Είμαστε γεμάτες πληγές. Ξέρεις, από εκείνες που βαθαίνουν όσο ο χρόνος προσπαθεί να τις καμουφλάρει κάτω από σαγρέ ουλές και που μοιάζουν, αλλά δεν είναι καθόλου αδιαπέραστες και ας ένωσαν τη θλίψη με την απώλεια, τη μοναξιά με τον φόβο, το παρελθόν με το μέλλον σε ένα πετρωμένο παρόν.
Κάθε μια απ’ αυτές τις πληγές, κουβαλάει ένα βιαστικό μωσαϊκό στο πρόσωπο μας, μια αλλοίωση των χαρακτηριστικών μας που φοντάρει σε νυφικά ανθάκια στο κεφάλι μας, σε ένα ηλιοβασίλεμα, σε μια θάλασσα που ανεμίζουν τα μαλλιά μας. Από κάτω λένε το όνομα μας και την ιδιότητα που αποφάσισαν να μας απονείμουν. Σύζυγος, ερωμένη, κόρη μα κυρίως άτυχη. Είμαστε οι άτυχες κοπέλες, που μπορεί να ήμασταν περισσότερο τυχερές αν «δεν τραβάγαμε το σχοινί», αν δεν λέγαμε εκείνη την «μια κουβέντα παραπάνω», αν δεν διεκδικούσαμε να ζήσουμε με τους όρους μας.
Είμαστε η πληγή κάποιας αντιεισαγγελέως που τη στιγμή που αιμορραγούμε επιλέγει να δηλητηριάσει περισσότερο το τραύμα μας με ξενοφοβικές δηλώσεις περί «μεγάλης εισροής πληθυσμών στην ελληνική κοινωνία, οι οποίοι δεν ασπάζονται τις ίδιες αξίες με τον Έλληνα» γιατί η προνομιακή της θέση, της επιτρέπει να κάνει τραμπολίνο το μακρύ και το κοντό της στα σώματα μας, χωρίς την παραμικρή ανάγκη για ανακατασκευή των δηλώσεων της ακόμη και όταν το αφήγημα της κατέρρευσε ακυβέρνητα και ορθόδοξα.
Είμαστε εκείνη η πληγή, που την ώρα που μπουρλοτιάζει η ζωή μας, κάποιος Υπουργός-Σεΐχης θα μας προστατεύσει με 300.000 επικηρυγμένα ευρώ μιας και «τέτοια βαρβαρότητα σπάνια συναντάμε στην ελληνική κοινωνία», οπότε ας την κάνουμε Άγρια Δύση επαναφέροντας τη γνώριμη σε αυτόν λογική των κυνηγών κεφαλών και της ιδιωτικοποίησης επ’ αμοιβή της αποκάλυψης και σύλληψης εγκληματιών. Γιατί ακόμη και πάνω από μια γυναικοκτονία, ο μόνος τρόπος που μπορούν να σκεφτούν για την προστασία μας, είναι η επιβολή τους με όρους μαφίας.
Είμαστε η πληγή εκείνων των υπνωτισμένων από έλλειψη πρωτοβουλίας και αντανακλαστικών δημοσιογράφων, που αφήνουν έναν γνωστό για τις αντικοινωνικές ιδέες του συνδικαλιστή, να νουθετεί όλους εκείνους που θα ανοίξουν μελλοντικά τη δική τους πληγή πάνω μας, παραληρώντας πως αν τελικά δεν αποφύγεις και σκοτώσεις τη γυναίκα σου μέσα στον θυμό σου, πάρε αμέσως τηλέφωνο την αστυνομία και δεν θα πας ούτε 4 χρόνια φυλακή. Είμαστε η πληγή της κάθε φυλλάδας που «ο λαθροεποικισμός επιφέρει ασύλληπτη βαρβαρότητα», είμαστε εκείνες οι πληγές που παλεύουμε να μη μολυνθούμε, ακόμη και όταν εκκρίνουμε πύον, από το γεμάτο ανοησία DNA σας.
Είμαστε γεμάτες πληγές που γράφουν τα ονόματα των αδερφών μας, εκείνων που αντί να θρηνήσετε για τον φρικτό χαμό τους, στήνετε πολιτικά παιχνίδια, εκφυλίζοντας έννοιες όπως ο έρωτας και η αγάπη, ξεπλένοντας απροκάλυπτα τον τρόπο που καθημερινά ενισχύεται η άποψη ότι οποιοσδήποτε άντρας μπορεί να έχει τον απόλυτο έλεγχο της ζωής και του θανάτου μας, αρκεί να το θελήσει.
Μια γυναίκα δολοφονήθηκε στα Γλυκά Νερά από τον άντρα που τη στόχευσε από τότε που ήταν ακόμη ανήλικη και που περιφερόταν με το βρέφος τους στην αγκαλιά του, έχοντας σκηνοθετήσει με φρίκη τον τόπο του εγκλήματος, χρησιμοποιώντας το αφήγημα που πάντα πιάνει «τη σκότωσα γιατί την αγαπούσα». Τη σκότωσε γιατί μπορούσε να το κάνει, γιατί έτσι γαλουχήθηκε και γιατί όλο το σύστημα δουλεύει για να μη ξεμακρύνει απ’ την άποψη αυτή. Η ελληνική αγία οικογένεια έθρεψε έναν ακόμη γυναικοκτόνο, ασκώντας κοινωνικό έλεγχο μέχρι θανάτου στο σώμα της.
Αυτή είναι η αλήθεια και σας αρέσει δεν σας αρέσει, είναι η μόνη. Κρατήστε την αυστηροποίηση των μέτρων στον κοινωνικό χώρο για την εγκληματικότητα που γαζώνει ανθρώπους μέρα μεσημέρι έξω απ’ τα σπίτια τους και κάντε ξεκάθαρο ότι οι γυναικοκτόνοι κρατάνε τα κλειδιά του σπιτιού μας, ανεβαίνουν τις σκάλες, σηκώνουν τα παιδιά μας από την κούνια. Αναγνωρίστε τη γυναικοκτονία ως ιδιαίτερο ποινικό αδίκημα και την παραδοχή της ως κοινωνικό φαινόμενο, θεσπίστε νόμους που προστατεύουν τα θύματα βίας απελευθερώνοντας τα από τους κακοποιητές τους.
Αντί να γράφετε ανατριχιαστικούς, επικίνδυνους και εντελώς μακριά απ’ την αλήθεια τίτλους στις εφημερίδες, μιλήστε για γυναικεία δικαιώματα, για συναίνεση και χειραφέτηση, μην εξαντλείτε τη συντηρητική φαντασία σας σε συνέδρια αναπαραγωγής, αλλάζοντας παράλληλα το άρθρο περί βιασμού.
Ναι, όλες κάναμε απ’ την αρχή τη σκέψη ότι η Καρολάιν υπήρχε μεγάλη πιθανότητα να δολοφονήθηκε από τον Έλληνα καλοβαλμένο πιλότο και το ξέραμε γιατί δεν υπάρχει ούτε μια από εμάς που δεν φοβήθηκε κάποτε, νιώθοντας ότι απειλείται απ’ το χειρότερο.
Χθες βράδυ, δεκάδες γυναίκες μιλήσαμε μεταξύ μας, αφήσαμε δάκρυα πόνου να ανοίξουν χώρο στη νέα αυτή πληγή. Και ενώ γράφω τις τελευταίες λέξεις αυτού του κειμένου ακούω την τρυφερή φωνή της Βελεσιώτου να τραγουδάει σπαρακτικά: “Γυναίκες μόνες, ταξιδευτές μες στης ψυχής τους άγριους κυκεώνες, αερικά του φεγγαριού, ανήμεροι κυκλώνες, άπαρτα κάστρα μυθικά μες στους αιώνες”.
Πες τη με το όνομα της. Καρολάιν. Πες τη με το όνομα της. Γυναικοκτονία.
