Ποιος γονιός θα επέτρεπε στο εξάχρονο πιτσιρίκι του να πάρει μέρος σε οντισιόν για το Pink Flamingos; Πως θα έμοιαζε άραγε η σκυλίτσα Λάσι μετά από πολλαπλές πλαστικές εγχειρήσεις; Μια ταινία με κλασική δομή exploitation και ηρωίδες την Amy Winehouse, την Whitney Houston, την Anna Nicole Smith, την πριγκίπισσα Diana και άλλες τραγικές ηρωίδες; Θα έβαζε κανείς το μωρό του σε ένα καρότσι καλυμμένο με λογότυπα από gay clubs, πέη και φετιχιστικά δερμάτινα λουριά; Ποιος θα μπορούσε να έχει κρατήσει το διαφημιστικό ξύλινο χάρακα που έδιναν στα σινεμά της Αμερικής το 1964 σε όσους πήγαιναν να δούν το 8 1/2 του Φελλίνι και 50 χρόνια μετά να το μεταμορφώσει και να το κολλήσει στον τοίχο;
Οι απαντήσεις για όσους έχουν το θάρρος να μάθουν, υπάρχουν στην έκθεση Beverly Hills John του 69χρονου John Waters, που τρέχει στο Λονδίνο αυτή τη στιγμή. Ο άρχοντας της υποκουλτούρας ή πάπας του trash όπως αρέσει σε πολλούς να αποκαλούν τον πολυτεχνίτη με το πιο ωραίο μουστάκι που κυκλοφορεί στη πιάτσα, ασχολείται με τα εικαστικά από το 1992, αλλά αυτή είναι η πρώτη του έκθεση στη Μεγάλη Βρετανία. Ο John Waters έχει διαβολεμένη ενέργεια και χιούμορ για να αράξει σε κάποιο χαριτωμένο θέρετρο όπως πράτουν άλλοι συνομηλικοί του. Θα δυσκολευόταν να μην κάνει τίποτα και η μόνη του ασχολία να ήταν το να παραμορφώνει το προσωπό του με μποτοξάκια και επισκέψεις στον πλαστικό χειρουργο. Για αυτό το λόγο έφτιαξε μια φανταστική εικόνα του εαυτού του, τον John του Beverly Hills, από την οποία πήρε το ονομά της η έκθεση. Ενας John φουσκωμένος από σιλικόνη που δεν έχει καμιά σχέση με τον ενυπόστατο, γεμάτο ζωή, πανέμορφο, ιδιοφυή Waters.
Ο αληθινός John της Βαλτιμόρης στον ελεύθερο χρόνο του φτιάχνει μακέτες ως φόρο τίμης στον πρόσφατα χαμένο εικαστικό Mike Kelley, του οποίου τον θάνατο ακόμα δεν μπορεί να κατανοἠσει. Αντί να λύνει σταυρόλεξα, αλλάζει τα φώτα στους τίτλους από κλασσικές ταινιές και νουβέλες, κάνοντας τους να μοιάζουν περισσότερο με τελειωμένες τσόντες. Από το Some Like It Hot στο Some Like It Hard και από το Chitty Chitty Bang Bang στο Clitty Clitty Bang Bang, όλοι θα βρουν κάτι καλό να περάσουν το χρόνο τους.
Και μπορεί να μην έχει κάνει ταινία εδω και δέκα χρόνια αλλά πέρυσι γύρισε ένα τροποποιημένο Pink Flamingos. Χρησιμοποίησε παιδάκια στη θέση των ηθοποιών, τα οποία κάθισαν σε ένα τραπέζι με περούκες και διάβασαν μια λογοκριμένη -ευτυχώς- εκδοχή του αρχικού σεναρίου. Ενα sequel που όμως μοιάζει σαν οι πρωταγωνιστές του Bugsy Malone να έχουν πιει ληγμένο σιρόπι με γευση φράουλα για το βήχα.
Το βίντεο που ευλογα ονόμασε Kiddie Flamingos προβάλλεται ολόκληρο στην έκθεση, κάπου εβδομήντα τόσα λεπτά, αλλά ουτε λόγος φυσικά για ηρωίνη ή σεξ και τα σκυλίσια περιττώματα στο τέλος έχουν αντικατασταθεί με κάτι εξίσου αηδιαστικό. Σκυλοτροφή. Ο Waters θέλει να ελπίζει ότι τούτη η εκδοχή είναι ακόμα πιο διεστραμμένη από αυτή του 1972.
