Δεν νομίζω ότι υπάρχει κανείς που να πανηγυρίζει όταν χωρίζει. Μπορεί να αισθανθεί ανακούφιση, μπορεί να νιώσει ότι αυτή ήταν η σωστή απόφαση για να συνεχίσει τη ζωή του όπως θέλει, μπορεί να νιώθει ακόμη ότι γλίτωσε από μια σχέση που περισσότερο τον βασάνιζε παρά του προσέφερε. Όμως κάθε χωρισμός φέρνει και τη συνειδητοποίηση μιας ερωτικής σχέσης που δεν ανταποκρίθηκε στις αρχικές προσδοκίες. Γιατί ακόμη κι αν ξέρουμε ότι το «για πάντα» είναι περισσότερο μια ουτοπία παρά μία πραγματικότητα, ότι στο κάτω κάτω τίποτα δεν παραμένει το ίδιο για πάντα, άντε να το πεις αυτό σε κάποιον που βρίσκεται υπό την επήρεια του έρωτα. Κι όταν αυτός ξεθυμάνει, όταν ίσως τελικά δεν μείνει η αγάπη, ή όταν αυτή δεν σου μοιάζει αρκετή για να συνεχίσεις μαζί με τον άλλον, ένα μικρό -ή μεγάλο- πένθος αναλόγως με τις συνθήκες αλλά και σε ποια φάση της σχέσης είσαι, θα το νιώσεις.
Ίσως από τα πιο δύσκολα πράγματα είναι να πάρεις την απόφαση. Γιατί πώς είσαι τόσο σίγουρος ότι όντως τώρα είναι η ώρα να πεις αρκετά, δεν θέλω άλλο να είμαι ζευγάρι με αυτόν τον άνθρωπο; Και εντάξει όταν τα πράγματα είναι στην αρχή αλλά όταν έχεις περάσει δια πυρός και σιδήρου με τον άλλον, όταν έχεις μοιραστεί χρόνο, καθημερινότητα, εμπειρίες, ίσως και μια οικογένεια πόσο εύκολα παίρνεις την απόφαση «μέχρι εδώ ήταν, δεν πάει άλλο»; Και τι σημαίνει για το καθένα μας αυτό το «δεν πάει άλλο;».
Στις ανθρώπινες σχέσεις δεν υπάρχει αλγόριθμος, δεν υπάρχει μαθηματική εξίσωση που να οδηγεί σε κάποιο ασφαλές, αδιαπραγμάτευτο συμπέρασμα που να ισχύει για όλους αλάνθαστα. Κάθε άνθρωπος έχει τα δικά του όρια, ορίζει το δικό του πλαίσιο ζωής και πόσο αυτό τον ικανοποιεί. Αποφεύγω συνειδητά τις λέξεις «ευτυχία», «ευτυχισμένος». Ξέρω ότι αυτή έρχεται μόνο σε στιγμές, αλλά θεωρώ ότι αυτές οι στιγμές εξασφαλίζονται μόνο όταν ζεις καθημερινά όσο πιο πιστά γίνεται στα πραγματικά σου θέλω.
Δεν υπάρχουν κανόνες λοιπόν, υπάρχουν όμως ενδείξεις, υπάρχει ένα νήμα που μας οδηγεί προς τη χαρά ή τη μοναξιά. Ίσως το μεγαλύτερο λάθος είναι να παραμείνεις σε μια σχέση για χάρη άλλων, συνήθως των παιδιών. Και χειρότερο λάθος είναι να τους το πεις ότι θυσιάζεσαι γι’ αυτά. Αλλά και να μην τους το πεις, νομίζεις ότι κάποια στιγμή δε θα το καταλάβουν; Περισσότερο μπορώ να δεχτώ την παραδοχή της αδυναμίας κάποιου να συνεχίσει μόνος του ή να έρθει σε σύγκρουση με κάποιον που ζει για πολλά χρόνια μαζί. Αλλά την ευθύνη του συνεχίζω ή όχι να είμαι ζευγάρι με κάποιον την παίρνουν οι ενήλικες που συνιστούν το ζευγάρι, όχι τα παιδιά.
Πέρα από αυτό γύρω μου βλέπω ανθρώπους που ζουν εμμονικά σε ζευγάρια χωρίς να τους δένουν παιδιά και χωρίς να ξέρουν και οι ίδιοι καλά καλά τι τους κρατάει μαζί. Σας φαίνεται σκληρό; Καταλαβαίνω ότι όλοι όσοι ζούμε μαζί με έναν άλλον άνθρωπο θα περάσουμε από 40 κύματα, όχι μία, όχι δύο αλλά πολλές φορές.
Το να σκεφτείς το ενδεχόμενο του χωρισμού δεν είναι κάτι που πρέπει να σε φρικάρει. Είναι λογικό και απολύτως αναμενόμενο. Ποιος είπε ότι είναι εύκολο να μοιράζεσαι τη ζωή σου; Αλλά ποιος είπε επίσης ότι μόνο σε σχέση μπορείς να είσαι καλά;
Όταν περισσότερο τσακώνεσαι παρά περνάς όμορφα, όταν νιώθεις ότι αγαπάς αλλά δεν ταιριάζεις, όταν δεν επικοινωνείς πια, όταν δεν μοιράζεσαι τις σκέψεις, τα συναισθήματά σου, όταν η κοινή σας ζωή είναι περισσότερο διεκπεραίωση πρακτικών ζητημάτων και όχι συμπόρευση, όταν συνειδητοποιείς ότι δεν έχεις τι να πεις με τον άλλον, όταν νιώθεις ότι ζεις σύμφωνα με τις προσδοκίες και τις αξίες της οικογένειας που σε μεγάλωσε, της κοινωνίας που σε δίδαξε ενώ εσύ λαχταράς κάτι άλλο νομίζω ότι δεν έχεις ουσιαστικό λόγο να συνεχίσεις.
Είναι δύσκολο να αποτινάξουμε το πώς μας μεγάλωσαν. Αυτό δεν είναι ένα μανιφέστο υπέρ των ζευγαριών, ούτε υπέρ των singles. Είναι μερικές σκέψεις με αφορμή ανθρώπους που βλέπω γύρω μου, ή έχω υπάρξει κι εγώ. Ο καθένας στο τέλος της ημέρας ξέρει τι πραγματικά χρειάζεται για να είναι καλά. Το θέμα είναι αν θα επιδιώξει να το έχει.
Είτε μεγαλώνουμε με υπέρμετρες φιλοδοξίες και μια υπερβολική αυτοπεποίθηση που μας εξελίσσει σε νάρκισσους είτε με κομμένα τα φτερά και με το σλόγκαν «η ζωή είναι δύσκολη αρκέσου σε αυτά που (σου είπαν ότι) χρειάζεσαι» το αποτέλεσμα δεν θα είναι καλό.
Εξ ίσου δύσκολη απόφαση είναι το να μείνεις με το να χωρίσεις. Το θέμα είναι να ξέρεις γιατί επιλέγεις ό,τι επιλέγεις και να αναλαμβάνεις την ευθύνη της επιλογής σου.
Το να είμαστε συναισθηματικά καλά είναι βασικό κομμάτι της προσωπικής μας υγείας. Οι χωρισμοί δεν είναι εύκολο πράγμα, μπορεί να εξελιχθούν και σε ιδιαιτέρως τραυματικά συμβάντα. Αλλά κανείς δεν πέθανε επειδή χώρισε. Και εάν προσπαθείς να βρεις τη σωστή ισορροπία ανάμεσα στο συναίσθημα και τη λογική θα πάρεις την απόφαση και την ώρα που πρέπει. Γιατί το να ξεχειλώνεις μια συμβίωση για χάρη άλλων θα κάνει τα σκοινιά να σπάσουν και τότε όντως οι πληγές θα είναι βαθιές και θα πάρει περισσότερο χρόνο για να γιατρευτούν.
Άλλωστε η αγάπη δεν τελειώνει όταν οι άνθρωποι δεν μένουν πια μαζί. Η αγάπη όμως μπορεί να τελειώσει όταν οι άνθρωποι μένουν μαζί παρά τη θέλησή τους.
