Νομίζω ότι μας έχουν μεγαλώσει πολύ λάθος. Εντάξει, όχι όλους και όλες. Αλλά, εδώ που τα λέμε αρκετούς, ίσως τους περισσότερους. Όχι μόνο οι γονείς αλλά και το σχολείο και η περιρρέουσα κοινωνική ηθική που μας βάζει από τόσους δα να βλέπουμε όλο τον κόσμο ανταγωνιστικά και κοιτάμε πώς εμείς θα διακριθούμε και θα κερδίσουμε.
Ναι, να κερδίσουμε δεν λέω. Αλλά τι; Τι να κερδίσουμε; Κι αν σας φαίνονται πολύ θεωρητικά όλα αυτά θα γίνω πιο συγκεκριμένη. Τόσα καψόνια, πού βρίσκετε την όρεξη να τα κάνετε στον/στην σύντροφό σας; Πραγματικά ακούγοντας απίστευτα περιστατικά και συμπεριφορές που μάλλον φτάνουν στα όρια του θρίλερ απορώ γιατί θέλουμε τόσο πολύ να επιβληθούμε στον άλλον κι αν πιστεύουμε ότι βάζοντας τον κάτω μας κάνει εμάς να αισθανόμαστε καλύτερα.
Δεν χρειάζεται να σφάξεις το σκυλί του και να τον ταΐσεις με αυτό για να αναβιώσεις τον Πόλεμο των Ρόουζ. Μπορεί να μην ζεις καν μαζί της αλλά να βγαίνετε, να έχετε σχέση και να τις ακυρώνεις τα ραντεβού σας τελευταία στιγμή ή να μην ασχολείσαι καν να τα ακυρώσεις με την εκ των υστέρων δικαιολογία «τρέχω όλη μέρα ρε μωρό, δεν πρόλαβα να ασχοληθώ», να σου πετά δηλαδή στα μούτρα ότι δεν βρήκε καθόλου χρόνο να ασχοληθεί μαζί σου.
Πόσες φορές σε ανδρικές ή γυναικείες παρέες ακούστηκε το «Ε, μη δείχνεις κι εσύ μωρέ πόσο γουστάρεις γιατί μετά θα σε κάνει ό,τι θέλει»; Αυτή η μάστιγα των στρατηγικών που σε εξαναγκάζει να καταπιέσεις τον αληθινό σου εαυτό, τα συναισθήματά σου για να μη σε πάρει φαλάγγι ο άλλος. Μια στιγμή αν καθόμασταν και πατούσαμε το pause σε ό,τι μας έμαθαν ότι έτσι είναι, και αναλογιζόμασταν εμείς τι θέλουμε πραγματικά να κάνουμε, μια στιγμή μόνο πιστεύω ότι θα αρκούσε για να αρχίσουμε να αναθεωρούμε τις βλακείες με τις οποίες μας έχουν μπουκώσει το μυαλό. Το έχω γράψει ξανά, θα το γράψω και τώρα.
Οι σχέσεις δεν είναι διαγωνισμός που κερδίζει όποιος αισθάνεται λιγότερα. Ούτε το θέμα είναι ποιος θα καπαρώσει το «πάνω χέρι». Γιατί πολύ απλά οι σχέσεις δεν είναι στατικές.
Εκεί που νομίζεις ότι «οκ, το ‘χω, το ελέγχω» μπορείς πολύ απλά να συνειδητοποιήσεις ότι έχεις πολύ περισσότερο ανάγκη τον άλλον, πολύ περισσότερη από ότι πίστευες, πολύ περισσότερο -πιθανόν- από ό,τι σε χρειάζεται αυτός. Είναι κακό αυτό; Όχι. Έτσι πάει το άθλημα. Οι άνθρωποι εξελισσόμαστε σε μια σχέση, εξελίσσονται και τα συναισθήματα μας. Το ιδανικό του να εξελίσσονται ταυτοχρόνως και για τους δύο μαζί είναι για τις ταινίες που μας κάνουν να κλαίμε στον καναπέ και μέσα μας να αναρωτιόμαστε «γιατί εμένα δεν μου συμβαίνει αυτό». Δεν μας συμβαίνει γιατί πολύ απλά δεν είναι πραγματικό. Όχι ότι δεν υπάρχουν στιγμές συμπόρευσης και σύμπνοιας, υπέροχες στιγμές που χάνεσαι στην αγκαλιά του άλλου και λες «Ωπ, ώστε αυτό είναι ευτυχία». Όμως αυτές είναι στιγμές, το υπόλοιπο ταξίδι έχει σκαμπανεβάσματα αλλά ας μην τρελαθούμε.
Συμβαίνει σε όλους, μην μασάτε σε κανένα παραμύθι που πουλάει κανένα ζευγάρι ότι έχει την τέλεια σχέση.
Δεν έχει λοιπόν νόημα να αποκτήσεις συμπεριφοράς bitch «αφού αυτές θέλουν μωρέ». Ποιοι τις θέλουν; Ποιες είναι αυτές; Ας είσαι εσύ ο εαυτός σου και εάν δεν του/της αρέσει, πήγαινε παρακάτω. Και στο κάτω κάτω εκτιμάς αλήθεια ποτέ έναν άνθρωπο που γουστάρει να του συμπεριφέρεσαι σκατένια; Άλλωστε, κανένας δεν είναι άγιος, όλοι θα γίνουμε μαλάκες κάποια στιγμή σε κάθε μας σχέση. Δεν χρειάζεται λοιπόν καν να το προσπαθήσουμε, απλώς όταν έρθει εκείνη η στιγμή ας το παραδεχτούμε κι ας λύσουμε το πρόβλημα, εφόσον λύνεται.
Γι’ αυτό ιστορίες με ατάκες «αυτός/αυτή την κάνει ό,τι θέλει» τις ακούω βερεσέ. Πρώτον, γιατί ποτέ δεν ξέρουμε τι αληθινά συμβαίνει ανάμεσα σε ένα ζευγάρι εκτός κι αν είμαστε μέλος του ζευγαριού. Κατά δεύτερον, επειδή η σιγουριά τρώει τον «αφέντη» της σχέσης. Τρίτον, επειδή ξύπνησαν και οι σκλάβοι Αντωνάκη μου. Αυτή η υπέροχη ταινία του Γιώργου Τζαβέλλα Η δε γυνή να φοβήται τον άνδρα, αν και ελληνική ταινία του 1965, εποχή δηλαδή που οι ηθογραφικές ταινίες έβριθαν συντηρητισμού και ηθικοπλαστικών μηνυμάτων, λέει μια μεγάλη αλήθεια. Είναι οι άλλοι που μας κάνουν να νιώθουμε ότι πρέπει να έχουμε το πάνω χέρι, και αυτό ισχύει και για τον Αντωνάκη και για την Ελενίτσα της ταινίας. Όταν το ζευγάρι καταλάβει ότι αυτοί αγαπιούνται όπως αυτοί θέλουν και το δείχνουν ο ένας στον άλλον μαζί θα προχωρήσουν. Δύσκολα; Δύσκολα ναι γιατί οι ανθρώπινες σχέσεις δεν είναι παιδική χαρά. Αλλά με ειλικρίνεια συναισθημάτων και τρυφερότητα γίνονται πιο ουσιαστικές.
Και μπορεί να μην ξέρω πολλά αλλά ξέρω ότι στην τρυφερότητα δεν μπορεί ποτέ κανένας να αντισταθεί.
