Η Αντιγόνη Πάντα η Χαρβά που είναι πια πολύ διάσημη και δεν μας κάνει πια παρέα, αν και έχει καλή καρδιά, μας έχει γράψει εδώ τον κώδικα συμπεριφοράς στις μουσικές συναυλίες. Πέρσι τέτοια εποχή είχα προσθέσει και εγώ κάποια tips, τις ημέρες του Plisskën, οπότε μπορεί να έχει ένα ελάχιστο ενδιαφέρον να τα θυμηθούμε και σήμερα.
Με λίγα λόγια είναι μερικές απλές συμβουλές ώστε να είσαι κουλ (cool) φεστιβαλιστής, χωρίς απαραίτητα να έχεις και 400 συναυλιακά παράσημα στο πέτο σου (και άλλα τόσα βραχιολάκια από διοργανώσεις στο χέρι σου).
Ξεκινάμε με τον καιρό: Θα κερδίσετε τις εντυπώσεις αν προειδοποιείτε διαρκώς τον κόσμο για ακραία καιρικά φαινόμενα. «Έχεις πάρει αδιάβροχο; Θα γίνει κατακλυσμός» και τέτοια. Ακόμα και αν έχει ηλιοφάνεια και λίγες νεφώσεις όπως σήμερα στην Αττική, μπορείτε να λέτε το αντίθετο. Αν συμβεί θα σας μνημονεύσουν όλοι, αν πάλι όχι δεν θα το θυμάται κανείς.
Καλό είναι επίσης στα social media σας (όποια και να είναι αυτά) ν’ αναρτάτε πράγματα σχετικά με το φεστιβάλ (τραγούδια, φωτογραφίες, πόστερ) με μονολεκτικές λεζάντες τύπου: «Αυτό», «όταν», «θεός», «Φύγαμε», «Αρντάν», «Κύκλους» και άλλα τέτοια. Για να μην είστε ανακόλουθοι στους διαδικτυακούς συντρόφους σας καλό είναι να επιστρέψετε και τις επόμενες μέρες της διοργάνωσης με κάποιες αναρτήσεις με παρόμοιες λεζάντες.
Παίχ’ τε μπάλα σαν να είστε μόνοι σε ανοιχτό γήπεδο με ακατάσχετα και αυθαίρετα inside informations. Χωρίς να ξεφύγετε τελείως γιατί εκεί μπορεί να εκτεθείτε. Αφήστε κάποιες υπόνοιες ότι κάπου, κάποτε τα πίνατε με τον διοργανωτή (διόλου απίθανο) και ανοίξτε διαδρόμους παραπληροφόρησης. Κάτι σαν τα ελληνικά ενημερωτικά site. Μην ακυρώσετε εμφάνιση και μην αλλάξατε το πρόγραμμα αλλά… μπορείτε να πείτε με σιγουριά πόσα εισιτήρια κόπηκαν, πόσο στοίχισε μια μπάντα, πόσα ναρκωτικά κατανάλωσε ο τάδε κιθαρίστας, πόσο γλυκά σας μίλησε η βοκαλίστρια, πόσα τραγούδια θα πούνε και φυσικά ότι τους έχετε δει όλους από δύο, τρεις, τέσσερις, άντε μέχρι πέντε φορές.
Μπορεί να μην είναι κάτι φοβερό, αλλά σίγουρα θα δημιουργήσει μια εντύπωση αν φορέσετε κάποια μπλούζα κάποιου καλλιτέχνη που δεν εμφανίζεται στο φεστιβάλ. Και από άποψη αλλά και σαν θέση (ό,τι και να φέρνετε εσείς, εγώ προτιμώ την ντουλάπα μου). Το παλικάρι που βλέπετε στη φωτογραφία το έκανε στους Black Keys, προκαλώντας θύελλα σχολίων. Αποκορύφωμα ήταν τα παράπονα για το χρώμα της μπλούζας σε σχέση με τη στάμπα. Ναι, το No Age γράφει καλύτερα σε άσπρο.
Ο Παναγιώτης Μένεγος των No Age με τον Patrick Carney των Black Keys.
Μην μπερδέψετε τους Έλληνες με τους ξένους καλλιτέχνες. Επίσης, προσέξτε μην σας κοροϊδέψει κανένας Έλληνας ότι είναι ξένος. Επίσης νο2 μην νομίζετε ότι οι ξένοι είναι και πολύ καλύτεροι από τους Έλληνες. Πάνε αυτές οι μέρες.
Ένα πολύ καλό είναι να δημιουργείτε στο συνομιλητή σας την αίσθηση της απώλειας. Πετυχαίνετε έναν γνωστό και από την κουβέντα αντιλαμβάνεστε ότι μόλις έχει φτάσει: εκεί τρελαίνεστε και αρχίζετε να ουρλιάζετε σαν τον Άδωνι Γεωργιάδη: «Μα καλά τώρα ήρθες; έχασες τους Jingle Show Mother Nature Orion! Ήταν ό,τι καλύτερο έχω δει στη ζωή μου. Κρίμα! Κρίμα! Κρίμα!» (σ.σ. αυτός που για κάποιο λόγο καταλήγει να βλέπει μόνος του ένα live συνηθίζει να λέει στους άλλους που τον παράτησαν, ότι ήταν το καλύτερο που έχει δει ποτέ. Συνήθως χρησιμοποιεί τη λέξη «έπος» ή «εποποιία»).
Αν δεν ξέρετε τους στίχους των τραγουδιών και τους ξέρουν οι διπλανοί σας, μπορείτε να κάνετε αυτό που κάνω εγώ με τον φίλο μου τον Κώστα από το Λονδίνο: προσπαθήστε να πιάσετε ρυθμό και τις καταλήξεις. Εγώ και ο Κώστας από το Λονδίνο έχουμε ρεζιλευτεί πολλές φορές με αυτή την πρακτική. Βέβαια, για να λέμε την αλήθεια, δεν είναι πια και ντροπή να μην ξέρετε τους στίχους. Κανείς δεν τους ξέρει. Αν θέλετε να ξεπεράσετε και κάποια στεγανά μπορείτε να δείχνετε ενοχλημένος και με αυτούς που τραγουδάνε. Φίλε εδώ ήρθαμε ν’ ακούσουμε τον καλλιτέχνη, όχι εσένα.
Φεστιβαλιστής σε απόγνωση.
Μην κάνετε πολιτικές συζητήσεις και μην ανοίγεστε όσον αφορά την οικονομική σας κατάσταση. Όλα είναι σκατά και όλοι είμαστε χάλια. Μην τα λέμε και τα ξαναλέμε.
Σας ικετεύω να μη ρωτάτε σοβαρά πράγματα τους άλλους στις συναυλίες. Εικόνα: Μια η ώρα το πρωί και ο δισκοθέτης οργώνει την αποθήκη. Αντικρίζεις έναν φίλο να κάθεται σαν χαμένος. Αγκάλιασέ τον τρυφερά και μην τον ρωτήσεις «τελικά, τι γίνεται με εκείνο το προτζεκτάκι που μου έλεγες»;
Η γωνιά του τσίπη: Όταν σας κερνάει φίλος που μπορεί, να το δέχεστε. Να ψωνίζετε πάντα από τον ίδιο μπάρμαν. Κάποια στιγμή θα τον πιάσει το φιλότιμο. Το χειρότερο απ’ όλα είναι το γλύψιμο στο διοργανωτή, κάπως έτσι: «Ρε συ τι τρομερό είναι αυτό που κάνετε! Δηλαδή πραγματικά χαίρεσαι να ζεις σε αυτή την πόλη και να ξέρεις ότι υπάρχουν άνθρωποι που ακόμα το παλεύουν. Μπράβο. Και τι οργάνωση; Άψογο. Αυτό το φεστιβάλ δεν έχει να ζηλέψει τίποτα από αυτά του εξωτερικού. Επιτέλους μπήκε η Αθήνα στο χάρτη των φεστιβάλ, (αν δεν σας έχει κεράσει μέχρι εδώ μπορείτε να καταλήξετε στο…) και εσύ όλα καλά; Μήπως έχεις κάνα χαρτάκι»;
Για το τέλος: Φεύγοντας πείτε ότι δεν σας άρεσε τίποτα! Γιατί; Γιατί έτσι.
Υ.Γ. Όπως έχουν πει, οι Φώτης Βαλλάτος και Θεοδόσης Μίχος (αυτοί οι αγκιτάτορες της σύγχρονης τυποποίησης των κανόνων συμπεριφοράς σε οποιαδήποτε συνθήκη), σε συναυλίες και φεστιβάλ δεν προσδοκούμε να κάνουμε σεξ. Μην διακινδυνεύσετε για κάτι τόσο υπερεκτιμημένο να χάσετε αυτό που μπορεί να γίνει μετά.
