Το δικό μου αγαπημένο κολαστήριο στο Λονδίνο υπάρχει ακόμα. Δεν ειναι club. Ένα τελειωμένο μπαρ είναι αλλά δεν έχει σημασία. Με ό,τι τη βρίσκει ο καθένας. Δεν έχω πάει ποτέ στο Fabric. Ζήτημα είναι αν έχω περάσει απ’ έξω. Κανονικά δεν θα έπρεπε να μου καίγεται καρφί που κλείνει γιατί δεν ακούω μπλιμπλίκια. Δεν πάει έτσι όμως. Η αλήθεια βρίσκεται τόσο στους Sex Pistols όσο και στον LTJ Bukem.
Στη συγκεκριμένη περίπτωση το πρόβλημα είναι η υποκρισία των αρχών και όσων τους τα χώνουν κάτω από το τραπέζι. Χρειάζεται θράσος και μόνο για να δηλώσουν πως κλείνουν το club για ναρκωτικά και με προσβάλλει ως πολίτη το γεγονός ότι το Islington Council κρύβεται πίσω από το γεμάτο υπολείμματα κόκας δάχτυλo του. Όταν ο ένας από τους ιδιοκτήτες του Ace Hotel στο Shoreditch βρέθηκε νεκρός σε ένα δωμάτιο του ξενοδοχείου του πριν από δυο χρόνια με μια πίπα κράκ δίπλα του, κανένας δεν έσπευσε να το κλείσει. Γιατί οι μισοί εκ της νεότερης γενιάς τραπεζίτες στο City είτε έχουν χρηματοδοτήσει το χιπστερικό αυτό εγχείρημα ἠ απλώς τα πίνουν στο μπαρ, ρουφώντας ενίοτε ανενόχλητοι τις ουσίες της αρεσκείας τους όχι στην τουαλέτα αλλά σε κάποια απο τις σουίτες του. Ο αποδιοπομπαίος τράγος στην προκειμένη περίπτωση δεν θα έπρεπε να είναι οι άνθρωποι, ούτε οι αδυναμίες τους.
Το Fabric κλείνει για να μετατραπεί σε οκτώ, με το ζόρι δέκα, χαμηλοτάβανα, χωρίς χαρακτήρα διαμερίσματα. Γιατί έτυχε να βρίσκεται σε μια περιοχή που ειναι επιθυμητή από νέοπλουτους επαγγελματίες που θέλουν να ζήσουν σε μικρά τρέντι κουτιά πληρώνοντας το βάρος τους σε χρυσό για ενοίκιο ή στεγαστικό δάνειο. Με την ίδια λογική σύντομα το αγαπημένο μου art deco σινεμά στο Dalston θα κλείσει γιατί κάποιο start-up βουτυρόπαιδο θα βρει μια τρίχα στο ποπ κορν. Και θα μετατραπεί σε διαμερίσματα. Αργότερα σειρά θα έχει η υπέροχη τριώροφη γκαλερί Raven Row στο Spitalfields που θα γίνει σούπερ μάρκετ και πάει λέγοντας. Το Λονδίνο ήδη πλησιάζει στα όρια του να γίνει μια δυσβάστακτη πόλη. Μετατρέπεται σταδιακά σε ένα μέρος με κουτάκια για να ζεις και να δουλεύεις αλλα όχι να χαίρεσαι τις πολιτισμικές και πολιτιστικές χαρές που κάθε μεγαλούπολη προσφέρει. Ακόμα κι αν αυτές περιλαμβάνουν χρήση απαγορευμένων ουσιών. Δεν είναι αυτό το θέμα.
Δεν ξέρω αν υπάρχει χρόνος να σωθεί η Φάμπρικα ή και η ίδια η πόλη.
