Στις εκλογές, οι ψήφοι διεκδικούνται, δεν απονέμονται. Στο Facebook μπορεί να συμβαίνει το αντίθετο. Αυτή η περίεργη διαδικασία που λέγεται Εκλογές του Νέου Φορέα της Κεντροαριστεράς (με το ιδρυτικό του συνέδριο να έπεται της κάλπης, τους μετεκλογικούς όρους να είναι ασαφείς, το κοινό έδαφος ανάμεσα στους κωμικά πολλούς υποψήφιους σχεδόν ανύπαρκτο και τα τηλεοπτικά debates πιο αποκαρδιωτικά του αναμενόμενου) διεξήχθη σε δύο παράλληλες πραγματικότητες.
Ο Γιώργος Καμίνης, ο Σταύρος Θεοδωράκης και ο Γιάννης Ραγκούσης, σε βαθμό ανάλογο του ποσοστού που πήραν τελικά (13,5 – 9,8 – 2,4%, αντίστοιχα), έμειναν με τα εύσημα της σοσιαλμιντιακής αριστείας. Η Φώφη Γεννηματά και ο Νίκος Ανδρουλάκης ανανέωσαν με περίπατο το ραντεβού τους για την επόμενη Κυριακή. Έκαναν ελάχιστο θόρυβο (ειδικά η πρώτη σχεδόν επιδεικτικά σνόμπαρε οποιαδήποτε αντιπαράθεση με τους συνυποψήφιους πέραν των απαραίτητων), δεν παρασύρθηκαν σε μεγαλοστομίες για κάποια αναγέννηση/επανίδρυση της «μεγάλης προοδευτικής παράταξης», «παρέδωσαν» τη δουλειά αξιοποιώντας κυνικά τη βαθιά επιρροή τους στον κομματικό μηχανισμό του ΠΑΣΟΚ (σε αυτόν που έχει απομείνει τέλος πάντων).
εικονογράφηση: Κατερίνα Καραλή
Ήταν οι θριαμβευτές μιας διαδικασίας που έκανε δυσανάλογη φασαρία για την (μη) αλλαγή που τελικά θα προκαλέσει. Μια ακόμα απόδειξη του σοβαρού προβλήματος που αντιμετωπίζουν οι σύγχρονες δημοκρατίες και λέγεται filter bubble – η επικράτηση, δηλαδή, του φίλιου οικοσυστήματος έναντι της μεγάλης εικόνας. Ο Γιώργος Καμίνης, δήμαρχος Αθηναίων επί δύο τετραετίες, μετά βίας συγκέντρωσε πάνω από 25.000 ψήφους σε όλη την Ελλάδα, και ο Σταύρος Θεοδωράκης, μοντέρνος-ήπιος-αναγνωρίσιμος, οριακά ξεπέρασε τις 20.000. Στη «φούσκα» που τους υποστήριξε φαντάζει απόλυτα λογικό ότι σχεδόν δαιμονοποίησαν οποιαδήποτε συνεργασία με τον ΣΥΡΙΖΑ, στην πράξη αυτό δείχνει περπάτημα στα σύννεφα. Είναι πολιτική με όρους αισθητικής, μετατροπή της πολύπαθης Κεντροαριστεράς σε «λέσχη». Ιδίως στην περίπτωση του Γιώργου Καμίνη, απορεί κανείς πώς ένα δήμαρχος μιας πρωτεύουσας 5 εκατομμυρίων δεν παρουσίασε ως σημαντικότερο παράσημό του κάποια επιτυχία της θητείας του, άλλα έσπευσε να κατοχυρώσει την ιδιοκτησία του ΝΑΙ στο δημοψήφισμα (μια ήττας δηλαδή, ακόμα κι αν, για να μη χάνουμε χρόνο, αποδεχθούμε ότι το ΟΧΙ έγινε ΝΑΙ). Δεν είναι αυτό μια ευγενική προσαρμογή στα ελληνικά του μοιραίου «basket of deplorables» της Χίλαρι; Με την ίδια φυσικά κατάληξη. Ήττα, συντριπτική.
Ψηφοδέλτια για την εκλογή του επικεφαλής του νέου ενιαίου πολιτικού φορέα της Κεντροαριστεράς σεεκλογικό κέντρο στην Αγία Βαρβάρα , την Κυριακή 12 Νοεμβρίου 2017. ΑΠΕ-ΜΠΕ/ΑΠΕ-ΜΠΕ/Παντελής Σαίτας
ΟΚ, η Φώφη Γεννηματά δεν είναι Τραμπ, αλλά ούτε φυσικά και μια προσωπικότητα που μπορεί να ενσαρκώσει έστω και την ελάχιστη προσδοκία μιας κρίσιμης μάζας κόσμου – κυρίως νέων προοδευτικών ανθρώπων – που προσδιορίζονται ως left liberals και θα αξιοποιούσαν ίσως μια καλή ευκαιρία να τιμωρήσουν τον ΣΥΡΙΖΑ (Ή να τον στρέψουν μακριά από τον αγαπημένο του στρατηγικό εταίρο Πάνο Καμμένο που φέρνει αναγούλα στα αριστερά αντανακλαστικά – σε όσα έχουν απομείνει τέλος πάντων). Κομματικό στέλεχος με κληρονομημένη φήμη, κουβαλά στο ενεργητικό της εσωκομματικές νίκες αλλά καθόλου αξιοσημείωτο πολιτικό έργο, κι έχει υπάρξει εκκώφαντικά απούσα από τις κρίσιμες, για την προοδευτική πυξίδα, πρόσφατες ψηφοφορίες του «συμφώνου συμβίωσης» και του «προσδιορισμού της ταυτότητας φύλου». Προφανώς, για να μη δυσαρεστήσει το παλιό ΠΑΣΟΚ το Ορθόδοξο που αυτήν ξέρει αυτήν εμπιστεύεται. Δηλαδή, το συντηρητικό παλιό ΠΑΣΟΚ που, έτσι κι αλλιώς, είναι κι εκείνο που κυρίως πήγε να ψηφίσει την Κυριακή. Περισσότεροι από τους μισούς, σχεδόν το 60% των 210.000 που ψήφισαν, είναι πάνω από 55 ετών. Όχι παράδοξο για έναν πολιτικό σχηματισμό, τη ΔΗ.ΣΥ., που στην ιστοσελίδα του δεν έχει την παραμικρή αναφορά στις εσωκομματικές (έχει να ανανεωθεί μάλλον από τότε που «200.000 έπαιρναν τηλέφωνο τον Ανδρέα για χρόνια πολλά στη Δήμητρα»), αλλά αρκετό για να μετριάσει τους, κάπως αβάσιμους, πανηγυρισμούς για την προσέλευση. Μια, σίγουρα παρακινδυνευμένη, αναγωγή σε εθνικές κάλπες, τοποθετεί το Νέο Φορέα γυρω στο 5-6% (ούτε οι μισοί από όσους ψήφισαν ΔΗ.ΣΥ.-Ποτάμι τον Σεπτεμβριο του 2015). Μάλλον όχι και τόσο «Φωνή Λαού», όσο λένε τα σημερινά πρωτοσέλιδα…
Φίλοι της Κεντροαριστεράς προσέρχονται να ψηφίσουν για την εκλογή του επικεφαλής του νέου ενιαίου πολιτικού φορέα της Κεντροαριστεράς, στο εκλογικό κέντρο του Πνευματικού Κέντρου του Δήμου Χολαργού, την Κυριακή 12 Νοεμβρίου 2017. ΑΠΕ-ΜΠΕ/ ΑΠΕ-ΜΠΕ/ ΣΥΜΕΛΑ ΠΑΝΤΖΑΡΤΖΗ
Κι αν όλο αυτό μοιάζει πολλή φασαρία για το τίποτα, ίσως αποτελέσει τελικά και τον μοχλό που θα θέσει σε κίνηση την αυτοεκπληρούμενη προφητεία. Υπάρχει ένα μετακινούμενο πλήθος, ίσως όχι τόσο μεγάλο σε όγκο αλλά αρκετά loud σε δημόσια παρέμβαση (για τους φίλους «Μένουμε Ευρώπη», για τους αντιπάλους «ακραίο κέντρο»), που έχει κάνει μέσα σε μια δεκαετία τη διαδρομή ΣΥΡΙΖΑ (του 3%) – ΔΡΑΣΗ – ΔΗΜΑΡ – Ποτάμι, ίσως με ένα σύντομο ενδιάμεσο reunion με το ΠΑΣΟΚ και μια, ευτυχώς μικρή κι ανομολόγητη, περίοδο σαγήνης από τον Θάνο Τζήμερο. Είναι ένα πλήθος που έχει ίσως αριστερές καταβολές, και μερικές καλές ιστορίες από το ΚΚΕ Εσωτερικού, κι έχει δουλέψει στο πλαίσιο του μετώπου αντιΣΥΡΙΖΑ την ιδέα να κάνει μια μικρή (ή μεγάλη) ιδεολογική υπέρβαση και να ψηφίσει ΝΔ, έτσι κι αλλιώς η ατζεντα των περισσότερων υποψηφίων του Νέου Φορέα ήταν γεμάτη από «δεξιές πολιτικές». Ο σκοπός («να φύγουν οι εθνολαϊκιστές») αγιάζει τα μέσα (ειδικά εκείνα στα οποία μπαίνει δυναμικά ο Βαγγέλης Μαρινάκης), όμως ο ίδιος ο αρχηγός της αξωματικής αντιπολίτευσης πατώντας μπανανόφλουδες με εξωγήινους και Κουφοντίνες δεν (τους) πολυβοηθάει.
Λέγοντας «δεξιές πολιτικές», φτάσαμε και στον ΣΥΡΙΖΑ. Ήταν αρκετά διδακτικό όσο κράτησε η προεκλογική περίοδος της Κεντροαριστέρας (αλλά και μετά τα αποτελέσματά της) να παρακολουθεί κανείς Συριζαίους –συμπαθούντες και στελέχη- να παρατηρούν χύνοντας δηλητηριώδη ειρωνεία. Διδακτικό γιατι φανέρωνε την πλήρη αποδοχή (των οπαδών) στην απόλυτη πίστη (των στελεχών) ότι η πραγματική Κεντροαριστερά είναι ο ΣΥΡΙΖΑ, αμφότερες ενταγμένες σε αυτό το «νομιμόφρον» συνετό προφιλ που λανσάρει τον χειμώνα του 2017 πολύ μακριά από τα φαντεζί χρώματα του παρελθοντος. Μοιάζει σαν να κάναμε όλον αυτόν τον ντόρο για να καταλήξουμε πάλι στο ποπ συμπέρασμα «Όλοι ΠΑΣΟΚ είμαστε». Άλλωστε, με το πολυσυζητημένο άρθρο «Ήταν ο Ανδρέας ψεύτης;» ο Αλέξης Τσίπρας είχε καπελώσει έγκαιρα την κεντροαριστερή διαδικασία, αποδεχόμενος κι ενυπόγραφα το ρόλο του ΣΥΡΙΖΑ ως νέου ΠΑΣΟΚ. Η Φώφη θα έχει δύσκολο έργο να του το πάρει πίσω…
