητες που θα προσφέρουν από ΄δω και πέρα έργο.
Το δημοψήφισμα, παρότι ήταν μια δημοκρατική κίνηση εκ μέρους του Τσίπρα, έπρεπε να έχει γίνει επί Παπανδρέου. Δεν ψήφισα, είτε έβγαινε το «ΝΑΙ» είτε το «ΟΧΙ» ήξερα πως το αποτέλεσμα θα ήταν το ίδιο, κανέναν δε συνέφερε να βγούμε από την Ευρώπη. Όπου και να πήγαινα εκείνη την περίοδο έβλεπα να επικρατεί ένας διχασμός, οι συζητήσεις που άκουγα σε μαγαζιά, ακόμα και μεταξύ οικογενειών είχαν σαν θέμα το «δραχμή ή ευρώ». Προφανώς όλοι θέλουμε να φύγουμε από τα μνημόνια, αν είχε βγει όμως το ΝΑΙ θα είχαμε μια καλύτερη συμφωνία. Ως νέοι όμως λέμε πολύ εύκολα όχι και δύσκολα ναι, έχουμε μια τάση να αντιδρούμε συνεχώς.
Άποψη είχα από το γυμνάσιο, ήξερα την ιστορία κάθε κόμματος σε αντίθεση με άλλους στην ηλικία μου που γνωρίζουν πέντε πρόσωπα της πολιτικής. Στις τελευταίες ευρωεκλογές οργανώθηκα στο Ποτάμι, αφού πρώτα είδα τις προσωπικότητες που περιελάμβανε το ψηφοδέλτιο. Είναι ένα κόμμα δίχως χορηγούς παρά μόνο εθελοντές, αναρτά τους οικονομικούς του ισολογισμούς, δεν έχει δανειστεί από τράπεζες και οι στις προεκλογικές του καμπάνιες έχουν τον χαμηλότερο προϋπολογισμό.
Οι Ευρωπαίοι μας είχαν δώσει μια πολλή καλή πρόταση τους πρώτους μήνες της κυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ, νομίζω όμως πως ο Τσίπρας ζει μονίμως σε μια προεκλογική φάση καταφέρνοντας να γίνει ένας αριστερός με ένα δεξιό μνημόνιο στα χέρια του, το χειρότερο μνημόνιο που είχαμε ποτέ. Ο Μεϊμαράκης προσφέρει μόνο σόου και ακόμα και εγκλήματα να έχεις κάνει σε περιλαμβάνει στο ψηφοδέλτιό του, ενώ δε θυμόμαστε κανένα έργο της Γεννηματά. Ο Σταύρος είναι μια προσωπικότητα που δε τη βαραίνουν λάθη, έχει «κολλήσει» ένσημα, ως δημοσιογράφος ήταν πάντα μέσα στα πράγματα, έχει προτάσεις, δεν είναι παιδί κομματικού σωλήνα και τον περιβάλλουν αξιόλογα πρόσωπα γι’ αυτό τον εμπιστεύομαι. Κανείς άεργος δε μπορεί να σώσει μια χώρα.
Ο Τσίπρας ζει μονίμως σε μια προεκλογική φάση καταφέρνοντας να γίνει ένας αριστερός με ένα δεξιό μνημόνιο στα χέρια του.
Σ’ αυτές τις εκλογές δεν πρέπει να δυναμώσουμε τον δικομματισμό, αλλά να ενισχύσουμε τα μικρότερα κόμματα. Δε θα ήθελα όμως να δω στη βουλή να μπαίνουν νέα κόμματα με μηδαμινή άποψη, θεωρώ πως πρέπει να βελτιώσουν τις προτάσεις του τα ήδη υπάρχοντα Η γενιά μου δε δείχνει θέρμη για την πολιτική γιατί νιώθει προδομένη, δεν θέλει άλλα λόγια, θέλει πράξεις Το γεγονός πως ένας στους δέκα στις ηλικίες μεταξύ 18 – 24 παρακολούθησε το τελευταίο ντιμπέιτ κάτι σημαίνει.
Αριστερά κόμματα δεν υπάρχουν πλέον, αφού αυτό που προβάλουν τόσα χρόνια -πως διαφοροποιούνται ταξικά από τους δεξιούς- δεν ισχύει στην πραγματικότητα, είδαμε τον Φλαμπουράρη και τον πρόεδρο του κόμματος που κατάγεται από οικογένεια εργολάβων. Πέρα από αυτό όμως, το πρόβλημα των σημερινών κομμάτων είναι πως δεν έχουν προτάσεις για την παιδεία, στα σχολεία και στα πανεπιστήμια επικρατεί αναρχία, βαθμοθηρία ενώ δε διδαχθήκαμε ποτέ βασικά μαθήματα όπως είναι η σεξουαλική αγωγή που κρίνεται απαραίτητη σε μια χώρα όπου οι αμβλώσεις και οι φορείς του HIV αυξάνονται. Επιπλέον, οφείλουν να ασχοληθούν με τη δημιουργία νέων θέσεων εργασίας που σημαίνει αυτομάτως επενδύσεις που θα προτρέπουν τους νέους να επιχειρήσουν.
Δημήτρης Γραβάνης, 19 ετών. Ο Μάης του ‘68 αποτελεί για εκείνον «παράδειγμα εξέγερσης», ενώ η Παρισινή Κομμούνα «διδάσκει τον τρόπο συγκρότησης μιας εναλλακτικής διοίκησης από τα κάτω».
Η συμμετοχή μου στα κινήματα ξεκίνησε στα δεκαέξι, παρότι δεν έζησα έντονα την εξέγερση του ‘08, το περιστατικό που με έκανε να δω με σοβαρούς όρους τι σημαίνει «Αριστερά και συλλογικότητες» ήταν η δολοφονία Φύσσα. H δική μου η γενιά δεν έχει ζήσει το «μοντέλο του 2000», αυτό της ανάπτυξης. Η εφηβεία μας δομήθηκε μέσα στην κρίση και την λιτότητα, όταν λοιπόν οι γονείς σου δυσκολεύονται να πληρώσουν τα δίδακτρα του φροντιστηρίου καταλαβαίνεις πως η ενασχόληση σου με την πολιτική κρίνεται απαραίτητη.
Λίγες ώρες πριν το διάγγελμα του δημοψηφίσματος βρισκόμουν σε ένα πάρτι συζητώντας με φίλους για γεγονός πως η κυβέρνηση φαίνεται πως ετοιμάζεται για συνθηκολόγηση με τους δανειστές. Όταν όμως μπήκα στο ίντερνετ και διάβασα τι θα ανακοινώσει μας θυμάμαι απλά να πανηγυρίζουμε. Το δημοψήφισμα ήταν μια σύγκρουση ανάμεσα σε εκείνους που τους ενδιαφέρει μόνο πως θα ζήσουν την επόμενη μέρα και σε αυτούς που θέλουν ένα καλύτερο μέλλον. Το αποτέλεσμα του ήταν μια αποτύπωση της καταπίεσης που έχει υποστεί η κοινωνία.
Πρέπει να εκπροσωπηθεί ο κόσμος που δραστηριοποιήθηκε στα πρόσφατα κινήματα.
Δε μπορώ να προβλέψω ποιος θα βγει πρώτος, μου είναι εντελώς αδιάφορο. Δεν θα απέχω, θα στηρίξω σίγουρα κάποιο φορέα της αριστεράς που μπορεί να συγκρουστεί με τον ευρωμονόδρομο. Υπάρχει περίπτωση να δούμε την πρώτη βουλή στην οποία δεν θα εκπροσωπείτε μια εναλλακτική πρόταση απέναντι στο μνημόνιο. O χώρος της Αριστεράς έχει υποστεί ένα πλήγμα από την πολιτική του ΣΥΡΙΖΑ, συνεπώς έχει τεράστια σημασία μετά τις εκλογές να ξεκινήσουν οι διαδικασίες για μια πραγματική ανασύνθεση της η οποία θα βασίζεται πάνω στα πολιτικά επίδικα της τωρινής συγκυρίας. Πρέπει να εκπροσωπηθεί ο κόσμος που δραστηριοποιήθηκε στα πρόσφατα κινήματα, που εναντιώθηκε στα μνημόνια, που δε θέλει να ψηφίσει ΚΚΕ και Χ.Α.
Σε μια κοινωνία που ενδιαφέρεται για την αυτοπροβολή, την επίδειξη ενός συγκεκριμένου λάιφσταιλ και πιστεύει πως ένα κλαμπ είναι χώρος κατάλληλος για κοινωνικοποίηση, είναι λογικό να υπάρχουν εκείνοι που απαξιώνουν την πολιτική ενώ είναι εύκολο να γίνουν θύματα μιας προπαγάνδας του τύπου «Ευρώ η Ζιμπάμπουε» τη στιγμή που προβληματίζονται για το πως θα κάνουν erasmus σε περίπτωση εξόδου από την Ε.Ε. Η δήλωση Τσίπρα σχετικά με την σημερινή γενιά εικοσάρηδων που καταδικάστηκε, είναι από αυτές τις δηλώσεις που πρέπει να γίνουν αφορμή για μια νεολαία προκειμένου να διεκδικήσει τη ριζοσπαστικότητά της. Δε γίνεται να είμαστε οι χαμένοι, δεν έχουμε το περιθώριο, δεν το αξίζουμε.
