Είναι τελικά τα social media ντεκαυλέ;

Σήμερα θα είμαι γκρινιάρα, το παραδέχομαι. Όμως αναρωτιέμαι αν τελικά είμαι εγώ ιδιότροπη ή αν όντως έχει αρχίσει να κουράζει η κατάσταση στο facebook. Για το twitter τα έχουμε πει ήδη αν θυμάστε με τον βάλτο, για το instagram ξέρουμε ότι γίνεται παιχνίδι αλλά εκεί α) οι ινφλουένσερς χαλάνε την ατμόσφαιρα  β) παίζει, κυρίως, στα πολύ νεανικά κοινά.

Πάμε λοιπόν στο facebook: Πριν κάνα μήνα δεν ήταν αυτό το πειραματικό του app που σου έλεγε να στείλεις μυστική καρδούλα ή κάτι τέτοιο σε εννιά «κρυφά» σου crashes και εάν συμπίπτατε τότε φανερωνόταν η προτίμηση του ενός προς τον άλλον και τούμπαλιν; Ε τότε ήταν που εμφανίστηκαν όλα τα στάτους που πάνω κάτω έλεγαν το εξής: «Πού ζεις ρε Μαρκ; Λες και περιμέναμε το app σου για να κάνουμε καυλάντα στο φβ, να γνωρίσουμε κόσμο, να βγούμε, να τα φτιάξουμε, να τα χαλάσουμε κλπ κλπ». Με τους πιο μερακλήδες να αναρωτιούνται «Δηλαδή τώρα θα μας περιορίζει μόνο στα εννιά άτομα;».

Ξέρω πολλά ζευγάρια που γνωρίστηκαν μέσω φβ, ξέρω και κάποια που έκαναν οικογένεια, ξέρω άλλα που κράτησαν λίγο, ελάχιστα ή πολύ. Μια χαρά είναι, κάθε τι που μπορεί να φέρει δύο ανθρώπους κοντά και να αποτελεί την αφετηρία για να περνούν καλά μαζί είναι χρήσιμο. Γιατί όχι;

Από την άλλη χαρά στο κουράγιο σας. Κάνοντας scroll down ανάμεσα σε διαφημίσεις για αποτριχωτικά προϊόντα, τσακωμούς για να μην πω ξεμαλλιάσματα εν όψει εκλογών, φωτογραφίες από μακαρονάδες, χαμένα σκυλάκια, πατούσες (όχι χαμένες), meme που έχει αναπαραχθεί από τουλάχιστον 50 άτομα, τραγούδια που δε θα ακούσεις ποτέ αναρωτιέμαι πού βρίσκετε την όρεξη να προσεγγίσετε κάποιον.

Πρόκειται για ένα μέσο με συντηρητικά αντανακλαστικά, που κατεβάζει ακόμη και μια φωτογραφία από την Αφρική λόγω γυμνού ενώ στην πραγματικότητα απεικονίζει ένα παιδί που υποσιτίζεται. Για ένα μέσο στο οποίο βλέπεις καθημερινά ένα μωσαϊκό αντιδράσεων μεγεθυμένων, σε τέτοιο βαθμό, που δεν μπορείς να διακρίνεις την πραγματική τους ισχύ. Επιπλέον, είναι ένα μέσο που δημιουργεί εξάρτηση αλλά και νέους κανόνες μεταξύ των ζευγαριών.

Τι εννοώ; Γνωρίζονται μέσω facebook (ή και όχι), βγαίνουν, είναι μαζί. Και ξεκινάει η ηλεκτρονική γκρίνια και ζήλια: γιατί δεν μου κάνεις πια σχόλια;  γιατί έκανες καρδούλα στην τάδε;  γιατί απάντησες έτσι σε εκείνον; Και όταν σου απαντάει το έτερο ήμισυ «Μα δε σημαίνει κάτι ένα λάικ», τότε του το χτυπάς «Έτσι έκανες και σε μένα, πριν στείλεις το πρώτο inbox». Μπουμ! και καλή τύχη.

Άσε που μετά τα χαλάς με τον άλλον. Κι αν έχεις κρεμάσει τη σχέση στα διαδικτυακά μανταλάκια άντε να έχεις τον κάθε πικραμένο να σε ρωτάει γιατί χωρίσατε. Έχεις που έχεις τον πόνο σου βλέπεις και την καρδούλα που της πατάει ο πρώην, ο πρώην πρώην δηλαδή γιατί ο τελευταίος πρώην είσαι πια εσύ, και νάτα τα unfriend, νάτα τα block. 

Νομίζω το πιο σοφό πράγμα το έγραψε ένας φίλος στο στάτους του «Αν βρω κοπέλα θα με χάσετε από εδώ μέσα». Δεν εννοούσε ότι χρησιμοποιεί το facebook για να βρει γυναίκα, εννοούσε μάλλον το ακριβώς αντίθετο. Ότι περνάει πολύ χρόνο εκεί γιατί βαριέται να κάνει κάτι άλλο, γιατί δεν τον απορροφά κάτι ή κάποιος τόσο που να μην το έχει ανάγκη. Όταν βρει αυτόν τον κάποιον, θα του είναι περιττό. Ή τουλάχιστον, έτσι θέλει να ελπίζει.