Φήμες λένε ότι υπάρχουν άντρες και γυναίκες που δεν κάνουν βουντού στους/στις πρώην τους, που δεν ρίχνουν κατάρες τύπου «να σου κουτσουλάνε το αμάξι κάθε πρωί 100 περιστέρια», που δεν εύχονται κάθε φορά που κάνει σεξ με τον επόμενο να χύνει στα 3 νανοσεκόντ αν είναι άνδρας, να μη χύνει ποτέ αν είναι γυναίκα.
Ναι, όντως υπάρχουν. Δεν είναι μόνο φήμες. Όμως ας είμαστε ειλικρινείς, οι περισσότεροι, ειδικά αν είναι αυτοί που έμειναν πίσω κι εκεί το ποσοστό αγγίζει το 98,3%, δεν το διαχειρίζονται και πολύ καλά το πράγμα.
Εντάξει, δεν λέμε ότι χρειάζεται να είμαστε όλοι τόσο υπερ-κουλ και να γίνουμε φίλοι με όλους τους/τις πρώην, να τους ευχόμαστε κάθε χαρά σε αυτή τη ζωή, να πετάμε βεγγαλικά όταν ερωτεύονται. Άλλωστε κάθε πρώην είναι και μια διαφορετική περίπτωση. Ας δούμε μερικές.
Η πιο εύκολη περίπτωση. Γιατί; Μα γιατί όταν η σχέση έκανε τον κύκλο και από τις δύο πλευρές (sos, sos: και όχι μονομερώς) τότε δεν υπάρχει λόγος κανείς για hard feelings. Αντιθέτως, μπορεί να υπάρχουν πολλοί κρίκοι που κρατούν αυτούς τους ανθρώπους μαζί, όχι ερωτικά αλλά αγαπησιάρικα. Τι κρίκοι; Τα παιδιά είναι ο ισχυρότερος αλλά όχι ο μοναδικός και δυστυχώς δεν είναι σε όλες τις περιπτώσεις αρκετός. Αν όμως έχεις ζήσει με έναν άνθρωπο καλά, έχεις μοιραστεί αγάπη, αν έχετε πορευτεί συντροφικά τότε απλώς δεν τον διαγράφεις από τη ζωή σου από τη μια μέρα στην άλλη. Δηλαδή, αν ήμασταν ρομπότ και πατούσαμε διακόπτη θα γινόταν. Δεν είμαστε ρομπότ, δεν γίνεται. Και το κυριότερο, δεν υπάρχει λόγος να γίνει, εφόσον υπάρχει σεβασμός, εκτίμηση και πάνω απ’ όλα επικοινωνία. Δεν ξέρω αν σας φαίνεται πολύ Σουηδία, εγώ το έχω δει να συμβαίνει και είναι αληθινό και υπέροχο.
Συμβαίνουν κι αυτά, παιδιά. Το έχουμε δει το έργο. Κάποιος από τους δυο αποχωρεί, κάποιος κλαίει στα πατώματα, κάνει delete ολόκληρα άλμπουμ από το φβ με φωτογραφίες από κοινές διακοπές, πίνει βότκα από το μπουκάλι, βάζει φωτιά στις κουρτίνες, πηδάει από το μπαλκόνι, τρώει πέντε κιλά παγωτό. Μαντέψτε ποιος από τους δύο έχει πρόβλημα όταν ο πρώην βρει νυν. Είναι κι αυτή η άτιμη, ψηφιακή εποχή που δεν μας αφήνει να πάρουμε ανάσα, που μας επιτρέπει να κατασκοπεύουμε το τι κάνει, πού βάζει καρδούλες, αν ανεβάζει καινούριες φωτογραφίες με νέα πρόσωπα. Τα έχω γράψει όλα εδώ. Τι κάνουμε; Παίρνουμε τις αποστάσεις μας. Δεν υπάρχει άλλος τρόπος. Απόσταση και θα δείξει. Τι; Πολύ πιθανόν να χαθούμε και αυτό ήταν, να ζήσουμε να τον/την ξεχάσουμε. Τι άλλο μπορεί να συμβεί; Να ξεθυμάνει ο πόνος, να βρούμε εμείς νέα σχέση, να μη μας καίει πια όλο αυτό. Θέλει κάποιο εύλογο χρονικό διάστημα, αναλόγως με το τι σχέση είχαμε. Ε και μετά μπορούμε να γίνουμε φίλοι, εντάξει όχι κολλητοί αλλά ο πρώην θα ειναι κάποιος που θα υπάρχει στο μυαλό μας κάπως θολός και αδιάφορος.
Να μια περίπτωση που δεν θέλουμε ποτέ να μας τύχει. Ο πρώην είτε ο δικός μας είτε του συντρόφου που δεν πρόκειται να το ξεπεράσει ποτέ των ποτών, που θα βρει τρόπο να ρίξει τη σκιά του στο νυν ζευγάρι, που θα κάνει βουντού τις νύχτες με πανσέληνο, με καταιγίδα, με βροχή, με ομίχλη, με ξαστεριά.
Τι πρώην είναι αυτός που έχει φάει κόλλημα και το δείχνει με κάθε τρόπο; Εκείνος/η που η αυτοπεποίθηση του θυμίζει θερμοκρασία στους πόλους τον χειμώνα, που η απόρριψη ή τέλος πάντων η κατάσταση που δεν πάει σύμφωνα με τα δικά του θέλω τον στιγματίζει τόσο που δεν μπορεί να τη δεχτεί σε καμία περίπτωση και που διαμορφώνει την άποψη που έχει ο ίδιος για τον εαυτό του. Στο κάτω κάτω της γραφής εάν ένας άνθρωπος δεν είναι πια μαζί σου, δεν σε αφορά ούτε με ποιον είναι, ούτε αν είναι με κάποιον, ούτε τι επιλογές ζωής θα κάνει, και όταν λέω δε σε αφορά εννοώ δεν σου πέφτει λόγος. Μπορεί να σε νοιάζει αν τον αγαπάς, αλλά αν ήταν αυτή η περίπτωση κοιτάξτε την πρώτη κατηγορία κι όχι αυτή που είμαστε τώρα.
Πέρα από τη δυσφορία που μπορεί να προκαλέσει ένας/μια πρώην που επιδιώκει να καταστρέψει μια υπάρχουσα σχέση τίποτα παραπάνω δεν μπορεί να καταφέρει παρά μόνο να εκτεθεί. Αποδεκτός ο πόνος, η ζήλια, η πληγή που μπορεί να υπάρχει. Από εκεί και πέρα ζήσε και άφησε τους άλλους να ζήσουν. Άλλωστε όλοι το ξέρουμε. Η Ολέθρια Σχέση ήταν μια κακή ταινία.
