Βασίλης Κ. Κουρουμιχάκης
Η νέα σεζόν του
Comedians in Cars Getting Coffee. Για ακόμα μια φορά ο Jerry Seinfeld ισορροπεί με μαεστρία μεταξύ του coolness των αυτοκινήτων που οδηγεί και των νευρώσεων των καλεσμένων του σε ένα σκηνικό που δεν θα μπορούσε να είναι καλύτερο.
Δεν είναι κακό να φούσκωνεις τις προεκλογικές σου υποσχέσεις, και ποιος δεν το κάνει άλλωστε; Αλλά με
το φιάσκο της επέκτασης του αρχαιολογικού μουσείου στα κτίρια του ΕΜΠ, η πολυθρύλητη ανάπλαση της περιοχής μάλλον θα περιοριστεί στην εικόνα του Μπέλφαστ του ‘80 με βαριά οπλισμένους αστυνομικούς σε κάθε τετράγωνο.
Ελένη Μαραγκού
Το
Euphoria του HBO είναι ίσως η πιο ειλικρινής -και σκληρή- απεικόνιση της εφηβικής μελαγχολίας που έχουμε δει μετά το Skins.
Από το αναχρονιστικό επίδομα για τις νέες μητέρες μέχρι την την
«ημέρα του αγέννητου παιδιού», καλώς όρισες όμορφο 1950.
Παναγιώτης Μένεγος
Δεν είναι η τυπική ταινία τρόμου με τόσο gore που θα βάζει κάθε δεύτερη σκηνή τα χέρια μπροστά στα μάτια σου. Δεν έχει ούτε ακριβώς την υποβλητική ατμόσφαιρα αγωνίας των θρίλερ που χαλάνε το μανικιούρ από το δάγκωμα. Το
Μεσοκαλόκαιρο του Άρι Άστερ προσδιορίζεται, σαφώς και σοφά, ως folk horror. Ξεκινά ως κολεγιακό flick, εξελίσσεται σε μια pop περιπλάνηση στον κόσμο του σκανδιναβικού occult, καταλήγει σε ένα παγανιστικό εικαστικό ντελίριο που δεν σου φεύγει από το μυαλό μετά το τέλος της προβολής (πώς να σου φύγει άλλωστε μια ταινία τρόμου που εκτυλίσσεται ολόκληρη στο φως της ημέρας;). Το είδαμε στο «Ξαφνικά Φέτος το Καλοκαίρι» του Ηλία Φραγκούλη, 22/8 στις αίθουσες από την Tanweer.
Το διαρκές
κυκλοφοριακό χάος εντός του εμπορικού τριγώνου/ιστορικού κέντρου. Πεζοδρομήσεις που δεν λένε να τελειώσουν, αποκλεισμοί δρόμων (π.χ. Περικλέους) χωρίς αξιόπιστες εναλλακτικές λύσεις, βανάκια και ταξί που αποβιβάζουν όπου τους έρθει ροδαλούς τουρίστες, εκατοντάδες μηχανάκια και στις δύο άκρες των έτσι κι αλλιώς στενών δρόμων, σκουπιδιάρικα που κανείς δεν καταλαβαίνει τι ώρα βγαίνουν κι ένας 24ωρος ανεφοδιασμός των μπαρ και των εστιατορίων. Προσέξτε πότε θα ανεβείτε την Κολοκοτρώνη από το Μοναστηράκι μέχρι την Παλιά Βουλή, μπορεί να τελειώσει η άδειά σας στο μεταξύ…
Θεοδόσης Μίχος
Έφαγα τα νιάτα μου στα Primavera και γνωριστήκαμε μεγάλοι πια. Κάλλιο αργά παρά ποτέ. Sónar αγάπη μου, ήσουν το κάτι άλλο. Θα τα ξαναπούμε του χρόνου.
«Μια γυναίκα που θα ερωτευτεί και θα πληγωθεί, μπορεί να μη γίνει ποτέ καλά. Πιστεύω ότι ο άντρας είναι αλλιώς. Πες μου εσύ ποια γυναίκα ονειρεύεσαι τώρα. Θες τη Μπελούτσι; Άμα σε πάρω και σε ρίξω δίπλα της και αυτή πει “βρε καλώς τον Θεοδόση!” και μετά κάνει μπροστά σου ένα μπάνιο στην πισίνα και μέχρι το απόγευμα δεν ξεκολλάει από δίπλα σου, σιγά μη θυμηθείς εσύ τη γυναίκα πίσω στο σπίτι σου. Ούτε το όνομά της δεν θα θυμάσαι μέχρι το βράδυ. Σε μια γυναίκα δε συμβαίνει αυτό. Είμαι πεπεισμένος πια.»
Αντίο κύριε Σταύρο.
Λίνα Ρόκου
Η Μαργαρώ στον Πειραιά παραμένει σταθερή αξία . Ψάρι, γαρίδες στο τηγάνι, χωριάτικη, μπίρα. Αυτή είναι η γεύση του καλοκαιριού.
“I’ve seen things you people wouldn’t believe. Attack ships on fire off the shoulder of Orion. I watched C-beams glitter in the dark near the Tannhäuser Gate. All those moments will be lost in time, like tears in rain. Time to die.”
Ζωή Παρασίδη
Το
Μεσοκαλόκαιρο του Άρι Άστερ έκανε την πανελλήνια του πρεμιέρα την Τετάρτη σε ένα από τα πιο ωραία θερινά σινεμά της Αθήνας, στη ΡΙΒΙΕΡΑ των Εξαρχείων. Η όγδοη διοργάνωση του ΞΑΦΝΙΚΑ ΦΕΤΟΣ ΤΟ ΚΑΛΟΚΑΙΡΙ και ο Ηλίας Φραγκούλης του
freecinema.gr μας τράβηξαν εκεί περιγράφοντας την ταινία ως «ένα πραγματικό αριστούργημα εικαστικού παροξυσμού και ψυχολογικού τρόμου που αψηφά την κατηγοριοποίηση των συμβατικών φιλμικών genres. Δεν είναι μία διαφημιστική υπόσχεση. Είναι μία εμπειρία…αλλόκοτη, που θα σας ταρακουνήσει». Επιβεβαιώνω, μη το χάσετε.
Έχουμε την τύχη να ζούμε σε μια πόλη με πολλά ιστορικά θερινά σινεμά, με κινηματογραφικές πρωτοβουλίες που προβάλουν δυσεύρετες ταινίες και παρότι το αντίτιμο είναι χαμηλό φοβόμαστε να δούμε ασπρόμαυρα έργα, αποφεύγουμε ό,τι έχει βγει στις αίθουσες πριν την ημερομηνία γεννήσης μας, δεν γεμίζουμε τις προβολές.
Ελένη Τζαννάτου
H εντελώς άχρηστη αλλά ενδιαφέρουσα πληροφορία πως ο
Karlheinz Stockhausen στα νιάτα του μεταξύ άλλων έβγαζε λεφτά μαζεύοντας γόπες από τσιγάρα, κολλώντας τες και φτιάχνοντας «νέα» τσιγάρα που πούλαγε. Το διαβάζετε -μαζί με πολλά και πολύ πιο ενδιαφέροντα πράγματα- στο πολύ καλό
Mars by 1980 του
David Stubbs.
Το
The Dead Don’t Die είναι η πιο τεμπέλικη ταινία του Jim Jarmusch. Παραμένει βέβαια διασκεδαστική.
Τζούλια Τσιακίρη
«
Ο βίος βραχύς, η τέχνη μακρή, ο καιρός οξύς, η πείρα σφαλερή και η κρίσις χαλεπή» (η ανθρώπινη ζωή είναι σύντομη, η επιστήμη τραβάει σε μάκρος, ο χρόνος λίγος, η πείρα γεμάτη λάθη και η απόφαση δύσκολη να παρθεί). Όμορφα λόγια του Ιπποκράτη, πυκνά και εύρυθμα σαν ρεμπέτικο.
Δύο κρύες.
