Σε κάθε εποχή υπάρχει το γενικό κλίμα, η ατμόσφαιρα και οι συνθήκες που μπορούν να επιτρέψουν σε μια ιδέα να γίνει πραγματικότητα και να βρει μεγάλη ανταπόκριση, αλλά υπάρχει και εκείνος που πρώτος θα γεννήσει την ιδέα, εκείνος που θα έχει την τόλμη να την διατυπώσει και να την εισηγηθεί. Να μην κατέβουμε να παίξουμε καθόλου σήμερα. Να μην αρκεστούμε στα συνθήματα στις φανέλες, στις δηλώσεις, στα τουίτ. Να πάρει η αντίδραση μας άλλη μορφή, λιγότερο ανώδυνη, πιο απρόσμενη, λιγότερο ενσωματωμένη, να έχει κόστος. Να προκαλέσει η διαμαρτυρία μας αναταραχή και οικονομική ζημιά. Σήμερα δεν θα σας παράσχουμε αθλητικό θέαμα, σήμερα δεν θα ιδρώσουμε για την απόλαυσή σας, σήμερα δεν θα μας δείτε να καρφώνουμε και να σουτάρουμε «από το κέντρο της πόλης», σήμερα θέλουμε να στρέψουμε λίγο την προσοχή σας σε όσα συνεχίζουν να συμβαίνουν στους αληθινούς δρόμους της πόλης, σήμερα δεν θα μπορέσετε να εισπράξετε τα στοιχήματά σας, σήμερα βρείτε να περάσετε με άλλο τρόπο τον ελεύθερο σας χρόνο. Σήμερα τα μαύρα κορμιά μας δεν θα είναι τροφή για τα μάτια σας, ακριβώς επειδή εξακολουθούν να αποτελούν τροφή για τα όπλα σας. Σήμερα βρείτε άλλον τρόπο να ξεφύγετε από τα προβλήματά σας, εμείς δεν μπορούμε να ξεφύγουμε από το δικό μας πρόβλημα, συνεχίζετε να μας πυροβολείτε σαν να μην τρέχει τίποτα, σαν να μην έτρεξε τίποτα τους προηγούμενους μήνες, χρόνια, δεκαετίες, αιώνες.
Μικρές ρωγμές στην ταπετσαρία του συστήματος. Μπορεί να μεγαλώσουν, μπορεί και όχι. Αν θα αλλάξουν όμως στην πραγματικότητα κάτι; Λάθος ερώτηση μάλλον. Ήδη από την στιγμή που ανοίγουν, αποτελούν οι ίδιες αλλαγή και γεγονός. Δεν είναι ο διάσημος μαύρος που θαυμάζεις στην πολυτελή σάλα του μπάσκετ διαφορετικός από τον ανώνυμο μαύρο που γαζώνεται με περισσή ευκολία στον δρόμο από την αστυνομία. Δεν μπορεί να είναι εσαεί το αθλητικό θέαμα ξεκομμένο από την κοινωνία. Ένα είναι το σύστημα και εκφάνσεις του όλα. Το σύστημα που χρυσοπληρώνει και κάνει εσένα είδωλο, σκοτώνει τα αδέλφια σου που δεν είχαν το δικό σου ταλέντο, τη δική σου αφοσίωση ή τη δική σου τύχη. Άλλωστε εξ ορισμού οι θέσεις που στη βιομηχανία του αθλητικού θεάματος θα πληρωθούν αδρά, είναι περιορισμένες. Όπως σε μεγάλο βαθμό και οι δυνατότητες καριέρας και οι εναλλακτικές ζωής.
Αν η βιομηχανία του οπτικοακουστικού θεάματος πριμοδοτεί ολοένα και περισσότερο το escapism, την δραπέτευση, αν αφήνει ολοένα και λιγότερα περιθώρια στους καλλιτέχνες να μιλήσουν για κοινωνικά ζητήματα και να στρέψουν την κάμερα τους σε δομικά προβλήματα της εποχής, έρχεται απροσδόκητα να καλύψει για λίγο το κενό η βιομηχανία του αθλητικού θεάματος. Και αυτή εργατικό δυναμικό θέλει για να λειτουργήσει. Και αυτή δεν μπορεί να λειτουργήσει μόνο με δέκα – είκοσι σούπερσταρς, και αυτή χρειάζεται κορμιά στο γήπεδο και τους πάγκους. Και για μια μέρα οι αθλητές αντιδρούν και το θέαμα σταματάει να παράγεται.
Δεν είναι ο διάσημος μαύρος που θαυμάζεις στην πολυτελή σάλα του μπάσκετ διαφορετικός από τον ανώνυμο μαύρο που γαζώνεται με περισσή ευκολία στον δρόμο από την αστυνομία. Δεν μπορεί να είναι εσαεί το αθλητικό θέαμα ξεκομμένο από την κοινωνία.
Υπάρχει προφανώς η εξειδικευμένη βαρβαρότητα, υπάρχει προφανώς ο ρατσισμός, ο αστυνομικός και κυρίως ο ευρύτερος, συστημικός. Αλλά εκτός από εξειδικευμένες αδικίες υπάρχουν και γενικότερες. Και όπως η αστυνομική βαρβαρότητα δεν αφορά αποκλειστικά τους μαύρους στις ΗΠΑ, έτσι και η αμερικάνικη δεν είναι η μόνη προβληματική αστυνομία στον κόσμο. Ελάχιστες μέρες πριν, ένας συμπολίτης μας, ο Ηλίας Γκιώνης, περπατούσε το μεσημέρι στα Εξάρχεια. Αστυνομικοί των ΜΑΤ άρχισαν να τον χλευάζουν για τα ρούχα που φόραγε και επειδή δεν ήταν «άντρακλας». Αν συνέχιζε να προχωράει σαν να μην άκουσε, δεν θα είχε μάλλον υποστεί άλλες κυρώσεις, οι άνδρες των ΜΑΤ θα είχαν αρκεστεί στον χλευασμό ενός ανοικτά και φανερά ομοφυλόφιλου ατόμου. Αλλά επειδή τόλμησε να μην ανεχτεί την χλεύη των οργάνων της τάξης και να αμφισβητήσει το δικαίωμά τους και την εξουσία τους να το κάνουν αυτό, βρέθηκε φυσικά υπόδικος, βρέθηκε φυσικά στο κρατητήριο, βρέθηκε φυσικά κατηγορούμενος ελλείψει άλλης εύκαιρης κατηγορίας για εξύβριση και απειλή. Τίποτα δεν διαολίζει περισσότερο την εξουσία από την έμπρακτη αμφισβήτησή της. Η μη νομιμοποίηση της αστυνομικής βαρβαρότητας. Η μη ανοχή της. Η αντίδραση. Με τον όποιο τρόπο. Με το όποιο κόστος.
Το ΝΒΑ είναι ένα από τα πιο εξαγώγιμα προϊόντα των ΗΠΑ, είναι μια μεγάλη αθλητική βιτρίνα. Στη βιτρίνα αυτή άρχισαν να φωνάζουν δεν είμαστε μόνο εμείς. Έχει και πίσω μέρος το μαγαζί. Έχει και τους δρόμους. Δεν μπορούν να αποτελούν ξεχωριστά σύμπαντα. Δεν μπορεί όλη η ζωή να είναι μόνο διασκεδάστε, ξεχαστείτε. Εκτός από το ξεχαστείτε, υπάρχει και το συνειδητοποιήστε. Εκτός από το θαυμάστε μας, υπάρχει και το ας νιώσουμε λίγο όλοι μαζί αποτροπιασμό. Εκτός από την κουλτούρα της συμμόρφωσης, υπάρχει και η κουλτούρα της σύγκρουσης.
Εμείς που μας βλέπετε στην βιτρίνα. Εμείς που χρυσοπληρωνόμαστε και είμαστε αφίσες σε κάθε παιδικό σπίτι και ζούμε όντως το αμερικάνικο και το καπιταλιστικό όνειρο. Εμείς που καταφέραμε και γίναμε τοπ διασκεδαστές και το σύστημα μας ανταμείβει και με το παραπάνω. Εμείς που έχουμε τόσο πολύ λιγότερους λόγους να τα βάλουμε με τη λειτουργία του. Εμείς που μπορούμε να αρκεστούμε σε λόγια ανώδυνα και νερόβραστα. Εμείς που είμαστε από τους πιο ορατούς ανθρώπους παγκοσμίως. Δεν θα στολιστούμε για να δώσουμε την παράσταση που περιμένατε. Σήμερα τουλάχιστον. Σήμερα δεν θα μας δείτε. Σήμερα δεν θα ξεφύγετε.
