Στην αρχή (μου) φάνηκε κάπως ιλαρό. Η διαπραγμάτευση βρίσκεται (πάλι) στην πιο κρίσιμη φάση της, «κρέμεται από μια κλωστή» ή «βρισκόμαστε πιο κοντά από ποτέ στο χείλος του γκρεμού» όπως επαναλαμβάνονται οι πολυχρησιμοποιημένοι τίτλοι της Κρίσης. Κι εμείς παίζουμε Παναθηναϊκός – Ολυμπιακός στην πλατεία Συντάγματος. Το «Μένουμε Ευρώπη» γεννήθηκε λίγο αδέξια σε κάποιους highbrow facebook-ικούς τοίχους μετά το αδιέξοδο στις συζητήσεις της περασμένης Κυριακής. Και προμηνυόταν αστείο, όπως και οι προηγούενες απόπειρες των «φιλοευρωπαϊστών» να χρησιμοποιήσουν κάτι που βαθύτατα έχουν περιφρονήσει αυτά τα 5 δύσκολα χρόνια: τη «φωνή του λαού». Η αντανακλαστική, ποτισμένη με τα κνίτικα σύνδρομα της αντισυγκέντρωσης και τη συριζέικες ευλογίες, πορεία συμπαράστασης «Παίρνουμε Την Διαπραγμάτευση Στα Χέρια Μας» προμηνυόταν ακόμα αστειότερη. Για κανέναν άλλον λόγο, πέραν του ότι απλά χρησιμοποιήθηκε για να ακυρώσει το «Μένουμε Ευρώπη». Και γιατί καλοί οι συμβολισμοί της πρώτης εβδομάδας Αριστερά με τις ειρηνικές πορείες, αλλά υπάρχει ένα όριο ανάμεσα στο μορατόριουμ και στο να γίνει η Αθήνα η μέκκα της φιλοκυβερνητικής διαδήλωσης.
Τελικά, οι συγκεντρώσεις έγιναν. Ευτυχώς. Με μια κίνηση ματ, οι «Μένουμε Ευρώπη» το πήγαν Πέμπτη. Οι «Παίρνουμε Την Διαπραγμάτευση Στα Χέρια Μας» έμειναν κάπως μόνοι τους την Τετάρτη στο Σύνταγμα, να μην ξέρουν γιατί ακριβώς μαζεύτηκαν. Σαν να έχουν πάει σε ντέρμπι που απαγορεύεται η μετακίνηση των αντιπάλων οπαδών. Και οι «Μένουμε Ευρώπη» τελικά έκαναν μια ηχηρή εμφάνιση την Πέμπτη (μόνο μη με βάλετε να την μετρήσω όπως βλέπω να κάνουν στα social media στρατιώτες και των δύο πλευρών επιβεβαιώνοντας το κάλεσμα της στήλης για «Μια Μονταζιέρα Σε Κάθε Ελληνικό Σπίτι»). Νομίζω τελικά ότι ήταν πολύ σημαντικό που ειδικά σε αυτήν την περίσταση, παρά τις φοιτητικού τύπου ειρωνείες, χθες το βράδυ στο Σύνταγμα δε μαζεύτηκαν τρεις κι ο Τζήμερος. Ακόμα κι αν είναι προφανές ότι ενεργοποιήθηκαν κομματικοί μηχανισμοί για να έρθει τόσος κόσμος (ελάτε, μην κοκκινίζετε, και η Αριστερά έτσι το κάνει από τότε που το σφυρί τακίμιασε με το δρεπάνι). Ακόμα κι αν απειλήθηκαν τα ρεκόρ γραφικότητας με ορισμένα πλακάτ/συνθήματα ή κατακτήθηκαν απάτητες ακτιβιστικές κορφές όπως η λαϊκή διαμαρτυρία για νεανική επιχειρηματικότητα.
Ήταν ένα χρήσιμο απόγευμα γιατί φαντάζομαι θα κατάλαβαν οι χθεσινοβραδινοί διαδηλωτές, μέσα στην υπέροχη έξαψη που δημιουργεί η συλλογικότητα, πόσο μισανθρωπική είναι η λοιδωρία όσων κατεβαίνουν στους δρόμους εδώ και 5 χρόνια για να διαμαρτυρηθούν για την μετατροπή τους σε πειραματόζωα ενός διευρωπαϊκού power/blame game. Θα κατάλαβαν πόσο άδικο είναι να ειρωνεύεσαι και να μειώνεις αυτόν που, τσουβαλιασμένος σε μια αυθαίρετη συλλογική ευθύνη, αγανακτεί και βγαίνει στους δρόμους. Θα διαπίστωσαν ότι η μαζική συμμετοχή προς έναν κοινό σκοπό μπορεί να δημιουργήσει πολιτικό γεγονός, μοχλό ή εργαλείο. Θα μετάνιωσαν που φόρτωσαν (ή επικρότησαν όσους το έκαναν) στο λαϊκό κίνημα τους νεκρούς της Marfin – ένα έγκλημα που και συγκεκριμένους ενόχους έχει αλλά και συγκεκριμένους ηθικούς αυτουργούς. Θα απόλαυσαν, αφού δεν έδωσαν και δικαίωμα βέβαια, το προνόμιο να ζητάς σταθερό φορολογικό σύστημα κόβοντας βόλτες στο περιστύλιο χωρίς να σε προκαλεί η αστυνομία, χωρίς να σε ψεκάζει με μυρωδάτο δακρυγόνο, χωρίς να σου κλείνουν το μετρό εμποδίζοντάς το δικαίωμά σου να διαμαρτυρηθείς γιατί φτωχοποιείσαι ασύμμετρα. Θα γνώρισαν από πρώτο χέρι πόσο άδικο είναι να συγχέεσαι και να ταυτοποιείσαι με αυτούς που οικειοποιούνται το κοινό πεδίο διαμαρτυρίας – είτε είναι Χρυσαυγίτες και ψεκασμένοι, είτε είναι ο Άδωνις, ο Μουρούτης και ο Δένδιας, ο υπουργός που αντιμετώπισε με κατασταλτική βαρβαρότητα τις κινητοποιήσεις περασμένων ετών και χθες «διαμαρτυρόταν» χαμογελαστός (οι γνήσιοι φιλοευρωπαϊστές φιλελεύθεροι θα έβγαλαν φλύκταινες με τα νεοδημοκρατικά selfies).
Θα είδαν από πρώτο μάτι ότι τελικά, παρά τις θατσερικές τους εμμονές, αυτό «το πράγμα που δεν υπάρχει», την κοινωνία, τελικά μάλλον αξίζει να μην το διαλύσουμε. Και, τέλος θα είδαν την άλλη πλευρά του νομίσματος της ανιστόρητης υπερβολής – η χούντα και τελείωσε το ’73 και δεν επανέρχεται ως «χούντα της Ζωής», κι επίσης η Ελλάδα δεν κινδυνεύει με κανένα stalinism που έλεγε το πλακάτ με τα φριχτά αγγλικά (σαν να μην πέρασε από πάνω μας το TEDx).
Και τώρα που όλα αυτά μπήκαν στη σειρά, τώρα που βροντοφωνάξαμε «ναι, στις προτάσεις Γιούνκερ», μάλλον θα ξαναχρειαστουμε τους «μπαχαλάκηδες» για να τους αναθέσουμε να βγάλουν το φίδι της αντίδρασης από την τρύπα όταν ο Αλέξης -αν «όλα πάνε καλά» κι ο «Γερούν συνεχίσει γερά» – φέρει το σημειολογικά αβάσταχτο αριστερό μνημόνιο που θα μας κρατήσει στο ευρώ. Προσθέτοντας κι άλλο σκοτάδι αντί για φως στο τούνελ της λιτότητας.
