Τις τελευταίες μέρες δυο σοβαρότατα θέματα είναι στο τραπέζι των Βρυξελλών, το μεταναστευτικό και το Eurogroup, χωρίς να ξέρει κανείς πότε θα ακούσουμε για την έκβαση των συζητήσεων ή για το αν το επόμενο «ατύχημα» θα λέγεται Grexit ή Λαμπεντούζα ή Ρόδος. Θέματα που καθορίζουν τις ζωές εκατομμυρίων ανθρώπων με ανυπολόγιστες επιπτώσεις φέρνοντας τα πάνω κάτω σε γεωπολιτικό επίπεδο στην ανατολική Μεσόγειο. Φαίνονται σαν δυο ζητήματα -αναφορικά με την εσωτερική επικαιρότητα- άσχετα μεταξύ τους, με ένα όμως κοινό σημείο αναφοράς: Τις διαμαρτυρίες των Ελλήνων στους δρόμους της επικράτειας για αυτά, από τις συγκεντρώσεις κατά της λιτότητας μέχρι τις διαμαρτυρίες έξω από τα γραφεία της Ε.Ε., για έναν και μόνο λόγο, για την αξιοπρέπεια και το τέλος των πολιτικών της Ε.Ε. που στενεύουν τον βρόγχο γύρω από τα δύο ζητήματα και έχουν καθημερινά τραγικές συνέπειες σε ολόκληρους λαούς. Και αν δεν έχουμε κάποιο «ατύχημα» τύπου Grexit, θα έχουμε σίγουρα κάποιο «ατύχημα» στα νερά της Μεσογείου για ακόμη μια φορά με δεκάδες νεκρούς.
Σύμφωνα με τον Διεθνή Οργανισμό Μετανάστευσης, αν οι μεταναστευτικές ροές συνεχίσουν με αυτούς τους ρυθμούς τότε το 2015 θα ξεπεραστεί κατά πολύ περισσότερο ο αριθμός των 3.200 ανθρώπων που έχασαν την ζωή τους το 2014.
Όσο την προηγούμενη βδομάδα πραγματοποιούνταν στις Βρυξέλλες η έκτακτη σύνοδος κορυφής για το μεταναστευτικό την ίδια ώρα στο κέντρο της Αθήνας υπήρχαν διαδηλώσεις ενάντια στην αιματοβαμμένη μεταναστευτική πολιτική της Ε.Ε που όλες κατέληξαν στα γραφεία της επί της Βασιλίσσης Σοφίας. Την Τετάρτη 22/04 έγινε μια διαμαρτυρία στο Σύνταγμα από την Διεθνή Αμνηστία και αντιρατσιστικές οργανώσεις και την Πέμπτη 23/04 διοργανώθηκαν δυο πορείες μια από το ΠΑΜΕ και μια άλλη από το ΚΕΕΡΦΑ, οργανώσεις της αριστεράς και συλλογικότητες του α/α χώρου. Δυστυχώς καμία διαμαρτυρία δεν συγκέντρωσε αρκετό κόσμο. Δεν μου αρέσει να μετράω αριθμητικά τις διαδηλώσεις όμως η αλήθεια είναι πως κάποιες φορές, όταν το βάρος του μηνύματος είναι ασήκωτο για τις πλάτες 200-300 ανθρώπων, τότε ναι, το μέγεθος μετράει. Μετράει όχι από ταξική ή ανθρωπιστική πλευρά για τους «θαλασσοδαρμένους ανθρώπους που πνίγονται για μια καλύτερη τύχη», αλλά από μια λογιστική -αν θέλετε- διάσταση που σαν αποτέλεσμα έχει χιλιάδες νεκρούς στα νερά που όλη η Ευρώπη απολαμβάνει τις καλοκαιρινές της διακοπές. Τα νούμερα μιλάνε από μόνα τους.
Ήδη στους πρώτους τέσσερις πρώτους μήνες του 2015, 1.450 άτομα έχασαν την ζωή τους προσπαθώντας να διασχίσουν την Μεσόγειο χωρίς να έχει μπει καν το καλοκαίρι, η εποχή που οι άνθρωποι αποφασίζουν να μπουν σ’ ένα «δουλεμπορικό» λόγω του καλού καιρού. Σύμφωνα με τον Διεθνή Οργανισμό Μετανάστευσης το 2015 θα ξεπεραστεί κατά πολύ περισσότερο ο αριθμός των 3.200 ανθρώπων που έχασαν την ζωή τους το 2014. Αν εστιάσουμε στους αριθμούς, θα δούμε πως μιλάμε για έναν ακήρυχτο πόλεμο, με αριθμούς ίδιους με εκείνους των νεκρών από τους ΝΑΤΟϊκούς βομβαρδισμούς το 1999, εδώ δίπλα, στην Σερβία. Ή για να μείνουμε στο εσωτερικό, έχουμε τα ίδια νούμερα με αυτά των αυτοκτονιών τα τελευταία χρόνια των μνημονίων. Και για τα δύο είχαμε δει χιλιάδες κόσμου να στριμώχνεται στο Σύνταγμα.
Πια είναι πολύ εύκολο να οργανωθεί μια διαμαρτυρία. Φτιάχνεις ένα κάλεσμα στο Facebook και το κοινοποιείς στους φίλους σου. Αυτοί στους φίλους τους και οι φίλοι των φίλων στους φίλους και κάπως έτσι οργανώθηκαν λαοσυνάξεις όπως όπως αυτές κάθε Κυριακή του Φεβρουαρίου που εκατοντάδες χιλιάδες κόσμου κατέβαιναν στις πλατείες για να υποστηρίξουν την ελληνική αντιπροσωπεία στις διαπραγματεύσεις με τους Ευρωπαίους σε ένα σκηνικό «Αγανακτισμένοι RELOADED.» Όπως πριν λίγους μήνες κατέβηκαν για τις δολοφονίες του Charlie Hebdo στο Κολωνάκι και γέμισε η Σίνα και το instagram από σπαραξικάρδιες selfie με Ζεσουϊσαγλί και κεριά και λιβάνια. Όπως κατέβαιναν οι Αγανακτισμένοι και μούτζωναν την Βουλή, ενώ οι Atenistas έκαναν σιωπηλές πορείες για τα σπασμένα μάρμαρα και ζαρντινιέρες. Όπως κατέβαιναν τότε παλιά οι μπλόγκερζ για τα καμμένα δάση. Αλλά και χωρίς την βοήθεια του facebook όπως κατέβαιναν για τις νίκες της Εθνικής Ελλάδος (μαχαιρώντοντας και αυτούς που «δεν θα γίνουν Έλληνες ποτέ»), στα συλλαλητήρια για τις ταυτότητες, το Μακεδονικό και φυσικά τις -so 1990- κομματικές προεκλογικές συγκεντρώσεις. Τώρα όμως κανένας από όσους παρεβρέθηκαν σε όλες αυτές τις συγκεντρώσεις δεν κατέβηκε να διαμαρτυρηθεί.
Η πικρή αλήθεια είναι πως η συντριπτική πλειοψηφία όλων όσων παρεβρέθηκαν στα προαναφερθέντα gala διαμαρτυρίας, όταν ακούει για μετανάστες γυρίζει αλλού το κεφάλι, σε κάτι πιο εστέτ, κάτι που δεν βρώμαει το φαγητό του και δεν χρησιμοποιεί λαστιχένιες βάρκες για να ταξιδέψει αλλά σίγουρα κάποια low-cost αεροπορική θεωρόντας πως το μεταναστευτικό είναι ένα πρόβλημα που πρέπει να λυθεί. Όμως το μεταναστευτικό δεν είναι πρόβλημα! Το πρόβλημα είναι όσοι θεωρούν πως το μεταναστευτικό είναι το πρόβλημα και και όχι η πολιτική της Ε.Ε. και του ελληνικού κράτους εντός και εκτός των Ευρωπαϊκών συνόρων. Το πρόβλημα είναι πως οι μετανάστες είναι αναγκασμένοι να φύγουν από τον τόπο τους επειδή δεν έχει μείνει πέτρα στην πέτρα από πολέμους που η «πολιτισμένη» Δύση οργανώνει και συμμετέχει, καταφεύγουν αναγκαστικά στα ίδια κράτη που κατέστρεψαν τον τόπο τους. Και τότε, τα ίδια κράτη που τους κάνουν μετανάστες, κανονίζουν ώστε η μετανάστευση τους να είναι και «παράνομη»! Και όλο αυτό μας σερβίρεται ως το πρόβλημα! Συνήθως γιατί «δεν χωράνε άλλοι» αλλά στην τελική ποιος είναι αυτός που ξέρει αν χωράνε ή αν δεν χωράνε; Πως γίνεται να χωράνε άνετα στην Μανωλάδα αλλά όχι στο Παγκράτι; Τα ΜΜΕ έχουν τις απαντήσεις για ακόμα μια φορα.
Μερικές μέρες πριν τα ναυάγια με τους εκατοντάδες νεκρούς η εφημερίδα Μακελειό είχε ένα σοκαριστικό πρωτοσέλιδο με τίτλο «ΠΕΤΑΞΤΕ ΤΟΥΣ ΣΤΗΝ ΘΑΛΑΣΣΑ ΘΑ ΜΑΣ ΦΑΝΕ ΖΩΝΤΑΝΟΥΣ» και το Πρώτο Θέμα είχε στο πρωτοσέλιδο του Κυριακάτικου φύλλου του «αφιέρωμα» για δύο υπουργούς της συγκυβέρνησης που τυχαίνει να είναι και ζευγάρι στην ζωή αναφερόντας: «Το ζεύγος της λαθροσυμφοράς: “Λιάζεται” το λιμενικό με το Δρίτσα της Τασίας…και άφησε να γεμίσουν τα νησιά μας με λαθρομετανάστες. Πολιτική γκουρού (η Τασία Χριστοδουλοπούλου) του κομματιού του ΣΥΡΙΖΑ που έχει ανάγει τα δικαιώματα και τον εθνομηδενισμό σε ιδεολογία». Με αυτό το πρωτοσέλιδο σαν αποκορύφωμα στην επίθεση που δέχεται ο ΣΥΡΙΖΑ από τα κυρίαρχα ΜΜΕ με αφορμή το μεταναστευτικό, και με non-paper της Ν.Δ. την ίδια στιγμή που ακόμα βρίσκονταν σε εξέλιξη η επιχείρηση SAR στην Λαμπεντούζα αναφέροντας «με την πολιτική που ακολουθείται, η Ελλάδα είναι, δυστυχώς, η μόνη χώρα στην Ευρώπη που προσελκύει λαθρομετανάστες», οι τραγωδίες στην Λαμπεντούζα και στην Ρόδο θα έρχονται τραγικά να επιβεβαιώσουν το πρόβλημα. Και ποιο είναι το πρόβλημα; Το Πρώτο Θέμα είναι το πρώτο σε πωλήσεις φύλλο με 130.000 αντίτυπα κάθε Σαββατοκύριακο.
Οι περισσότεροι από τους αναγνώστες του Πρώτου Θέματος πιστεύουν στην ιδέα πως οι πνιγμοί στην Μεσόγειο και στο Αιγαίο είναι «ατυχήματα» και «δυστυχή συμβάντα» που αυτό είναι αντίγραφο της άλλης ιδέας, ότι οι μαζικές δολοφονίες αμάχων συνιστούν «παράπλευρες απώλειες» που οφείλονται στ’ «ανθρώπινα λάθη» των πρωτοκοσμικών. Κανένα παρόμοιου είδους «ατύχημα» δεν συμβαίνει σε όσους και όσες μπορούν να μετακινηθούν σαν άνθρωποι. Μόνο οι απαγορευμένοι «παθαίνουν τέτοια ατυχήματα» και μάλιστα ούτε καν όλοι: οι «τριτοκοσμιικοί», οι άντρες, οι γυναίκες που τυχαίνει να έχουνε πολλές «ατυχίες» μαζεμένες. Δεν πρόκειται για ατυχήματα – πρόκειται για πόλεμο. Και είναι σημαντικό να μην αφήνουμε να γίνουν στατιστικές, να θυμόμαστε ότι ο καθένας από τους νεκρούς είχε το όνομα του, την ιστορία του, την συνείδηση του, τις επιδιώξεις του. Είναι σημαντικό να θυμόμαστε ότι κάθε νεκρός είναι δικός μας νεκρός, ότι κάθε θάνατος στο Αιγαίο ή την Μεσόγειο είναι δολοφονία αποτέλεσμα των πολιτικών που ακολουθούνται από την Ε.Ε.
Τηρώντας ενός λεπτού σιγή στη μνήμη των θυμάτων οι Ευρωπαίοι πολιτικοί καλούν συνεχώς για τον περαιτέρω εξοπλισμό και στρατιωτική προστασία των συνόρων της Ε.Ε., αντί να επανεξετάσουν την Ευρωπαϊκή μεταναστευτική πολιτική στο σύνολό της. Λένε ότι μια επέκταση της Frontex, με αυξημένη επιτήρηση υψηλής τεχνολογίας με τη χρήση του συστήματος Eurosor και εκτενείς έλεγχοι θα σώσουν τις ζωές των ανθρώπων, ενώ στην πραγματικότητα αυτή ακριβώς η στρατιωτικοποίηση είναι η πηγή του προβλήματος, δημοσίως διαφημίζεται ως λύση σε αυτό.Έχει αποδειχθεί πέραν πάσης αμφιβολίας ότι οι εξοπλισμοί δεν βοηθούν στην «πρόληψη» της μετανάστευσης, αλλά η μετανάστευση θα προσαρμοστεί σε σχέση με τις νέες αμυντικές στρατηγικές και θα αναπτύξει νέα πρόσωπα. Αντ ‘αυτού, η βελτίωση της εποπτείας με ένοπλες περιπολίες, μη επανδρωμένα αεροσκάφη και δορυφόρους οδηγούν σε μια εκμετάλλευση νέων και πιο επικίνδυνων διαδρομών προς την Ευρώπη. Έτσι, ο οπλισμός των συνόρων έχει μια κυρίως συνέπεια: Κίνδυνος ζωής!
Και υπάρχουν και αυτοί που πιστεύουν πως για τους θανάτους φταίνε οι «διακινητές». Αυτό είναι και η επίσημη γραμμή της Ε.Ε. και των καναλιών άλλωστε, γι’ αυτό και υπάρχει μια γενικευμένη ιδέα στην ελληνική κοινωνία πως «φταίει η Τουρκία που εισέρχονται οι μετανάστες.» Όμως ,οι διακινητές είναι δεν είναι η πηγή αυτών των τραγωδιών. Είναι μια απόλυτη συνέπεια της των ευρωπαϊκών πολιτικών «άμυνας.» Οι μετανάστες, επειδή η νόμιμη και ασφαλής μετανάστευση στην Ε.Ε. έχει γίνει αδύνατη, χρησιμοποιούν τους διακινητές – μεσάζοντες και κατά συνέπεια τις πιο φονικές διαδρομές. Επιπλέον, ο ευρωπαϊκός αποκλεισμός αρχίζει πολύ πιο μπροστά από την ευρωπαϊκή επικράτεια. Η πολιτική πίεση από τα κράτη μέλη της ΕΕ σε γειτονικές χώρες έχει οδηγήσει σε μια εικονική επέκταση των ευρωπαϊκών συνόρων. Στον δρόμο προς την Ευρώπη, οι μετανάστες ήδη συλλαμβάνονται, βασανίζονται και στέλνονται στην έρημο σε transit χώρες όπως το Μαρόκο, η Τυνησία και η Λιβύη. Επιζήσαντες κατήγγειλαν στις ιταλικές αρχές ότι ξυλοκοπήθηκαν και υπέστησαν βασανιστήρια με ηλεκτροσόκ, μέχρι να πληρώσουν όλα τα χρήματα για τη μεταφορά τους.
Tα τελευταία είκοσι χρόνια περίπου 20.000 άνθρωποι έχουν «πνιγεί» προσπαθώντας να φτάσουν σε Ευρωπαϊκό έδαφος. Ο μέγιστος αριθμός θανάτων σημειώθηκε το 2011, από 1500 έως 2000 θανάτους, λόγω του μεγάλου αριθμού μεταναστών εξαιτίας της αραβικής άνοιξης και του πολέμου στη Λιβύη. Το 2012, σημειώθηκαν λιγότεροι θάνατοι αλλά το 2013 αυξάνονται και πάλι. Τώρα που η ύφεση είναι παρατεταμένη τα πράγματα θα είναι ακόμα πιο βάναυσα. Η καταστροφή του πλεονάζοντος κεφαλαίου (και τέτοιο είναι εκείνο που δεν παράγει τα προσδοκώμενα ποσοστά κέρδους τέτοια που να μπορούν να το αναπαράγουν) συνοδεύεται από μια εκτεταμένη καταστροφή της εργασίας και συνάμα των θεσμών αναπαραγωγής τους (κράτος πρόνοιας ή κοινωνικό κράτος). Στην εποχή της κρίσης και μιας παρατεταμένης ύφεσης ότι «περισσεύει» πρέπει να εξοντωθεί. Είναι δηλαδή ακριβώς αυτό που λένε όσοι διαβάζουν Πρώτο Θέμα: Πως «δεν χωράνε άλλοι από δαύτους.»
Μετά τις φρεγάτες, τα τείχη και την FRONTEX, ο ρατσισμός είναι το δεύτερο όπλο της Ευρώπης για να μπορεί να ελέγχει και να διαιρεί όλους αυτούς που ίσως οι διαμαρτυρίες τους να μπορούσαν να ασκήσουν μια πίεση και η οργή τους να ήταν το μεγαλύτερο φόβητρο για τους κρατούντες. Σε μια Ευρώπη που η ακροδεξιά και ο ναζισμός έχουν πολιτική εκπροσώπηση και θέση στον δημόσιο λόγο , εκτός από τις ακροδεξιές τσιρίδες είναι η ωχαδερφίστικη λογική του «εμείς δεν μπορούμε να κάνουμε κάτι για αυτό» που έρχεται να συμπληρώσει το παζλ, ακριβώς η ίδια λογική που έχει αφήσει απλήρωτους 6 στους 10 μισθωτούς του ιδιωτικού τομέα, δηλαδή περίπου ένα εκατομμύριο άτομα, να πληρώνονται με καθυστέρηση που φτάνει έως και τους 5 μήνες. Αν ρωτήσουμε στον δρόμο περαστικούς «υπάρχει εργατική τάξη σήμερα στην Ελλάδα και αν ναι πως είναι;« οι απαντήσεις που θα πάρουμε είναι μάλλον «όχι», «δεν νομίζω» ή άφθονο γέλιο. Πολλοί θα πουν πως υπάρχει και είναι ξένοι, αλλά ακόμα και αν ζουν μόνο από τον μισθό τους αρνούνται να αναγνωρίσουν τους εαυτούς τους ως κομμάτι αυτής της τάξης αυτής, όπως δηλαδή τους ξένους. Και κάπου εκεί έρχεται ο υφέρπων κοινωνικός ρατσισμός που πια παραμονεύει από το πρώτο πίξελ κάθε οθόνης μέχρι την στάση του λεωφορείου και τα «κοινωνικά πειράματα» που δείχνουν πως οι Έλληνες δεν είναι ρατσιστές.
Για όλη την προεκλογική περίοδο ο πρώην βαρύς και ασήκωτος πρωθυπουργός Α.Σαμαράς επαναλάμβανε πως την χώρα στα βράχια θα φέρει την χώρα ο Τσίπρας αλλά τελικά οι μόνοι που έπεσαν και πέφτουν στα βράχια είναι οι μετανάστες εργάτες που έρχονται στην Ευρώπη. Πια είναι ζήτημα αναγκαίο η αριστερά στην Ελλάδα να κατεβάσει τον κόσμο στους δρόμους όπως τότε με την «ανάσα αλληλεγγύης και αξιοπρέπειας», για την άμεση επιβίωση ανθρώπων στα Ευρωπαϊκά σύνορα. Είναι καιρός να δωθεί ένα μήνυμα απο το κατάμεστο Σύνταγμα πως η Ευρώπη Φρούριο είναι ακριβώς ίδια με την Ευρώπη της Λιτότητας.
Γιατί η πρυτανεία του ΕΚΠΑ δεν είναι κατειλημμένη μέχρι να σταματήσει η θανατηφόρα επιτήρηση των συνόρων, η λειτουργία της Frontex και η ακροδεξιά μεταναστευτική πολιτική που σκοτώνει μετανάστες εργάτες; Γιατί η πλειοψηφία των Ελλήνων παραμένει παγερά αδιάφορη στο ζήτημα των νεκρών μεταναστών στα νερά μας; Δεν νιώθει όλη αυτή η σιωπηλή πλειοψηφία που μέχρι πριν λίγο ψήφιζε τον Αντώνη Σαμαρά τον μέγα λαθρομεταναστοφάγο πως στις πλάτες της κουβαλάει όλο αυτή την ενοχή για τα πνιγμένα παιδιά στην Ρόδο; Γιατί δεν κατεβαίνουν λοιπόν οι Έλληνες στις πλατείες για τους πνιγμένους στην Μεσόγειο και στο Αιγαίο; Πολλά γιατί; Σίγουρα 1.450 τους πρώτους τέσσερις μήνες του 2015 και δυστυχώς έρχονται και άλλα.
