Έχουν ρώγες που αναστατώνονται από το αεράκι και τα χάδια. Έχουν τρίχες στο μουνί, μερικές φορές τις ξυρίζουν, άλλες όχι· αναλόγως τα κέφια. Έχουν κάποιες ραγάδες στην κοιλιά από τη τελευταία εγκυμοσύνη. Από τόσα δα μικρές τους μαθαίνουν να είναι «κορίτσια» αλλά τελικά αυτές είναι όπως θέλουν, κορίτσια δηλαδή χωρίς εισαγωγικά.
Αίμα τρέχει ανάμεσα από τα πόδια τους μια φορά τον μήνα, για χρόνια πολλά. Μετά όχι. Αλλάζουν. Εξελίσσονται. Μεταμορφώνονται. Γίνονται αυτό που θέλουν. Αγαπούν τους εαυτούς τους. Δεν αντέχουν τους εαυτούς τους. Παλεύουν για να πάρουν αυτά που οι άνδρες θεωρούν αυτονόητα. Πολλές φορές λιγοψυχούν. Πολλές φορές το παιχνίδι είναι στημένο.
Αγαπιούνται, βιάζονται, ξυλοκοπούνται, αγκαλιάζονται, γεννούν την έμπνευση, είναι οι ίδιες δημιουργικές, είναι ετεροφυλόφιλες, ομοφυλόφιλες, αμφιφυλόφιλες. Ερωτεύονται, ζηλεύουν, προσφέρουν, εκδικούνται, γεννούν παιδιά, γεννούν τέχνη, γεννούν επιστήμη.
Ακούν με προσοχή αυτούς που προσπαθούν να τις προσδιορίσουν. Είναι λίγο αστείο. Έχουν κοινά βεβαίως μεταξύ τους, έχει μια θαυμαστή επικοινωνία η αγέλη αλλά ταυτοχρόνως κάθε γυναίκα και άλλος οργασμός, άλλος πλανήτης, άλλο φως, άλλο σκοτάδι. Είναι αστείο όταν προσπαθούν να τις κατηγοριοποιήσουν, να τους βάλουν ταμπέλες, να πουν ποιες συμπεριφορές τους είναι αποδεκτές και ποιες όχι.
Αγαπούν το σεξ. Πιο πολύ από τους άντρες. Το έχουν πιο πολύ ανάγκη. Συστρέφονται τα μέσα τους από επιθυμία, η γυναικεία καύλα μπορεί να πάρει και να σε σηκώσει και να μην ξέρεις πού βρίσκεσαι και από πού σου ήρθε. Αγαπούν την επαφή, την κατέχουν καλά. Το μουνί είναι μια αγκαλιά. Αν θέλει θα την κάνει, αν όχι δεν θα την κάνει. Μπορεί να διαλέξει να δείξει την αγάπη της σε ένα αγόρι σε ένα άλλο κορίτσι. Κι εκεί η αγκαλιά θα γίνει με κάθε της φλέβα, ανάσα, ζωή.
Έχουν υποστεί διώξεις, έχουν καεί στην πυρά, έχουν φάει ξύλο σε πορείες για τα δικαιώματα τους, τους κόβουν την κλειτορίδα για να εξαφανίσουν την σεξουαλικότητά τους, τις ρωτούν τάχα με ενδιάφερον «Εσύ πότε θα γίνεις μάνα;», τους αγοράζουν «κουζινικά» για να παίξουν, τους λένε να μην δείχνουν ότι είναι έξυπνες γιατί «ο άνδρας πρέπει να νιώθει ότι έχει τον έλεγχο».
Δεν μπορείς να τις πνίξεις. Έχουν φωνή, έχουν σώμα, ψυχή, οργασμό, μυαλό, άποψη, επιθυμία, δημιουργικότητα, θέληση μα πάνω απ’ όλα έχουν θάρρος.
Έχουν μυαλό που αστράφτει. Που εξετάζει όλα τα πιθανά σενάρια, αναλύει, συνθέτει, γεννά. Έχουν ένστικτο, που μας μαθαίνουν να το βάζουμε στην άκρη, γιατί φοβίζει η ύπαρξη του.
Έχουν καύλα. Έχουν οργασμούς θριαμβευτικούς. Κραυγές που βγαίνουν από τα σωθικά, σπασμούς που φτάνουν στην μήτρα, χείλια που φουσκώνουν, υγραίνονται, κοκκινίζουν. Καρδιά που χτυπά ολοένα πιο δυνατά, λαχάνιασμα, ζέστη μέσα τους, εκεί που σε υποδέχονται, εκεί που σε φιλοξενούν για λίγο. Εκεί που όλα είναι φιλόξενα, οικεία, προγεννητικά.
Είναι οι γυναίκες της ζωής. Τίποτα λιγότερο, τίποτα περισσότερο. Ζητώ συγγνώμη που χρειάζεται μια υπενθύμιση με αφορμή την 8η Μαρτίου για να γραφτεί αυτό το κείμενο. Το αφιερώνω σε όλες εκείνες τις γυναίκες –γνωστές και άγνωστες- που με τους αγώνες τους έχουν κάνει τον κόσμο μας ένα καλύτερο μέρος για να ζούμε.
