Η ζωγραφική του Harmony Korine έχει άμεση σχέση με τις ταινίες του. Όλες οι προηγούμενες εκθέσεις διακρίνονται από ένα χρωματικά ενδιαφέρον φάσμα που ἐχει κάτι από την παρακμή του Gummo, την παράνοια του Trash Humpers, την τσιχλοφουσκέ πολυχρωμία του Spring Breakers, τη σαρδόνια μαζοχιστική σκληρότητα του Julien Donkey-Boy, τον κωλοπαιδισμό αλλά και τις αντιπαραθέσεις του Kids. Η συγκεκριμένη έκθεση στη Gagosian είναι σα rave πάρτυ χωρίς, ευτυχώς, τραγική τέκνο μουσική.
Κυκλικοί, ψυχεδελικοί και καμπυλόγραμμοι γεωγραφικοί τόποι πασπαλισμένοι με χρώματα. Εικαστικά καλειδοσκόπια που το γυμνό, νηφάλιο μάτι θα χαιδέψει και το θολωμένο θα λατρέψει. Υπέρογκες σαν ουράνια τόξα παραμορφωμένες τροχαλίες που επιδιώκουν να αλλοιώσουν την οπτική αντίληψη του θεατή, ανάλογα με το χρόνο που θα αφιερώσει, την ψυχική του διάθεση, τη διαύγεια του.
Παρατήρησα τα έργα δυο φορές. Την πρώτη χωρίς τα ακουστικά μου και τη δεύτερη έχοντας σαν ηχητικό πέπλο το νεο δίσκο των Fat White Family. Δυνατά. Αποδείχτηκε ιδανικό soundtrack. Μπόρεσα όμως να απολαὐσω εξίσου τη βουβή βόλτα γιατί τα έργα του Korine έχουν μια επιβλητική ηχητική βαρύτητα μέσα στην απόλυτη ησυχία της γκαλερί λουσμένη μόνο από white noise. Στη γοητεία της ζωγραφικής του, συμβάλλουν και κάποια λάθη που χάνονται βέβαια μέσα στη μυστικιστική παράνοια του καμβά αλλά δεν παύουν να είναι ορατά.
Θέλοντας κι άλλο, άρχισα σχεδόν απεγνωσμένα να ψάχνω εσοχές στους τοίχους και κρυφά ανοίγματα στις γωνίες που όμως δεν υπήρχαν. Ίσως αυτό να είναι και το μοναδικό μειονέκτημα του Fazors. Ενα δωμάτιο είναι πολύ μικρό για να χωρέσει τόσο επιβλητικά έργα.
Σύμφωνα με τον ίδιο το Fazors ειναι εμπνευσμένο από ένα μουσικό στρόβιλο του οποίου οι κυκλικές ταλαντώσεις του ήχου προκαλούν ψυχεδελικές αντιδράσεις. Σε ελεύθεση μετάφραση, ο Harmony άνοιξε τον τενεκέ και πήρε μια γερή τζούρα από τη ληγμένη μπογιά λίγο πριν αρχίσει να μεγαλουργεί.
Μπορώ ἀνετα να τον φανταστώ στην πίσω αυλή του σπιτιού του στο Nashville να βουτάει ένα καλαμάκι στη μπογιά για τοίχους και να αρχίζει να φυσάει χρώματα πάνω στον καμβά. Με τα κοκόρια να τρέχουν γύρω του και τις γάτες να αναρωτιούνται γιατί ξαφνικά δεν ενδιαφέρεται να τις βασανίζει όπως παλιά.
Υ.Γ. Αν πάτε, προσέξτε τα υπάρχοντα σας. Την «άκουσα» τόσο πολύ που έφυγα, ξεχνώντας πίσω μου ένα σακίδιο με μια φωτογραφική μηχανή και το laptop που χρησιμοποιώ αυτή τη στιγμή. Ας είναι καλά ο σεκιουριτάς που το πρόσεξε και έτρεξε πίσω μου…
