«Τι δουλειά είχα εγώ μ’αυτόν; Μου λες;», γυρνάει και με ρωτάει η Βένια με το που απομακρύνεται ο Μιχάλης. Το θέμα δεν είναι της πω εγώ, το θέμα είναι να το καταλάβει μόνη της. Σε διάφορες φάσεις της ζωής μου έχω πέσει τυχαία πάνω σε διάφορες πρώην σχέσεις ή πρώην φλερτ. Για κάποιες περιπτώσεις έχω σκεφτεί «εάν σε γνώριζα τώρα δεν θα είχες καμία τύχη», περιέργως δεν έχω πει για κανέναν «μα καλά τι του είχα βρει;». Όχι γιατί είναι πάντα τόσο προφανές αλλά γιατί η απάντηση είναι «η τότε Λίνα αυτό είχε ανάγκη». Και το «αυτό» μερικές φορές είναι αρκετό να σε κάνει σήμερα να θέλεις να χτυπήσεις το κεφάλι σου στον τοίχο αλλά επιλογές ήταν, αυτές, τις κάναμε, προχωράμε. Άλλωστε, φαντάζομαι και για μένα θα έχουν σκεφτεί αντίστοιχα κάποιοι από τους πρώην. Δατς λάιφ.
Αυτό που ακόμη κάνω μερικές φορές, και ξέρω ότι είναι μαλακία μου, είναι να σκεφτώ για φίλους και φίλες μου «μα καλά; γιατί είναι με τον τάδε ή με τη δείνα;». Οκ, προφανώς και όλοι έχουμε άποψη για κάποιον που γνωρίζουμε κι αν μας ρωτήσουμε θα την πούμε. Αλλά στην τελική ποτέ δεν μπορείς να ξέρεις καλύτερα από τους ίδιους τους εμπλεκόμενους τι συμβαίνει ανάμεσα σε ένα ζευγάρι και γιατί αυτοί οι δύο άνθρωποι είναι μαζί. Κάποιος που στα δικά μου μάτια φαντάζει άνοστος, βαρετός ή και αντιπαθητικός στα μάτια του άλλου μπορεί να είναι θελκτικός, ενδιαφέρων και ερωτεύσιμος. Σημαίνει αυτό ότι ο έρωτας είναι τυφλός; Όχι. Σημαίνει ότι κάθε ματιά είναι διαφορετική και αντικρίζουμε τους άλλους μέσα από τα προσωπικά μας φίλτρα. Και τώρα πάμε στο ζουμί.
Είσαι σε σχέση τώρα, που διαβάζεις αυτό, και αναρωτιέσαι «γιατί είσαι μαζί του/της αφού μπλα, μπλα, μπλα, μπλα, μπλα»; Κάθε, μα κάθε ανθρώπινη σχέση εμπεριέχει στοιχεία εξάρτησης. Είναι κάτι που μάθαμε με το που ήρθαμε στον κόσμο. Με το που γεννιόμαστε είναι αδύνατον να επιβιώσουμε μόνοι μας. Βιολογικά έχουμε ανάγκη κάποιον άλλον για να μπορέσουμε να συνεχίσουμε. Κατά κανόνα είναι η μάνα μας, εάν δεν είναι αυτή πρέπει να βρεθεί άμεσα αντικαταστάτης. Ανθρώπινη φύση, ας την αποδεχτούμε. Το θέμα είναι μεγαλώνοντας πόσο έχουμε μάθει να υπάρχουμε αυτάρκεις και ανεξάρτητοι. Άλλοι περισσότερο, άλλοι λιγότερο. Έχει να κάνει με την ανατροφή μας, με το περιβάλλον μας, με τον χαρακτήρα που αναπτύσσουμε.
Είναι ωραίο να είσαι ανεξάρτητος άνθρωπος, είναι σημαντικό να μπορείς να περνάς καλά και μόνος σου, να είσαι αυτάρκης χωρίς να ζητάς συνεχώς επιβεβαίωση αγάπης. Αλλά είναι και ωραίο πράγμα ρε γαμώτο να παραδέχεσαι πόσο έχεις ανάγκη κάποιον άλλον, να του το δείχνεις χωρίς εγωισμούς, να του ομολογείς ότι τον σκέφτεσαι και γεμίζει το μέσα σου, ότι περνάς χρόνο μαζί του και γίνεσαι κάτι πιο όμορφο από αυτό που ποτέ φανταζόσουν, ότι γίνεστε κάτι πιο όμορφο μαζί. Tα έχει πει και ο Jack White: “Love is blindness / I don’t want to see”. Ε, αυτός/αυτή που προκαλεί όλα τα παραπάνω τον έχεις διαλέξει, δεν τον έφερε η μοίρα στη ζωή σου, δεν είσαι άβουλος, τον έχεις επιλέξει με τα συναισθήματα και τη λογική (ναι, και με τα δύο).
Ο έρωτας δεν είναι ένα στρουμπουλό, ροδαλό μωράκι που σου ρίχνει με το τόξο του και απλώς την πάτησες. Μερικές φορές, δεν «ξέρεις» γιατί την πάτησες ή γιατί λιώνεις τόσο πολύ για τον άλλον αλλά ό,τι είσαι (συνειδητό ή ασυνείδητο, ακόμη και η χημεία του μυαλού σου) έχουν επιλέξει αυτόν/αυτήν. Δεν είσαι λοιπόν άμοιρος ευθυνών. Αν πραγματικά κάτι δεν πάει τόσο καλά με τον άλλον σηκώνεσαι και φεύγεις. Αν μένεις ενώ στη ζυγαριά τα πράγματα γέρνουν εις βάρος σου, ψάξε να βρεις το γιατί.
Θυμάμαι ότι οι παλιά οι άνθρωποι, ειδικά όταν αναφερόντουσαν σε γυναίκες που ζούσαν δυστυχισμένες μέσα σε έναν γάμο, έλεγαν «ήταν το τυχερό της να κακοπέσει». Ήταν εκείνη την εποχή που, ειδικά οι γυναίκες, δεν είχαν και πολλή ελευθερία επιλογής, τα πράγματα γι’ αυτές ήταν προγραμματισμένα. Δεν ζούμε έτσι πια. Έχουμε τις ευθύνες μας για κάθε σχέση μας. Ευτυχώς. Όπως και να ‘χει κάντε έναν απολογισμό α λα Ρομπ Γκόρντον και φτιάξτε ένα τοπ 5 με τις σημαντικότερες σχέσεις σας. Θα εκπλαγείτε από τον ίδιο σας τον εαυτό. Με γυαλιά ή χωρίς.
