«Στόχος είναι τα λεφτά, έτσι μου ‘πε η μαμά, έτσι μου ‘πε κι ο μπαμπάς», τραγουδούσε το 2007 η Τζούλια Αλεξανδράτου, σε στίχους Νίκου Γρίτση για το soundratrack της ταινίας του Νίκου Περάκη Ψυχραιμία. 2018 και στα social ένα από τα θέματα πρώτης γραμμής επικαιρότητας είναι το διαζύγιο της Αλιμόνου με τον Βαρδινογιάννη και το ποσό διατροφής που διεκδικεί η πρώτη από τον πρώην σύζυγό της.
Τα περισσότερα από τα σχόλια εστιάζουν ειρωνικά στο ερωτικό στόρι της ηθοποιού και του επιχειρηματία υπονοώντας ότι ούτως ή άλλως η σχέση και ο γάμος τους ήταν μια εμπορική συναλλαγή, σχόλια που υπάρχουν σε κάθε ζευγάρι που εκείνη είναι πανέμορφη και εκείνος πλούσιος.
Το θέμα μου δεν είναι αυτοί οι δύο άνθρωποι, ούτε μπορώ να ξέρω τι ένιωσαν ο ένας για τον άλλον. Τι στο καλό, τόσα χρόνια ήταν μαζί, τέσσερα παιδιά έχουν, δεν ήμουν ποτέ στο κρεβάτι τους ή στο σαλόνι τους για να βγάλω ασφαλή συμπεράσματα.
Το μοτίβο όμως δεν μπορώ να το αγνοήσω. Νέα, πολύ όμορφη γυναίκα που γίνεται ζευγάρι με όχι όμορφο, πολύ πλούσιο και συνήθως αρκετά μεγαλύτερο της άνδρα, που κατέχει πολιτική ή οικονομική εξουσία. Το πιο τρανταχτό παράδειγμα τέτοιου τύπου ζευγαριού αυτή τη στιγμή είναι φυσικά Τραμπ-Μελάνια.
Ας ξαναγυρίσουμε όμως στα σχόλια του θαυμαστού κόσμου των social. «Βίζιτα», «πουτάνα πολυτελείας», «κάνει μπαμ ότι για την “ομορφιά” του τον πήρε», «όλες το πορτοφόλι κοιτάνε», είναι μερικά από αυτά που θα διαβάσει κάτω από δημοσιεύματα για μια σχέση-γάμο ή χωρισμό ανάμεσα στην πενταμορφη και το ζάμπλουτο τέρας. Μια κοινωνία που ασχολείται μόνο με την γυναίκα που «ξεπουλήθηκε» και όχι με τον άνδρα που «αγόρασε» αν θέλουμε να μπούμε στη λογική των οικονομικών όρων. Μια κοινωνία που ανατρέφει, σε μεγάλο ποσοστό, τα κορίτσια να βρουν κάποιον που θα τους παρέχει ασφάλεια και τα αγόρια να έχουν μία δίπλα τους να την περιφέρουν ως τρόπαιο. H ίδια κοινωνία που κατήργησε νομικά την προίκα μόλις το 1983. Και ξέρετε, προίκα έπαιρναν οι άνδρες όχι οι γυναίκες.
Νιώθω ότι είναι υποκριτική αυτή η κοινωνία που θα σταθεί στο σύμπτωμα και θα το καταδικάσει με πολεμικές ιαχές και δε θα αναζητήσει τα αίτια συμπεριφορών. Αν θεωρούμε τόσο βδελυρό ότι μια γυναίκα επιλέγει ως σύντροφο ζωής (γιατί τέτοιος είναι αυτός που παντρεύεσαι και κάνεις παιδί/ά μαζί του) κάποιον οικονομικά ισχυρό ας δούμε πόσα περιθώρια οικονομικής ανεξαρτησίας δίνει αυτή η ίδια κοινωνία σε μια γυναίκα και πόσα μαθήματα του να στέκεται μόνη της στα πόδια της. Θα μπορούσα να πω ότι είναι απόλυτο δικαίωμα της να αποφασίσει ότι το χρήμα είναι ένα βασικό κριτήριο για την επιλογή συντρόφου. Ότι μπορεί γι’ αυτήν η εξουσία, και στην οικονομική της διάσταση, να είναι στοιχείο γοητείας του άλλου, ένα ισχυρό αφροδισιακό όπως ισχυρίζεται αρκετός κόσμος.
Η αναζήτηση μου είναι, και όχι μόνο σε αυτό το θέμα, πόσες από τις αποφάσεις μας παίρνουμε συνειδητά και είναι προσωπικές μας επιλογές μετά από σκέψη και πόσες γιατί έχουμε μεγαλώσει μέσα σε μια κοινωνία που αποθεώνει το χρήμα και το θεωρεί ταυτόσημο της επιτυχίας (και ίσως της ευτυχίας;). Χρειάζεται ολόκληρη κοινωνιολογική μελέτη γι’ αυτό και εδώ είμαστε στα ταπεινά Γκομενικά. Έστω. Το μόνο για το οποίο μπορώ να είμαι σίγουρη είναι ότι οι εύκολες καταδίκες και αψήφιστοι χαρακτηρισμοί κάποιων ως θύματα ή/και θύτες δεν μας πάνε πουθενά, ούτε μας εξελίσσουν ως κοινωνία.
Άσε που ως κοινωνία το τι επιλέγουμε να σταθούμε στο ποσό που ζητά η Αλιμόνου από τον πρώην σύζυγό της και όχι ότι δύο γονείς με τέσσερα παιδιά βρίσκονται στα δικαστήρια με σκληρές αλληλοκατηγορίες και με απόλυτο σκοπό να εξοντώσουν ο ένας τον άλλον διεκδικώντας ταυτοχρόνως την επιμέλεια των παιδιών τους, δείχνει ότι μάλλον έχουμε χάσει κι εμείς την μπάλα και αυτό που μας κεντρίζει είναι το κουτσομπολιό και όχι πώς διαλύονται ψυχολογικά τα παιδιά μέσα από τέτοιες διαδικασίες.
Συν τοις άλλοις, κακά τα ψέματα, ξέρω πολλούς γάμους που το οικονομικό κομμάτι είναι αδιάσπαστο στοιχείο της όλης κατάστασης. Που έχουν πάρει μαζί σπίτια, δάνεια, που είναι επαγγελματικοί συνεργάτες και που αυτό, πρακτικά, τους δεσμεύει πέρα από συναισθηματισμούς και αγάπες και παιδιά. Που δεν ξέρουν πώς να ξεμπλέξουν όταν πια δεν θέλουν να ζουν μαζί γιατί τελικά από εραστές και σύντροφοι κατάντησαν οικονομικοί συνεργάτες. Ας κοιτάξουμε λοιπόν πόσο και πώς εμείς επιτρέπουμε στις δικές μας σχέσεις να μπαίνει το χρήμα καθοριστικός παράγοντας και ας αφήσουμε στην άκρη τους χαρακτηρισμούς «βιζιτούδες» για γυναίκες που υπήρξαν σύντροφοι πλουσίων ανδρών. Στο κάτω κάτω, δεν φαντάζομαι ότι ο Τραμπ και ο Βαρδινογιάννης επέλεξαν την Μελάνια και την Αλιμόνου ως συζύγους υπό την απειλή κάποιου όπλου.
