Στα πλαίσια των 40χρονων γενεθλίων του ιδρύματος που έθρεψε και θρέφει γενιές μουσικών και μουσικόφιλων, η Nina Herve, υπάλληλος της Rough Trade, είχε μια εξαιρετική ιδέα. Να ενώσει για μια βραδιά τις εξηντάχρονες πλεόν Raincoats με κάποια γυναίκα καλλιτέχνη. Οταν το πρότεινε στο συγκρότημα, η Ana και η Gina ήξεραν πως ήθελαν να έχουν την 29χρονη Angel Olsen μαζί τους εκείνο το βράδυ πάνω στη σκηνή. Την είχαν γνωρίσει σε πρόσφατη συναυλία της στη Λισαβόνα και τα είχαν βρεί (σιγά το δύσκολο) μιλώντας μεταξύ άλλων για τη Joan Didion και την Agnes Varda.
Η 3η Νοεμβρίου έφτασε γρήγορα. Το ακροατήριο στην πλειοψηφία του είχε την ανυπομονησία παιδιού που περιμένει τον Άι Βασίλη. Πολλοί δυσκολεύτηκαν να συγκρατήσουν τον ενθουσιασμό τους με το πρώτο κιόλας τραγούδι, μια διασκευή του “Because The Night’’, σε βαθμό που αναρωτήθηκαν τι ακριβώς τους συνέβαινε και αν αυτό το ξέσπασμα οφειλόταν σε κάποιο παραστρατημένο προεμμηνορροϊκό σύνδρομο. Οι πιο παρατηρητικοί πρόσεξαν πως και οι 7 επί σκηνής μουσικοί φορούσαν ριγέ μπλούζες. Κανείς από τον κόσμο δε γέλασε με το σχόλιο της Ana Da Silva, που δήλωσε με τσαμπουκά ότι το event θα επαναληφθεί σε 40 χρόνια, όταν θα γιορτάζονται τα 80χρονα της Rough Trade και εκείνη θα έχει πατήσει τα 108. Οι περισσότεροι δεν ήθελαν καν να σκεφτούν πως κάποια στιγμή η αποψινή νύχτα θα έφτανε στο τέλος της.
Με τις πρώτες νότες του “No One’s Little Girl”, μια τρελή από το κοινό άρχισε να χορεύει αυτοσχεδιάζοντας ανάμεσα στον κόσμο που έμενε σιγά σιγά με το στόμα ανοιχτό χαζευόντας την. Νεαρή λεπτή φιγούρα, μόνη της σαν αμαζόνα, με μακρυά μαλλιά σαν πλοκάμια, απλωνόταν με χάρη στη μέση του Islignton Assembly Hall, εκεί όπου συνήθως γίνεται το mosh pit, περιστρεφόμενη σα δερβίσης υπό την επήρεια μανιταριών. Είναι και η εποχή τους άλλωστε. Καμία έκπληξη. Από εκεί που στεκόμουν, αρκετά κοντά, το σκηνικό έμοιαζε σα να φρέναρισε απότομα ένα λεωφορείο γεμάτο μπαλαρίνες. Έγινε και ένας τσαμπουκάς γιατί η τρελή σκούντηξε χορεύοντας κάποιον και του έριξε τα γυαλιά. All Is Forgiven And Forgotten. Μικρές ανατριχίλες. Η φωνή της Olsen έβαλε ξαφνικά μια τάξη, αφού όλοι έστρεψαν την προσοχή τους και πάλι αποκλειστικά στη σκηνή. Η χορεύτρια εξαφανίστηκε.
Η εναλλαγή των τραγουδιών συνεχίστηκε με ένα συνδυασμό που ακόμα και το πιο ιδιοφυές punk μυαλό θα αδυνατούσε να συλλάβει: “We Smile” και “No Love” από τις Raincoats, “Sweet Dreams” από την Olsen, “Disco Ball” και “Pussy Riot” με πέρασμα στο “Hi Five”, “Shouting Out Loud” από τις παλαίμαχες και “High And Wild” από τη μικρή. Αυτή η συνωμοτική επί σκηνής ανταλλαγή γυναικοκεντρικών πυρών κράτησε δυο ολόκληρες ώρες. Υπήρχε χαρά και συγκίνηση μέσα σε αυτό το αρμονικό και ορμονικό συναπάντημα. Μια πανηγυρική “Lola” των Kinks στο φινάλε πριν το τελικό encore με το “Fairytale in the Supermarket”, έκλεισε μια βραδιά που δεν ήταν απλά ένα ρετροφιλικό φεμινιστικό πάντρεμα του χάσματος των punk rock γενεών. Ηταν μια απόδειξη ότι ο αγώνας είναι πραγματικός. Και συνεχίζεται.
Τα λέμε σε 40 χρόνια στο ίδιο μέρος. Μη ξεχάσετε να φορέσετε ριγέ.
