«Ξύπνα αγάπη μου / η νύχτα τέλειωσε τ’ αστέρια χάθηκαν / πρέπει να φύγεις. Μια ηλιαχτίδα σου χαϊδεύει τα μαλλιά / πρέπει να φύγεις θα μας βρούνε αγκαλιά».
Όταν κάποιος χαλαρώνει πάνω σου ή δίπλα σου και αποκοιμιέται σημαίνει ότι σου εμπιστεύεται την ύπαρξη του. Νιώθει ασφαλής, νιώθει ήρεμος και προφανώς νιώθει και νυσταγμένος. Ακόμη και στο τραγούδι της Βάνου, παρότι υπάρχει το άγχος μη μάθουν ότι πέρασαν τη νύχτα μαζί, οι δυο εραστές αποκοιμήθηκαν ο ένας στην αγκαλιά του άλλου.
Έχει κάτι βαθιά ερωτικό ο μοιρασμένος ύπνος.
Να χώνεις τη μούρη σου στα μαλλιά της, να χρησιμοποιείς το στέρνο του για μαξιλάρι, να πλέκονται τα πόδια σας, να χουζουρεύετε αγκαλιά, να ξυπνάς και να χαζεύεις τον άλλον που κοιμάται και του τρέχει το σαλάκι, που μπορεί να τον ακούσεις να λέει κουλά στον ύπνο του και τελικά να τον ξυπνάς από τα γέλια, να τον ξυπνάς με το σώμα σου γιατί θέλεις να κάνετε έρωτα (το πρωί οι σεξουαλικές ορμόνες χτυπάνε κόκκινα).
Όλα αυτά βέβαια στο φουλ του έρωτα. Για το μετά θα μιλήσουμε λίγο παρακάτω.
Ο Κούντερα στην Αβάσταχτη ελαφρότητα του είναι είχε γράψει «Ο έρωτας δεν εκδηλώνεται με την επιθυμία να κάνεις έρωτα (αυτή η επιθυμία ταιριάζει σε αναρίθμητο πλήθος γυναικών) αλλά με την επιθυμία του μοιρασμένου ύπνου (αυτή η επιθυμία δεν αφορά παρά μια και μόνο γυναίκα)».
Η λέξη επιθυμία είναι το κλειδί. Γιατί μπορεί να έχει συμβεί να μοιραστούμε το κρεβάτι και με άντρες ή γυναίκες που δεν μας απασχόλησε ιδιαίτερα ή και καθόλου κάνουμε κάτι παραπάνω από σεξ. Μπορούμε να θέλουμε απλώς να σηκωθούμε να φύγουμε. Το χαρακτηρίζουν walk of shame, αλλά δεν μπορεί κανείς να πιέζεται να παραμείνει δίπλα σε κάποιον εάν δεν το θέλει. Ενήλικες είμαστε ή βρείτε μια δικαιολογία του τύπου «πρέπει να ξυπνήσω πολύ νωρίς» ή «άφησα ανοιχτό τον θερμοσίφωνα» και αποχωρήστε ησύχως. Τώρα αν είστε στο δικό σας σπίτι προφανώς δε θα φύγετε οπότε βρείτε τον τρόπο να δείξετε ή να πείτε στον άλλον ότι προτιμάτε να συνεχίσετε μόνος/μόνη τη βραδιά.
Υπάρχουν και ζευγάρια που για κάποιους λόγους δεν βρήκαν ποτέ ή ελάχιστες φορές την ευκαιρία να κοιμηθούν μαζί. Συνήθως αυτό συμβαίνει στις παράλληλες σχέσεις και είναι ένα κάποιο «αγκάθι» ειδικά όταν και οι δύο το θέλουν. Ναι, ένα κομμάτι λείπει αλλά τελικά του πόσο σημαντικό είναι αυτό το κομμάτι το ορίζει κάθε φορά η ίδια η σχέση. Σκεφτείτε πόσοι παντρεμένοι καταλήγουν να κοιμούνται χώρια ο ένας στον καναπέ, ο άλλος στο διπλό κρεβάτι ή στο κρεβάτι του παιδιού. Τα κρεβάτια μπορεί να είναι γεμάτα ρωγμές που μεγαλώνουν και κατακρημνιζόμαστε μέσα τους, μπορεί να είναι κήποι ολάνθιστοι κι εμείς να κυλιόμαστε στα γρασίδια τους αγκαλιά. Μπορεί απλώς να τα ονειρευόμαστε και ας μην κοιμόμαστε ποτέ μαζί.
