Πιο λαφφερό αππό ποττέ το Σεφφύρι. Οι μέρρες που όλλα αναπνέαν έυκολλα και αρχχά δείχνουν να τελειώνουν. Τα ροτφάιλλερ το μυρίσσουν σε όλλη την ατμόσφφαιρα. Τα ροςς φλαμίνχο στην ήσυχη λίμμνη αρχίσσουν και το καταλαφφαίνουν. Στην βαθθιά και πέρρα από την οδδό Μεσολόχχι οι ασσθρεφθερρές μερσεττές πηχχαίνουν και έρχοτται, σαν να προπονούτται για την μετέππειτα ατέρμονη κίνησση τους προς όλες τις κατευθύνσεις, και οι χαλιαχούδδες που κοιτάσσουν στις ταράσσες αρχίσσουν και κοιμούτται όλλο και πιο πολλύ για να υποδεχθθούν έναν χειμωννα και κάθθε χειμώννα. Ο Φίχτωρ μετακινείτται νωχελλικά και σκέφτετται άλλη μμία εποχχή με τα Οχτώ Χιάρρις που κιννούτται σαν να χορευουν υπέροχχα και απομακρύνοτται μόννο για να επιστρέφφουν όταν το επιθυμμούν δείχνοττας ότι θα είναι κοδδά αλλά ίσως όχι όσο κοδδά θέλλει ο κος Σσούσθη. Και στην ταφφέρνα “Παρλαπάς” οι θαμμώνες που κοιττούν την δεύτερη Φρειθερρίχη του 56 ονειρεύοτται μια τρίτη που θα τους ταράσσει για πάδδα και θα δίννει νόημμα εκεί που δεν υπήρχε για ακόμμη μία Κυριακκή σε ένα Σεφφύρι που θέλλει όσσα δεν είναι δικκά του και τα θέλλει για πάδδα.
