«Μέχρι τις 02:00 όλοι indie είμαστε», είχε πει η Ντενίσα σε ένα από τα μαραθώνια μίτινγκ της Popaganda και η ατάκα έμεινε ως μια από τις επικότερες που έχουν ακουστεί στο γραφείο (και έχουν ακουστεί πολλές). Και μετά αρχίσαμε όλοι να αναπολούμε στιγμές που κλαίγαμε αγκαλιά με ένα μπουκάλι ουίσκι ακούγοντας καψουροτράγουδα και να παραδεχόμαστε ότι στις μεγάλες ερωτικές ήττες συντροφιά μας κράτησαν οι θεοί της πίστας και όχι του dancefloor.
Στο κάτω κάτω της γραφής δε θα σας ζητήσουμε δήλωση μουσικών φρονημάτων. Το ότι ανάβετε κερί στο όνομα του Nick Cave δε σημαίνει ότι όταν σας κεράτωσε το Λενάκι δεν πνίξατε τον πόνο σας στον Θέμη Αδαμαντίδη. Άλλωστε ζητάς λογική από τον καψούρη; Δε θα βρεις ποτέ και πουθενά.
Και είναι και αυτά τα τραγούδια από τα ‘70ς, ‘80ς, άντε μέχρι αρχές 90ς -δεν έχω στη λίστα τραγούδια πιο σύγχρονα γιατί τα πολλά τα strobes τυφλώνουν τον καψούρη, χίλιες φορές παγιέτα με βάτα- που πλέον έχουν περάσει σε μια άλλη σφαίρα, έγιναν σλόγκαν, έγιναν καπνός από τσιγάρα μέσα στο μυαλό σου, έγιναν νύχτες που δεν είσαι σίγουρος αν ήταν πραγματικότητα ή όνειρο μετά από μεθύσι. Όλοι έχουμε ζήσει ένα δικό μας «Ηλία, ρίχτο», έστω και μέσα στο κεφάλι μας. Συγγνώμη κιόλας αλλά το δικό μας «Βιετνάμ» δε θα μπορούσε να έχει σάουντρακ διαφορετικό από αυτό που ακολουθεί. Με τι θα ζήσεις την καψούρα; Με Χρήστο Δάντη;
Πάμε λοιπόν γιατί όπως είπε και η Ελένη η φάση είναι «Τσιγάρο, ουίσκι και της καψούρας δίσκοι».
υγ: Θα μπορούσαν να μπουν και άλλα πολλά τραγούδια, των ίδιων ή και άλλων τραγουδιστών, τραγουδιστριών. Ακούω προτάσεις για την περίπτωση που υπάρξει παρτ 2.
Ένα τραγούδι πες μου ακόμη, Ρίτα Σακελλαρίου, Στίχοι-Μουσική: Τάκης Μουσαφίρης (1979)
Ξεκινάμε τη λίστα με την απόλυτη αρχόντισσα της καψούρας τη Ρίτα Σακελλαρίου. Τον εκλιπαρεί να της πάρει την αναπνοή, να βάλει τέρμα στη ζωή της. Ε ρε τι φάση όταν η απόλυτη παράδοση στον άλλον βγάζει μια τόσο δυνατή υπερηφάνεια όπως αυτή που αποπνέει η φωνή της Ρίτας; Μυστήρια πράγματα.
https://www.youtube.com/watch?v=iucJOcaNN2Y
Καλύτερα μαζί σου τρελός, Στράτος Διονυσίου, Στίχοι: Σπύρος Γιατράς, Μουσική: Αλέκος Χρυσοβέργης & Ειρήνη Χρυσοβέργη, (1989)
Κατ’ αρχάς δεν θα υπήρχε η έννοια καψουροτράγουδο εάν δεν υπήρχε ο Στράτος Διονυσίου. Ο άνθρωπος έχει πει κορυφαία τραγούδια, που σε κάνουν να θες να πάρεις τον ξυράφι και να κόψεις τις φλέβες σου για να τιναχτεί από μέσα τους το ουίσκι, ναι τόσο έχεις καταναλώσει. Στο συγκεκριμένο μιλάει για τον καψούρη άνδρα που η καρδιά του τον κάνει ό,τι θέλει, αυτός πια δεν έχει κανένα έλεγχο και το παραδέχεται.
https://www.youtube.com/watch?v=65PVa0jVLpE
Φαντασία μου πλανεύτρα, Πασχάλης Τερζής, Στίχοι: Λευτέρης Χαψιάδης, Μουσική: Χρήστος Νικολόπουλος, (1983)
«Με πεθαίνεις και με σβήνεις / όταν φεύγεις και μ’ αφήνεις». Όσον γνωστόν ο καψούρης δεν μπορεί να ζήσει μακριά από τον αντικείμενο της καψούρας του. Όταν δεν είναι εκεί, τη φαντάζεται ολοζώντανη, πάει να την αγκαλιάσει και τσουπ, αγκαλιάζει το κενό. Εντάξει, βοηθάει και το να έχεις κατεβάσει ένα μπουκάλι ουίσκι. Επίσης, τι φοβερός ερμηνευτής είναι ο Πασχάλης Τερζής. Φ ο β ε ρ ό ς.
https://www.youtube.com/watch?v=EJGRpRpeaQM
Μυστικέ μου έρωτα, Κατερίνα Στανίση, Στίχοι-Μουσική: Τάκης Μουσαφίρης, (1982)
Ανυπέρβλητος ύμνος των παρανόμων ζευγαριών με την Κατερίνα Στανίση on fire εκφράζοντας τον έρωτα που δεν της επιτρέπεται κοινωνικά να αποκαλυφθεί· ένα πακέτο τσιγάρο ολόκληρο από μόνο του αυτό το τραγούδι αφιερωμένο σε κάθε γυναίκα που υπήρξε τρίτο πρόσωπο ή επέτρεψε να υπάρξει άλλος το τρίτο πρόσωπο.
https://www.youtube.com/watch?v=F4Q2SxZcE7c
Από δω η γυναίκα μου, Λευτέρης Πανταζής, Στίχοι: Θεόδωρος Άγγελος, Μουσική: Σταύρος Φωτιάδης, (1986)
Ποιος Ίψεν γατάκια; Ο Λευτέρης Πανταζής αποθεώνει το ερωτικό τρίγωνο όταν τυπικά (sic) συστήνει τη μία στην άλλη. Στίχος που έγινε σλόγκαν και το καλύτερο σχόλιο στον youtube: «αφιερωμένο σε αυτούς που έχουν μεγάλη καρδιά που τις χωράει όλες».
https://www.youtube.com/watch?v=xhlgsRdlcEE
Ουρανέ, Άντζελα Δημητρίου, Στίχοι: Μάνος Κουφιανάκης, Μουσική: Κώστας Μακρυνιώτης, (1990)
Γίνεται να λείψει η «Λαίδη» από τη λίστα; Και τι δεν έχει πει η γυναίκα από καψουροτράγουδο; «Ποια θυσία», «Οι χωρισμένοι», «Φωτιά στα Σαββατόβραδα». Όμως το «Ουρανέ» κέρδισε επάξια τη θέση του εδώ γιατί είναι φοβερή ζεμπεκιά, φανερώνει την ανωτερότητα της καψούρας γυναίκας που αν και έχει φάει ήττα δεν ρίχνει κατάρες αλλά θέλει μόνο το καλό του και γιατί το αφιερώνω στον φίλο που για χρόνια αντί για «κι έχεις το σύμπαν αγκαλιά» άκουγε «κι έχεις το chivas αγκαλιά».
https://www.youtube.com/watch?v=Ow5_Td5tC4M
Πωλείται και το σπίτι μου, Αντύπας, Στίχοι: Θόδωρος Κολοκοτρώνης, Μουσική: Αντύπας, (1985)
Μπορεί η Άντζελα να ήταν κυρία στο «Ουρανέ», ο Αντύπας όμως στο Πωλείται όπως είναι επιπλωμένο θέλει να ξεπλύνει από πάνω του την πρώην asap για να γλιτώσει από εκείνη. Ο ίδιος καλλιτέχνης έχει τραγουδήσει και το «Μετακομίζω γιατί χωρίζω» πράγμα που μας κάνει να υποπτευόμαστε ότι μετά από κάθε χωρισμό του την πληρώνουν οι καναπέδες και τα κομοδίνα του.
https://www.youtube.com/watch?v=QBR3eA2kboM
Δεν κοιμάμαι πια τα βράδια, Μάκης Χριστοδουλόπουλος, Στίχοι: Πίτσα Βαξαβανέλλη-Τσιάλτα, Μουσική: Στέφανος Κυπριώτης, (1994)
Είπαμε ότι η ήττα στην καψούρα συνδέεται άμεσα με τσιγάρα και ουίσκι, δεν το είπαμε; Ε, αυτό το τραγούδι αποθεώνει ακριβώς αυτή την κατάσταση του καψούρη, που έχει γεμίσει η ζωή του από άδεια πακέτα και άδεια μπουκάλια. Χριστοδουλόπουλος: ολ τάιμ κλάσικ καψουροτραγουδιστής.
https://www.youtube.com/watch?v=pAzw6IOZDXU
Η νύχτα μυρίζει γιασεμί, Θέμης Αδαμαντίδης, Στίχοι: Σαράντης Αλιβιζάτος, Μουσική: Μάριος Τόκας, (1982)
Όχι το τυπικό καψουροτράγουδο, αν θέλαμε αυτό θα ακούγαμε τώρα το «Και πού να πάω». Αλλά το «Η νύχτα μυρίζει γιασεμί» είναι η άλλη εκδοχή της καψούρας, η πιο ελαφρολαϊκή, η πιο τρυφερή και ο Θέμης Αδαμαντίδης την αποδίδει με τέτοια ανάλαφρη ανωτερότητα που είναι το μόνο τραγούδι στη λίστα το οποίο αντί να σε ρίχνει στα πατώματα σου ανεβάζει τη διάθεση.
https://www.youtube.com/watch?v=bHfSmTpaqyk
Ο τηλεφωνητής, Νίκος Νομικός, Στίχοι: Κώστας Ρουβηνέτης, Συνθέτης: Γιώργος Μελέκης, (1987)
Ποπ καψουροτράγουδο γίνεται; Γίνεται. Το έκανε πραγματικότητα ο Νίκος Νομικός με καμπάνες να χτυπούν και τα σύνθια να κρατούν τον ρυθμό για την άκαρδη που δεν του απαντά καν στο τηλέφωνο. Βάτα, ντισκομπάλα και ένα από τα πιο εθιστικά ρεφρέν έβερ.
https://www.youtube.com/watch?v=TzWiw-zD0_U
Νύχτα στάσου, Λίτσα Διαμάντη, Στίχοι:Πυθαγόρας, Μουσική: Χρήστος Νικολόπουλος, (1972)
Βουτιά στις αρχές των ‘70ς, λαϊκό τραγούδι στα καλύτερά του, το βάζω σε αυτή την κατηγορία για την συγκλονιστική ερμηνεία της Λίτσας Διαμάντη, τους απίθανους στίχους του Πυθαγόρα, τη μελωδία του Νικολόπουλου. Καψούρα αξιοπρεπής, από αυτές που συνδυάζουν πόνο με περηφάνια.
https://www.youtube.com/watch?v=PtGrKvFSmpU
Ιστορία μου, αμαρτία μου, Ρίτα Σακελλαρίου, Στίχοι: Κώστας Ψυχογιός, Μουσική: Γιώργος Μανισαλης, (1971)
Με Ρίτα άνοιξε η λίστα, με Ρίτα θα κλείσει. Η ίδια πάνω στην πίστα έλεγε τη φράση «Ιστορία μου, αμαρτία μου» πριν γίνει τραγούδι. Ε, μετά την τραγούδησε κιόλας και μας έκανε κομμάτια. «Ιστορία μου αμαρτία μου/ λάθος μου μεγάλο/ είσαι αρρώστια μου/ μες στα στήθια μου / και πώς να σε βγάλω». Κλείστε τα φώτα, φέρτε το ουίσκι. Δικό σας.
https://www.youtube.com/watch?v=lINWsZAHknw
