Για τη γενιά μας ο Σεπτέμβρης είναι η πιο πονεμένη ουλή στο ημερολόγιο της ζωής μας. Αυστηρός καθρέφτης της μνήμης. Δε χαρίζεται. Ξεχορταριάζει μηχανισμούς λησμονιάς, άμυνες επιβίωσης, επιφάσεις κανονικότητας και αντανακλά τις απώλειες, μας δείχνει λειψές/ους, αφού χάσαμε κομμάτια δικά μας αγαπημένα, ανθρώπους δικούς μας, τον Παύλο και τον Ζακ. Στριμώχτηκαν οι απουσίες, για να συντροφεύουν η μία την άλλην και να μας δείχνουν τις αόρατες γραμμές που συνδέουν τον οργανωμένο φασισμό με τον κοινωνικό εκφασισμό, για να αναγνωρίζουμε το μαύρο τις διάφορες αποχρώσεις του μίσους. Στις 18 ο Παύλος, στις 21 ο Ζακ. Πρελούδιο της νύχτας η επέτειος της δολοφονίας του. Φθινοπωρινή ισημερία αύριο. Στην αστρονομία τη λένε αστρική ημέρα. Η Γη θα βρεθεί σε τέτοια θέση που οι ακτίνες του ήλιου θα πέσουν εντελώς κάθετα στον ισημερινό. Μετά η νύχτα θα μεγαλώνει. Αμείλικτη σημειολογία, αχρηστεύει όλες τις αμφισημίες και εξουδετερώνει τα ξεγελάσματα.
Τρία χρόνια από τη μέρα που η Zackie Oh δολοφονήθηκε βάναυσα στο κέντρο της Αθήνας μέρα μεσημέρι. Ακόμα η Γλάδστωνος μου προκαλεί αναγούλα για την υβριστική περιφρόνηση προς τη ζωή που αναβλύζει στα τετραγωνικά της, στα πλακάκια της, εκεί που χύθηκε το αίμα του Ζακ και αφέθηκε το παπούτσι του ως λάφυρο του λιντσαρίσματος. Ακόμα δε μπορώ να χωνέψω πως είναι δυνατόν να πίνεις τον καφέ σου αμέριμνος όταν μπροστά σου διαπράττεται ένα άγριο έγκλημα, πως βρέθηκαν τόσα κινητά να σηκωθούν και όχι χέρια να βοηθήσουν τον άνθρωπο που βασανίζεται, πως γίνεται ένας θάνατος να είναι τόσο μοναχικός και μαρτυρικός σ’ έναν κλοιό δεκάδων ατόμων. Κι ο Ζακ ανθρώπινος μέχρι το τέλος, εύθραυστος, τρομαγμένος και αγωνιστικός, όπως επεδίωξε να γλιτώσει από την αρένα. Η ύστατη ανάσα του ήταν ό,τι πιο ζωοφόρο υπήρχε στη σκηνή της ανθρωποθυσίας του, μια φωτεινή σχισμή στη «μουντή μάζα των πρακτικών τεράτων» που έγραφε ο Πωλ Ελυάρ.
Ακόμα θυμώνω. Θυμώνω περισσότερο. Πριν ένα μήνα, στις 22 Αυγούστου, ήταν τα γενέθλια της Zackie – μέρα καλοκαιρινής χαράς κάποτε, μέρα λύπης πλέον. Έκανα μια ανάρτηση στα social media και στο λογαριασμό μου στο twitter βρήκα δεκάδες φαρμακερά σχόλια που επαναλάμβαναν σε συντονισμένη κακοφωνία την ίδια στρεβλή ρητορική για τον «ληστή» και τον «τοξικοεξαρτημένο», που έδειχναν συγχωροχάρτι στους δολοφόνους, που συκοφαντούσαν το θύμα. Μπορεί κάποιος να ισχυριστεί ότι είναι τα βρώμικα απόνερα της λυσσαλέας μιντιακής διαστρέβλωσης των πρώτων ημερών. Εξάλλου κανείς δε φρόντισε να καθαρίσει τη λάσπη που ασύστολα πέταξε πάνω στο νεκρό. Κανείς δεν ανέλαβε την ευθύνη, κανείς δεν επανόρθωσε. Ωστόσο, και κανείς δεν έχει την παραμικρή δικαιολογία να ανακυκλώνει αποδομημένα ψεύδη. Όλα τα στοιχεία, ιατροδικαστικά πορίσματα, εκθέσεις εμπειρογνωμόνων, βίντεο είναι διαθέσιμα. Λένε μιαν αλήθεια αδιαμφισβήτητη. Δεν υπάρχει περιθώριο παραπλάνησης, άγνοιας ή εξαπάτησης. Όποιος σήμερα υπερασπίζεται, ανέχεται ή μειώνει αυτό το έγκλημα, το κάνει από τη θέση του απολογητή της βίας, του ρατσισμού, της ομοφοβίας. Ξεκάθαρα και χωρίς περιστροφές. Ακόμα κι όποιος διατείνεται ότι δεν παίρνει θέση, στην πραγματικότητα παίρνει μια ξεκάθαρη θέση υπέρ των δολοφόνων.
Θυμώνω με την Πολιτεία και τους έκδηλα μεροληπτικούς θεσμούς της, που άφησαν τους δολοφόνους να κυκλοφορούν ελεύθεροι και, χωρίς καμία επίπτωση στην καθημερινότητα τους, να συνεχίζουν τις μπίζνες τους και τη δυσφήμιση του θύματος, που εξακόντισαν μια τέτοια υπόθεση ύψιστης σημασίας για τη λειτουργία της δημοκρατίας στα αζήτητα της δικαιοσύνης. Τρία χρόνια χωρίς δίκη σημαίνει ασέβεια προς το πένθος, τιμωρητική αναμονή προς τους οικείους του Ζακ, κι επιπρόσθετα καταστατική απαξίωση και μεθόδευση αρνησιδικίας. Αναρωτιέμαι, όμως, αν στις 20 Οκτώβρη που είναι προγραμματισμένο να ξεκινήσει τελικά η διαδικασία, θα εμφανιστεί αυτοπροσώπως ο Υπουργός Υγείας στη θέση του συνηγόρου υπεράσπισης των αστυνομικών που συνέπραξαν στη δολοφονία ή θα στείλει συνεργάτες από το γραφείο του γιατί θα είναι απασχολημένος με το γκρέμισμα του δημόσιου συστήματος υγείας; Δεν είναι πως δεν το ξέραμε ότι η Νέα Δημοκρατία παρέμεινε ασυγκίνητη από τη δολοφονία ενός ΛΟΑΤΚΙ+ ακτιβιστή με χαρακτηριστικά μάλιστα πρωτοφανούς βαρβαρότητας στο κέντρο της πόλης – κιχ δεν είχε βγάλει και τότε επίσημα σαν κόμμα παρότι διάφορα στελέχη με προθυμία έκλεισαν το μάτι σε μισανθρώπινες ιδεολογίες και λοιδόρησαν το θύμα στις δημόσιες εμφανίσεις τους – αλλά να, το να υπουργοποιεί ως κυβέρνηση τον Θάνο Πλεύρη, ήθελε γερά αποθέματα αδιαντροπιάς.
Δεν είμαστε μέρη του ίδιου κόσμου. Η απόσταση μας είναι αβυσσαλέα, κοινωνικά, πολιτικά, οντολογικά. Μας χωρίζει το σύνορο του αίματος, πιο ιερό απ’ όλα, «το θαύμα δεν είναι πουθενά παρά κυκλοφορεί μόνο στις φλέβες του ανθρώπου» έγραφε ο Σεφέρης. Ο τρόπος που στέκεσαι πάνω από το αίμα των δολοφονημένων συγκροτεί το βλέμμα σου στη ζωή. Αν το σέβεσαι και το θρηνείς ή αν το σκουπίζεις και θαρρείς πως έτσι θα σβηστούν τα ίχνη του και θα ξεχαστεί. Το αίμα δεν είναι νερό. Γυρεύει δικαίωση. Γι’ αυτό μετριόμαστε τρία χρόνια τώρα, ως υποκείμενα μα και συλλογικά ως κοινωνία. Θα μετρηθούμε και σήμερα το απόγευμα που θα επιστρέψουμε στη Γλάδστωνος για να διαρρήξουμε τις απαγορευμένες ζώνες. Θα μετρηθούμε και στις 20 Οκτώβρη. Μακάρι η ζυγαριά να γύρει προς το δίκαιο. Αλλιώς πώς να υπάρξουμε σε μια συνθήκη που η εξουσία θα κατασπαράσσει όποιον/α δε γίνεται κακέκτυπο της; Αναπόφευκτα θα βρεθούμε κάποια στιγμή στα δόντια της.
Δεν αντέχουμε, όμως, να χάσουμε άλλο. Θα χαθούμε κι εμείς. Η νεότητα μας σημαδεύτηκε από τομές οδύνης, από τη σφαίρα στα Εξάρχεια, το μαχαίρι στα Πετράλωνα, το μαχαίρι στο Κερατσίνι, τις κλωτσιές στο οδόστρωμα της Γλάδστωνος, τα βράχια της Ρόδου. Πάντα η ίδια σύγκρουση, αν είσαι με το θύμα ή με το φονιά. Πάντα ο θλιβερός χορός των χειροκροτητών των φονιάδων αποζητά ευθύνες στα θύματα. Όχι, δεν έφταιγαν τα θύματα. Δεν έφταιγε ο Ζακ. Όλη η ύπαρξη του ήταν ένα μάθημα αγάπης, αλληλεγγύης και διεκδίκησης μιας ελεύθερης ζωής. Και λείπει πολύ. Κάθε μέρα λείπει η ατάκα του στο facebook, η οξύνοια του, το χιούμορ του, το drag show του, η γενναία παρουσία του στο δρόμο, η ευαισθησία του απέναντι στον πόνο των άλλων, το σκέρτσο του και το κραγιόν του. Κάθε 21 του Σεπτέμβρη λείπει αφάνταστα.
