Πριν από αρκετά χρόνια είχα δημοσιεύσει ένα διήγημα στο ένθετο ενός free press που ξεκινούσε με την φράση «Το πρώτο που είδε ήταν οι γυμνές της πατούσες» (ή κάπως έτσι τέλος πάντων). Ήμουν μικρότερη, αθώα κι αγνή, κι όταν ένας κριτικός λογοτεχνίας μου έστειλε ένα pm ζητώντας μου να φιλοξενήσει το κείμενο σε ένα blog δεν είχα πολλούς ενδοιασμους. Είπα ναι, γιατί αν και είδα ότι τα κείμενα που αναρτούσε είχαν όλα ως κεντρικό θέμα τα πόδια, από την άλλη διάβασα ονόματα σημαντικών λογοτεχνών και σκέφτηκα «γιατί όχι;». Είπαμε, ήμουν μικρότερη και αθώα.
Πολύ καιρό μετά είδα ότι είχα λάβει στα περίφημα others του messenger μια σειρά από μηνύματα που με αφορμή εκείνο το διήγημα θεώρησαν ότι είμαι η ιδανική γυναίκα για να εκφράσουν τις ποδολαγνικές τους τάσεις. Για κακή τους τύχη, είμαι μάλλον η χειρότερη γυναίκα για την περίσταση. Γιατί πραγματικά δεν μου κάνει καμία εντύπωση ερωτική η ενασχόληση με τις πατούσες, το μόνο που χρειάζομαι είναι ένα καλό μασάζ στα πόδια για ξεκούραση – αλλά αυτό νομίζω ότι έχουμε ανάγκη όλοι.
Κι αν καθόλου δεν μου εξάπτει την φαντασία και τη λίμπιντο μου η εμμονή των ποδολάγνων για την δαχτυλάκια, τα πατουσάκια, τα κουτεπιέ και τις γάμπες ομολογώ ότι θαυμάζω την αφοσίωσή τους σε αυτά, την λατρεία τους που εκφράζεται με κάθε τρόπο, την σχεδόν εμμονοληπτική διάσταση ενός φετίχ που είναι από τα πιο διαδεδομένα. Δεν ξέρω γιατί οι ποδολάγνοι ξετρελαίνονται τόσο με τα πόδια, ούτε αυτοί ξέρουν νομίζω.
Με όσους βρήκα κάπως το θάρρος να ρωτήσω –όλα για τη στήλη, πανάθεμά με- μου είπαν ότι είναι το φετίχ τους, το κουμπί τους, το βασανάκι τους και διόλου δεν τους απασχολεί γιατί τους συμβαίνει. Το μόνο που τους νοιάζει είναι να ικανοποιούν την όρεξη τους, να αφήνονται στο έλεος μαλακών, ροδαλών πατουσών, να γλείφουν, να φιλούν, να μυρίζουν τρυφερά δάχτυλα, να τα περιποιούνται, να τα πλένουν, να τα φροντίζουν, να τους βάζουν κρέμες, να τους κάνουν μασάζ και φυσικά να τα χύνουν.
Συνήθως οι άντρες που έχουν εμμονή με τα πόδια έχουν ιδιαίτερη αδυναμία στις πατούσες, στους αστραγάλους και τα δάχτυλα και όχι τόσο στις γάμπες. Θέλω να πω ότι τα καλλίγραμμα πόδια δεν αφήνουν αδιάφορο κανέναν αλλά τα άλλα τρία στοιχεία είναι αυτά που, κυρίως, αναστατώνουν τους φετιχιστές των ποδιών.
Από εκεί και πέρα ο καθένας έχει τις δικές του ιδιοτροπίες. Ο Μηνάς για παράδειγμα προτιμά τα πάντα βαμμένα κόκκινα νύχια των ποδιών και μπορεί να πιπιλίσει δάχτυλα για ώρες «μέχρι να μουλιάσουν μέσα στο στόμα μου», ενώ ο Νίκος προτιμά τις βρώμικες πατούσες, τα σχεδόν ξεβαμμένα μανό «γιατί με ξετρελαίνει που η άλλη έχει τόσο αυτοπεποίθηση για τα πόδια της που ξέρει ότι θα με καυλώσουν ακόμη κι αν δε τα περιποιηθεί καθόλου».
Ειδική μνεία πρέπει να γίνει στα αγόρια που αγαπούν να τα πατάνε, η ποδολαγνεία έχει συχνά πυκνά μια πτυχή υποταγής. Οι άνδρες μπαίνουν οικειοθελώς σε ένα παιχνίδι αυτομείωσης «είμαι αρκετά καλός μόνο για να με πατάει, μόνο για να την περιποιούμαι, είμαι ο ταπεινός της λάτρης που φροντίζει τα κάτω άκρα της, με αυτά μπορεί να με λιώσει». Αυτό μπορεί να συνδυαστεί βέβαια και με άπειρη τρυφερότητα προς το αντικείμενο του πόθου και μια παιδικότητα ερωτική, η τρυφερότητα της πατούσας που τόσο χαρακτηριστική είναι στα μωρά, και από την άλλη η αγωνία του τακουνιού, που ταυτίζεται με την σεξουαλικότητα της γυναίκας.
Στους ποδολάγνους φετιχιστές συναντάμε διάφορες παραλλαγές. Από τους πλέον αγνούς κι ανόθευτους που εστιάζουν στα γυμνά πόδια και δεν έχουν ανάγκη κανενός αξεσουάρ μέχρι τους πιο σύνθετους που έχουν τρέλα με τις κάλτσες που φτάνουν μέχρι ψηλά στον μηρό ή τα ψηλά τακούνια. Εκεί καμιά φορά μπορεί να πεις ότι το αντικείμενο είναι που τελικά θα κλέψει την παράσταση, μικρή απιστία να χύνεις αντί στο πέλμα της στη γόβα της. Όμως τα αντικείμενα αυτά σχετίζονται πάντα με τα πόδια.
Η Μαρίνα που δεν της είχε τύχει μέχρι τον Παναγιώτη ποδολάγνος εραστής, ήταν στην αρχή λίγο διστακτική. Μέχρι τη νύχτα που του έδωσε το οκ και «δεν ξέρω τι έγινε, τι καμπανάκι χτύπησε μέσα μου αλλά ο τρόπος που έβαζε τη γλώσσα του στις καμπύλες ανάμεσα από τα δάχτυλά μου, χτυπούσε κατευθείαν στην κλειτορίδα μου. Απίστευτη, τρελή σύνδεση που δεν περίμενα με τίποτα. Από τότε τα πατουσάκια μπαίνουν πάντα στο μενού».
Πολλοί είναι οι καλλιτέχνες που έχουν υμνήσει τα πόδια και που έχουν εκφράσει την ερωτική τους λατρεία σε αυτά. Σημαιοφόρος της ποδολαγνείας στην εποχή μας μπορεί να θεωρηθεί ο Κουεντίν Ταραντίνο. Ποιος ξεχνά την ημίγυμνη Σάλμα Χάγιεκ να χώνει το μεγάλο δάχτυλο του ποδιού της στο στόμα του στο From Dusk Till Dawn, τα πόδια της Ούμα Θέρμαν σε κάθε ευκαιρία που μπορεί να τα δείξει, και φυσικά το Death Proof εκεί που γυναικεία πόδια και αυτοκίνητα –απόλυτη ανδρική ονείρωξη- χρησιμοποιούνται ως δικαιολογία για να φτιαχτεί μια ταινία; Αν και το πραγματικό ίνδαλμα των ποδολάγνων πρέπει να είναι το ψάρι garra rufa (τι όνομα, ε;). Ξέρετε, είναι αυτά που έρχονται και σου καθαρίζουν τα πόδια όταν τα βυθίζεις σε μια μικρή δεξαμενή γεμάτη με αυτά.
Πέρα από τους πιο παθιασμένους ποδολάγνους κάθε ετεροφυλόφιλο αγόρι εκτιμά ένα ζευγάρι καλλίγραμμες γάμπες, λεπτούς αστραγάλους και καλοσχηματισμένα δάχτυλα. Αυτό δε σημαίνει ότι πρέπει να έχετε τα τέλεια πόδια για να τα εκμεταλλευτείτε. Ο ερωτισμός άλλωστε είναι παιχνίδι όχι διαγωνισμός ομορφιάς. Παίξτε με τα πόδια σας, φλερτάρετε τα αγόρια με αυτά, σταυρώστε τα, χαϊδέψτε διακριτικά τους μηρούς, αφήστε την γόβα να πέσει χαλαρή και να παρουσιάσει ένα δείγμα από την πατούσα σας. Γιατί όχι;
Από την άλλη κανένα φετίχ δεν είναι για χόρταση, ούτε σημαίνει ότι θα μείνει το ίδιο για πάντα. Και δεν μπόρεσα να μην γελάσω όταν πρόσφατα άκουσα από έναν φίλο: «Μωρέ, τα βαρέθηκα τα πόδια. Τώρα πια το έχω ρίξει στις μασχάλες».
