Blade Runner, Zoolander, Trainspotting, είναι οριστικό. Συμβαίνουν. Τα δύο πρώτα θα τα δούμε μάλλον το 2016, το τρίτο είναι στη φάση της ανάπτυξης, ενώ η φρενίτιδα των sequel είναι ετοίμη να μας δώσει και δεύτερο Independence Day, και πέμπτο Indiana Jones. Κι όλα αυτά, λίγο μετά τον παγκόσμιο χαμό που προκάλεσε το Star Wars: The Force Awakens που οδήγησε περίπου 300.000 θεατές στις ελληνικές αίθουσες.
Δεν είμαι fan των ταινιών Star Wars, αλλά κατανοώ τον ενθουσιασμό όσων έσπευσαν να δουν τη νέα ταινία. Και φυσικά αυτή η ταινία χρειάζονταν κάτι από την αίγλη των προηγούμενων Επεισοδίων, έτσι είδαμε στην μεγάλη οθόνη τους Χάρισον Φορντ και Κάρι Φίσερ. Προσωπικά, πάντως δεν είχα καμιά όρεξη να δω έναν γερασμένο Han Solo. Και τέλος πάντων, τι φάση Χάρισον; Να κάναμε μήπως ακόμα ένα sequel του Φυγά να μείνει καμία ταινία στην οποία έχεις πρωταγωνιστήσει και δεν έχεις επιστρέψει μέσα στο ’16;
Θλίψη για παράδειγμα μου προκάλεσε και η ανακοίνωση για το sequel του Trainspotting (του όποιου είμαι fan). Όταν γκρίνιαξα κάποιος έσπευσε να μου πει πως πρόκειται για μια διαφορετική περίπτωση, καθώς έτσι κι αλλιώς ο Ίρβιν Γουέλς έτσι κι αλλιλως είχε γράψει τη συνέχεια του βιβλίου στο Porno (και το prequel στο Skagboys). Ναι μεν, αλλά. Έχω την αίσθηση ότι οι νέες περιπέτειες της θρυλικής παρέας δεν θα μου προσφέρουν την ίδια έξαψη, που νιώθω ακόμα και σήμερα, όποτε βλέπω (και ξαναβλέπω) το Trainspotting.
Είναι λες και η βιομηχανία του κινηματογράφου έχει ξεμείνει από ιδέες και μας προσφέρει ξαναζεσταμένα μακαρόνια από χθες, με φρέσκια σάλτσα. Και θεωρώ πως πλέον μιλάμε για μια λίγκα ηθοποιών που δέχεται να κάνει sequel σε ταινίες που οι ρόλοι δεν συμβαδίζουν πλέον με την ηλικία τους. Μπεν Στιλερ και Όουεν Γουίλσον μου φαίνονται το λιγότερο αστείοι (και όχι με την καλή έννοια) προσπαθώντας να αναβιώσουν τους θρυλικούς Derek και Hansel. Χάθηκε να δούμε κάτι καινούριο; Αγαπημένους ηθοποιούς σε ρόλους πρόκληση; Γιατί πρέπει να τραβάμε από τα μαλλιά, ταινίες που έκαναν κάποτε επιτυχία. Γιατί να τις επαναφέρουμε στη ζωή 20 χρόνια μετά; Γιατί να χαλάμε το μύθο;
Και, μεταξύ μας, σεναριακά πιστεύω πως μία προς μία όλες αυτές οι ταινίες θα υστερούν, το ίδιο συνέβαινε και με όλα τα εκβιαστικά sequels της κινηματογραφικής ιστορίας, καθώς περισσότερο βάρος δίνεται στα εφέ (εφ’ όσον το επιτρέπει η πλοκή) για να στρετσάρουμε τα όρια της τεχνολογίας στην υπηρεσία του κινηματογράφου όσο πιο πολύ μπορούμε. Εξαιρετικοί νέοι δημιουργοί υπάρχουν για να φιλμάρουν τις ιδέες του σήμερα. Η πικρή αλήθεια είναι όμως ότι πιθανότατα δε θα αποφέρουν στα ταμεία τόσα χρήματα, όσα ο 73χρονος αρχαιολόγος με το μαστίγιο ανά χείρας.
