Σταύρος Διοσκουρίδης
Αυτός ο μαραθώνιος live των R.Ε.Μ που κυκλοφόρησε πέρυσι.
Ο θάνατος ενός ανθρώπου από «βαρελότα» και ο «κατά λάθος» τραυματισμός μιας 8χρονης από όπλο. Σε Πάσχα πάμε, όχι σε πόλεμο.
Βασίλης Κ. Κουρουμιχάκης
Το Συνέδριο του Βερολίνου και όσα αποφασίστηκαν εκεί για την Αφρική χωρίς να ερωτηθεί η ίδια είναι μια από τις μελανότερες σελίδες της ευρωπαϊκής ιστορίας και η ιστορία του Κονγκό ακόμα πιο ζοφερή. Ο Ερίκ Βυϊγιάρ με όχημα το χιούμορ μας επιτρέπει να «κρυφακούσουμε» όσα συζήτησαν οι ισχυροί άντρες της Ευρώπης στο παλάτι του Ράτζιβιλ σε ένα κρίσιμο Εurogroup της εποχής.
Σύμφωνα με την έρευνα Who Owns England του ακτιβιστή και συγγραφέα Γκάι Σράμπσολ, το 1% των Άγγλων κατέχει περίπου το 50% της χώρας. Μέχρι τώρα ήταν εξαιρετικά δύσκολο να καταμετρηθεί και να αναλυθεί η ιδιοκτησία γης στην Αγγλία εξαιτίας της μυστικοπάθειας που αφορά το θέμα εδώ και αιώνες. Μέσα από την ποιοτική ανάλυση 25 εκατομμυρίων τίτλων ιδιοκτησίας αποκαλύφθηκε αυτό που πολλοί υποψιάζονταν, αριστοκράτες, μέλη της βασιλικής οικογένειας και επιχειρηματικά τζάκια κατέχουν κληρονομικά τεράστιες εκτάσεις. Πράγματι οι Άγγλοι πρέπει να κάνουν έναν αγώνα να πάρουν πίσω τη χώρα τους, αλλά τελικά δεν την έχουν πάρει οι γραφειοκράτες των Βρυξελλών όπως νόμιζαν οι αγκιτάτορες του Brexit.
Ελένη Μαραγκού
Η αναπολογητική soul-pop της Lizzo είναι η τολμηρή δήλωση αυτοπεποίθησης και self-love που χρειαζόμασταν. Και η κοπέλα είναι φοβερό ταλέντο.
Τα τρένα της Αγγλίας κάνουν τον ΟΑΣΑ να μοιάζει τυπικός.
Παναγιώτης Μένεγος
Όταν «το hip hop δεν σταματά, μέσα στο αίμα σου κυλά».
Όταν γύρω σου όλοι ρωτάνε “mama?”, κι εσύ δε βρίσκεις πρόχειρο το κινητό του Νικήτα Κλιντ.
Θεοδόσης Μίχος
«Άκου τώρα το μάθημα της ανατομίας. Αυτός εδώ είναι ο εγκέφαλος. Ο εγκέφαλος που διψάει για αλήθεια και ποτέ δεν του δίνουν αρκετή και ποτέ δε χορταίνει. Κι αυτή εδώ είναι η κοιλιά που διψάει για τροφή. Κι αυτό εδώ κάτω είναι το φύλο, που διψάει για έρωτα γιατί νιώθει μοναξιά πότε πότε. Εγώ στη ζωή μου τα ‘θρεψα, τα χόρτασα και τα τρία όσο μπορούσα κι όσο ήθελα. Εσύ μπορεί την κοιλιά σου λίγο, με φασκόμηλο βέβαια, αλλά από αλήθεια, από έρωτα τίποτα, τίποτα, τίποτα. Μόνο φουσκωμένα λόγια και καμώματα και πόζες.
Της αφήνει το χέρι.
Το μάθημα τελείωσε. Μπορείς να πηγαίνεις.»
https://www.youtube.com/watch?v=zmPd-5G6KIM&t=7045s
(Η σκηνή που μας «κατέστρεψε» για πάντα.)
- Κολωνάκι. Ζέστη. Τσιγάρα.
- (Μετά από μία ώρα, λίγο πριν το τέλος της συνέντευξης, χτύπησε το τηλέφωνο του Τάκη Μόσχου. Ήταν ο Νίκος Τριανταφυλλίδης)
Αντίο «Αργύρη».
Λίνα Ρόκου
Η μοναδική έκθεση Sight του Βρετανού γλύπτη Antony Gormley στη Δήλο, μια παραγωγή του ΝΕΟΝ.
Η μελαγχολία της επιστροφής.
Ζωή Παρασίδη
Σε μια εποχή που η θρησκόληπτη Ακροδεξιά κατακτά όλο και μεγαλύτερο ακροατήριο στις ΗΠΑ, το Handmaid’s Tale έχει τον διττό ρόλο της πρόβλεψης μιας δυστοπίας, αλλά και της αφύπνισης αν επιτρέψουμε σε περιθωριακές δυνάμεις να βγουν στο προσκήνιο. Μόλις βγήκε το τρέιλερ της τρίτης σεζόν κι απ’ότι φαίνεται επικρατεί αισιοδοξία αφού οι ρωγμές που έχει σχηματίσει η Offred στο καθεστώς μεγαλώνουν και βρίσκει ανέλπιστη βοήθεια ακόμα κι από υψηλά ιστάμενα στελέχη του Gilead. Σε περίπτωση που δεν καταλαβαίνετε τι λέω, απλά δείτε το.
https://www.youtube.com/watch?v=RcTvQx1Wot0&feature=youtu.be&fbclid=IwAR3ugT7QGJ5Bj7u7qBxb00cguP5d_RLYSUGrxhuNQzerm92PTL81rnG_xEY
Καλό είναι να καβαλάμε το κύμα της επικαιρότητας, αλλά σε προεκλογικό σποτ κόμματος που απευθύνεται σε νέους το πιο πιθανό είναι το level γραφικότητας θα χτυπήσει κόκκινο. Εκτός από αγνό κι ανόθευτο cringe που προκαλεί αυτή η προσπάθεια φέρνει τα ακριβώς αντίθετα αποτελέσματα. Το Πάσχα πέρασε, μην κάνετε τον θείο που του αρέσει να κάθεται με τη νεολαία.
https://www.youtube.com/watch?v=SatIcbfFyzA&feature=youtu.be&fbclid=IwAR3ikdg4ujGLcMUMwGnNwuj7G7Yvx8rqnCKgiXn6wrv8pZ0po_1Uvho8ArE
Ελένη Τζαννάτου
Οι Spinal Tap και πάλι μαζί μετά από 35 χρόνια στο Tribeca Film Festival. Μόνο δάκρυα και ένταση στο 11.
https://www.youtube.com/watch?v=m0uc0HDchGQ
Ότι δεν ήμασταν εκεί.
Τζούλια Τσιακίρη
Ένα μικρό ποίημα του Βλαντιμίρ Ναμπόκοφ από τα Γράμματα στη Βέρα :
«Ναι, λοιπόν, σε έχω ανάγκη, παραμυθάκι μου, γιατί σε σένα μοναχά μπορώ να μιλήσω για τον ίσκιο ενός σύννεφου, για το τραγούδι ενός στοχασμού – και για το πώς όταν βγήκα σήμερα να πάω στη δουλειά κι αντίκρισα ένα ψηλό ηλιοτρόπιο καταπρόσωπο, εκείνο μου χαμογέλασε με όλα του τα σπόρια.»
Αυτές τις κιθάρες ποιος θα τις πάρει;
