«Έχω ανακαλύψει ολόκληρη τεχνική για να κλάνω αθόρυβα». Η φίλη μου η Ζ. ετοιμάζεται να μετακομίσει για να συζήσει με το αγόρι της και αυτή είναι η απάντηση που λαμβάνω όταν τη ρωτάω «τι σε αγχώνει περισσότερο τώρα που θα μείνετε μαζί;». Γελάμε αλλά εκείνη συνεχίζει απτόητη. «Ξέρεις, τι πρόβλημα έχω με το ευερέθιστο έντερό μου. Κι έχω συναίσθηση ότι ακούγεται γελοίο, αλλά τώρα που ήδη περνάω τον περισσότερο χρόνο σπίτι του ξέρεις τι βάσανο είναι να προσπαθώ να κρατηθώ; Γιατί πόσες φορές να πω του άλλου “κόψε λίγο μωρό μου την ταινία, θέλω να πάω τουαλέτα;”. Θα με κοιτάει με μισό μάτι μετά. Λογικό».
Γελάμε ακόμη πιο δυνατά και μνημονεύουμε μια άλλη φίλη, την Ε., που ένα βράδυ όταν έβλεπε Mad Men με τον τότε γκόμενό της μια πολύ δυσάρεστη μυρωδιά ξεχύθηκε στον χώρο κι εκείνοι κοιτάζονταν με πλάγια βλέμματα, ντροπιασμένος ο ένας για λογαριασμό του άλλου –ήταν βλέπετε στην αρχή της σχέσης τους- μέχρι που συνειδητοποίησαν ότι ένοχος ήταν ο σκύλος, οπότε ανάσαναν και οι δύο ανακουφισμένοι (see what I did there?).
Και δεν είναι τα αέρια οι μοναδικές μικρές, ανθρώπινες -βιολογικά πάντα μιλώντας- στιγμές που προκαλούν αμηχανία ανάμεσα σε ένα αγόρι κι ένα κορίτσι που ζουν έναν, κατά τ’ άλλα, ρομαντικό έρωτα. Σε πόσους από εσάς έχει τύχει κατά τη διάρκεια του σεξ, ειδικά όταν αυτό είναι ιδιαιτέρως παθιασμένο και με πολύ έντονες ωθήσεις, να ακουστεί κάτι που μοιάζει με πορδίτσα αλλά ΔΕΝ είναι και προέρχεται από το αιδοίο; Χμ, σε όλους να φανταστώ. Κι εδώ, όπως σε πολλά άλλα πράγματα, θα λειτουργήσει ο Νόμος του Μέρφυ. Το queef, δεν βρήκα την αντίστοιχη ελληνική λέξη και δεν είμαι καν σίγουρη ότι υπάρχει, θα ακουστεί όταν θα έχετε χαλαρώσει και θα σας έχει πάρει τρυφερά στην αγκαλιά του, πιθανόν χαϊδεύοντας σας τα μαλλιά. No need to panic, το queef δε μυρίζει, κι όσο γελοίο κι αν ακούγεται, δεν είναι τίποτα άλλο από αέρας που μπήκε στο αιδοίο καθώς κάνατε σεξ και τώρα που ηρεμήσατε απελευθερώνεται. Βρείτε τρόπο να κάνετε πλάκα με όλο αυτό, μια γυναίκα που ξέρει να γίνεται κάφρος όταν χρειάζεται είναι μια ερωτεύσιμη γυναίκα. Αντιστοίχως, ένα αγόρι που δεν πτοείται από τέτοια μικροσυμβάντα είναι ένα αγόρι με άνεση και παίρνει έξτρα πόντους.
https://www.youtube.com/watch?v=s0Y-SAm92O0
Πρέπει βέβαια να παραδεχτούμε ότι ως γυναίκες μας έχουν φορτώσει με περισσότερες ενοχές ως προς τις σωματικές μας λειτουργίες. Θυμάμαι τους συμμαθητές μου να κάνουν διαγωνισμό ρεψίματος στα διαλείμματα κι εμείς να σουφρώνουμε μύτες και να κάνουμε «ίουυυ», αλλά ταυτοχρόνως να κοιτάζουμε λίγο πιο επίμονα τον νικητή. Εντάξει, δεν είναι ο σκοπός μου να σηκώσω παντιέρα για να κλάνουμε κι εμείς τόσο άνετα όπως εσείς, έχουμε πολύ πιο σοβαρά πράγματα να διεκδικήσουμε. Στο κάτω κάτω της γραφής θεωρώ ότι ένα ζευγάρι καλό είναι να κρατάει τα βασικά προσχήματα, γιατί αλλιώς θα καταλήξουμε σαν αδέρφια να παίζουμε σφαλιάρες για το ποιος θα φτύσει πιο μακριά. Από την άλλη είπαμε, όσο και να σφιχτούμε το queefing θα συμβαίνει, όσο και να μας τη σπάει η ίδια μας η περίοδος είναι εκεί και παίζει να λερώσει το σεντόνι μας.
Αυτό είναι το σώμα μας.
Άλλωστε η καθημερινότητα ενός σώματος σε μια σχέση με διάρκεια γίνεται –σε μεγάλο βαθμό – καθημερινότητα και του συντρόφου, κι αυτό προφανώς ισχύει και από τις δυο πλευρές. Η Μ. κρατούσε το κεφάλι του Ν. πάνω από τη λεκάνη όταν αυτός ξερνοβολούσε μετά από άλλη μια (μεθυσμένη) βραδιά σύγχυσης και γέλιου. Την επομένη ο Ν. της ζητούσε συγγνώμη που τον είδε σε αυτά τα μαύρα χάλια αλλά η Μ. του απάντησε: «Σιγά, δεν με έχεις δει εμένα να ξερνάω που τα κάνω όλα πουτάνα. Θα γίνει κι αυτό, φαντάζομαι», και ο Ν. σκέφτηκε πόσο cool είναι το νέο του κορίτσι, που δεν είναι σιχασιάρα. Στην πραγματικότητα σε αντίθεση με όσα κόμπλεξ πάνε να μας φορτώσουν, όπως είπα και πιο πάνω, οι γυναίκες είμαστε πολύ λιγότερες σιχασιάρες. Μην ξεχνάτε ότι αιμορραγούμε ανάμεσα από τα πόδια μας από 12 χρονών.
Είμαστε συνηθισμένες στο σπλάτερ.
Ο Β. από την άλλη ήταν πιο μη μου άπτου. Ο Β. ήταν το αγόρι της Ε. που αναφέραμε πιο πάνω και που είχαν ρίξει -μάλλον δίκαια- το φταίξιμο στον σκύλο. Όταν μετά από περίπου ένα χρόνο αποφάσισαν να μείνουν μαζί η Ε. παρατήρησε τα εξής: «Ο Β. πριν πάει στην τουαλέτα για το νούμερο 2, έβαζε μουσική δυνατά και πιο συγκεκριμένα ελληνικό ροκ που άκουγε στα νιάτα του. Από τότε μου έχει μείνει αντανακλαστικό και κάθε φορά που ακούω “λιωμένο παγωτό, κολλάει στο χέρι” σκέφτομαι αυτομάτως ήχο από καζανάκι».
Οι τραγελαφικές εμπειρίες που έχουμε όλοι ζήσει μαζί με το ταίρι μας δεν είναι το τέλος του ρομαντισμού. Θα ήταν πολύ εύκολο να ρίξουμε την ευθύνη για το ότι δεν ποθούμε πια τον άλλον σε βομβαρδισμούς από διάφορα μέρη του σώματος. Εντάξει, δεν θα ισχυριστώ ότι έτσι φτάνουμε στο απόγειο του ερωτισμού –εκτός κι αν σας βγάζει γούστα όλο αυτό, τι να πω; Αλλά όλοι ξέρουμε ότι η βαρεμάρα, η ασυνεννοησία και το άγχος χιλίων πραγμάτων που κάνουν την καθημερινότητά μας δύσκολη είναι τα πραγματικά αίτια για όλα αυτά.
Θυμάμαι πάντα εκείνη τη σκηνή στο O Ξεχωριστός Γουίλ Χάντινγκ που ο χήρος Ρόμπιν Γουίλιαμς διηγείται γελώντας το πώς η γυναίκα του έκλανε τόσο δυνατά στον ύπνο της που ξυπνούσε το σκύλο τους. Και ναι, ο Ρόμπιν είχε δίκιο: “People call these little things imperfections. They ‘re not, that ‘s the good stuff. And then we get to choose who are gonna let in our little, weird worlds”. Όπως τα λέει είναι, απλώς εσείς φροντίστε να αφήσετε το παράθυρο της τουαλέτας ανοιχτό.
https://www.youtube.com/watch?v=Hjm4a1-ratc
