Το Pasticcio επιστρέφει ασπρόμαυρο, λίγο βροχερό, ταξιδεύει σε κόσμους άγνωστους, υπαρκτούς και μη, θέλει να πιστέψει σε φύλακες-αγγέλους, αλλά ξέρει ότι η Κατερίνα Κούκα τα είπε καλύτερα από τον Burial. «Δεν υπάρχουν άγγελοι σού λέω», εδώ δαιμονοποιούμε ακόμα και την επιθυμία, οπότε πατήστε το play και πάμε …στη μουσική έχουμε το Untrue του Burial που γιόρτασε πρόσφατα 10 χρόνια επιτυχίας και το Glass Eights του John Roberts. Δύο άλμπουμ ιδανικά για μοναχικές βόλτες σε βραδινά αστικά τοπία με χαμηλό φωτισμό, τοπία που θα ήταν ωραίο κάποια στιγμή να μπορούμε να τα απολαμβάνουμε εξίσου όλοι, χωρίς καμία αίσθηση του φόβου.
Σε κάποιες από τις φωτογραφίες έχουμε τον Elmo Tide. Έναν φωτογράφο για τον οποίο δε γνωρίζει κανείς απολύτως τίποτα. Έναν φωτογράφο που αποτυπώνει στιγμιότυπα από κόσμους, για τους οποίους οι περισσότεροι από εμάς δε γνωρίζουμε απολύτως τίποτα….
The Splash
Υπάρχει ο γνωστός πίνακας του David Hockney, A Bigger Splash, που απεικονίζει την στιγμή αμέσως μετά από τη βουτιά κάποιου σε κάποια πισίνα ένα κάποιο μεσημέρι καλιφορνέζικης θερινής ραστώνης. Και υπάρχει κι αυτό το έργο τέχνης, το Splash, που βραβεύτηκε ως η αθλητική φωτογραφία της χρονιάς το 1956 κι απαθανατίζει τον Sir Tom Finney, τον άνθρωπο που ξεκίνησε ως υδραυλικός από το Πρέστον της Αγγλίας και κατέληξε να θεωρείται ο ποδοσφαιριστής με την καλύτερη κοφτή ντρίμπλα. Εδώ σε μία θεαματική «βουτιά» για να κοντρολάρει την μπάλα και να προσπαθήσει να σκοράρει στον αγώνα Τσέλσι – Πρέστον Νορθ Εντ ένα αγγλικό βροχερό απόγευμα. Το γκολ αυτό δεν μπήκε μέσα στα δίχτυα, ο Finney όμως κατάφερε να μπει μέσα στις καρδιές όσων αγαπούν την μπάλα κι έξω από το Εθνικό Μουσείο Ποδοσφαίρου της Αγγλίας.
Αφορμή για να γραφτεί αυτό το μικρό αφιέρωμα σε αυτό το στιγμιότυπο από το El Sombrero αποτέλεσε Το Αλάτι της Γης, η ταινία-φόρος τιμής του σκηνοθέτη Wim Wenders στον φωτογράφο Sebastiao Salgado, τον άνθρωπο που έχει καταφέρει να ξαναζωγραφίσει τον κόσμο με φως και σκιές στα ασπρόμαυρα φωτορεπορτάζ του από κάθε ξεχασμένη γωνιά της γης και της ανθρώπινης φυλής.
Untrue
«Η ταινία του Wim Wenders, Τα Φτερά του Έρωτα, είναι ένα ατμοσφαιρικό έργο τέχνης για τους φύλακες-αγγέλους και την καλοσύνη που προσφέρουν προσπαθώντας να απαλύνουν τον πόνο των ανθρώπων που υποφέρουν. Στο Untrue του Burial αυτή η υποβόσκουσα ιδέα έρχεται στην επιφάνεια από το πρώτο κιόλας τραγούδι, το “Archangel”. O ίδιος ο Burial δήλωσε σε μία συνέντευξή του στο Wire ότι ο νέος ήχος που επεδίωξε στο Untrue μιλάει για την ανάγκη του να υπάρχει ένας φύλακας-άγγελος που να σε έχει στο νου του, όταν δεν έχεις πού αλλού να πας. Όταν το μόνο που μπορείς να κάνεις είναι να κάθεσαι στα ΜακΝτόναλντς, αργά το βράδυ, χωρίς να σηκώνεις το τηλέφωνό σου».
Το Untrue, το δεύτερο άλμπουμ του Burial, έκλεισε στις αρχές Νοεμβρίου 10 χρόνια κυκλοφορίας και o σπουδαίος κριτικός μουσικής Simon Reynolds έγραψε μία ωδή στο Pitchfork, εξηγώντας τους λόγους που θεωρεί ότι πρόκειται για τον σημαντικότερο δίσκο ηλεκτρονικής μουσικής του αιώνα που διανύουμε, τουλάχιστον μέχρι στιγμής. Και το κάνει αναφερόμενος και στο όνομα του άλμπουμ, μία λέξη που μπορεί να σημαίνει ότι κάτι είναι αναληθές. Μπορεί όμως το Untrue να παραπέμπει και στην άυλη, μη απτή φύση του ήχου και της μουσικής που μπορεί να αποτελέσει έναν μη-τόπο, ο οποίος ακριβώς επειδή δεν υπάρχει ως φυσική οντότητα, μπορεί στη φαντασία μας να είναι ακριβώς το μέρος που χρειαζόμαστε, όταν χρειάζεται να δραπετεύσουμε από την πραγματικότητα του κόσμου ως έχει. Ή να αναφέρεται στη rave μουσική και κουλτούρα ως «The dream that died. The dream that lied».
Life in Tokyo
«Φωτογραφίζοντας τη ζωή στους δρόμους του Τόκυο, στόχος μου είναι να δείξω πόσο όμορφος, ενδιαφέρων, θαυμάσιος αλλά και σκληρός μπορεί να είναι ο κόσμος αυτός»
Ο Tatsuo Suzuki βραβεύθηκε πρόσφατα για τις φωτογραφίες του που απεικονίζουν σκηνές από τον δρόμο σε ένα βροχερό Τόκυο. Εκατοντάδες κόσμου στην πιο πολυσύχναστη και κεντρική διασταύρωση της πόλης, τη Σιμπούγια, κρατώντας μεγάλες διαφανείς ομπρέλες. Είναι εξαιρετικά σπάνιο να δεις ομπρέλα άλλου χρώματος ή σχεδίου στο Τόκυο. Οι εξηγήσεις γι’ αυτό είναι αρκετές: πρόκειται για έναν τύπο ομπρέλας που είναι αρκετά φτηνός για μαζική κατασκευή, ενώ βολεύει αρκετά και τη – συνυφασμένη με την ιαπωνική κουλτούρα – πρακτικότητα, καθώς εξοικονομείται πολύτιμος χρόνος που, αντί να σπαταληθεί στην επιλογή σχεδίου, μπορεί να διοχετευτεί σε κάποια πιο εποικοδομητική ασχολία. Η εξήγηση, όμως, με τις πιο ενδιαφέρουσες προεκτάσεις είναι ότι η διαφανής ομπρέλα δίνει τη δυνατότητα να είναι όλοι και όλα ορατά ανά πάσα στιγμή, ειδικά όταν μιλάμε για τόσο μεγάλα νούμερα ανθρώπων που διασχίζουν ταυτόχρονα δρόμους και διασταυρώνονται στα πεζοδρόμια αυτής της μητρόπολης.
Σε μία κοινωνία, και σε μία πόλη, με ελάχιστες ευκαιρίες για ιδιωτικότητα στην καθημερινότητα των πολιτών, δεν είναι να απορεί κανείς με τη δημοφιλή ιαπωνική πρακτική του «Inemuri», που αποδίδεται ως “sleeping while present”. Κλείνοντας για λίγο τα μάτια σε αυτήν την ιδιότυπη κατάσταση ύπνου σε ένα γεμάτο βαγόνι τρένου ή στην άκρη ενός πεζοδρομίου ή ακόμα και σε ένα δείπνο με φίλους, για παράδειγμα, οι Ιάπωνες έχουν τη δυνατότητα, έστω και για λίγα λεπτά, να δημιουργήσουν μία μικρή σφαίρα ιδιωτικότητας και έναν κόσμο στον οποίο κατοικούν μόνο αυτοί.
Ο Ορίζοντας της Επιθυμίας
«Σε όλη τη διαδρομή προς το σπίτι σκεφτόμουν για τη συναίνεση και γιατί η έννοια αυτή εμπνέει τόσο φόβο σε όλους όσοι έχουν αποφασίσει να μην κοιτάξουν τι κρύβεται κάτω από το χαλί της σύγχρονης ηθικής. Σκεφτόμουν για τις αμέτρητες περιπτώσεις κατά τις οποίες, “τυπικά”, κανείς δεν είχε παρανομήσει, και ναι, “τυπικά”, αυτό που είχε συμβεί ήταν συναινετικό. Ίσως κάποιος να πίεσε έως ότου καμφθεί κάποιο όριο. Ίσως κάποιος να αφέθηκε να του κάνουν κάτι, επειδή, για τον οποιονδήποτε λόγο, δεν ήταν σε θέση να πει όχι. Εμείς οι γυναίκες μαθαίνουμε, όπως μαθαίνουν και οι άντρες για εμάς, ότι το ένστικτό μας σχετικά με όσα νιώθουμε και βιώνουμε δεν είναι αξιόπιστο. Μαθαίνουμε ότι η επιθυμία μας είναι επικίνδυνη, επομένως την καταπιέζουμε μέχρι να φτάσουμε στο σημείο που δεν μπορούμε να εντοπίσουμε τη διαφορά μεταξύ του να επιθυμούμε και του να είμαστε επιθυμητές. Μαθαίνουμε ότι η σεξουαλικότητά μας είναι άξια περιφρόνησης, επομένως την συνθλίβουμε. Κι αποξενωνόμαστε από τα σώματά μας. Έχω πει στον εαυτό μου αρκετές φορές ότι “τυπικά” εκείνος ή ό άλλος δεν διέπραξε κάποιο έγκλημα, επομένως “τυπικά” δεν έχω λόγο να νιώθω σαν ανθρώπινο δοχείο, και “τυπικά” εγώ τον κάλεσα να έρθει σπίτι μου, οπότε “τυπικά” δε θα έπρεπε να περιμένω κάτι λιγότερο, και “τυπικά” δεν υπάρχει λόγος να νιώθω θυμωμένη ή αναστατωμένη, γιατί, ναι, τι είναι η γυναικεία σεξουαλικότητα, αν όχι μία σειρά από επουσιώδεις λεπτομέρειες που πρέπει να ξεπεραστούν;»
Τα είπε εδώ ξεκάθαρα και η Χρύσα Οικονομοπούλου για την παρενόχληση και για το πώς «το πώς αισθάνθηκες εσύ, το ότι εσύ ΔΕΝ ΗΘΕΛΕΣ, είναι στην πραγματικότητα το μοναδικό κριτήριο, το όριο που ξεχωρίζει το ευπρόσδεκτο φλερτ από την ανάρμοστη συμπεριφορά και την αβίαστη γνωριμία δυο ανθρώπων από την άσκηση πίεσης του ενός προς τον άλλον». Στο άρθρο της Laurie Penny, απ’ όπου προέρχεται και το παραπάνω απόσπασμα και το οποίο θεωρώ ότι θα έπρεπε να διδάσκεται στα σχολεία όλου του κόσμου, αναλύεται η κουλτούρα του βιασμού και η αποδοχή της γυναικείας επιθυμίας ως αντίποδας και βασικός παράγοντας για την αλλαγή προς μία ουσιαστική και πραγματική κουλτούρα συναίνεσης.
Για κλείσιμο, θα σας αφήσω με μία ασπρόμαυρη φωτογραφία της Tracey Thorn από τον Stefan De Lay.
Everything about the girl…
