Το 1991 βρέθηκα στο Παρίσι, υπότροφος του ΙΚΥ (Ίδρύμα Κρατικών Υποτροφιών) αξιοποιώντας τη νεοεισαχθείσα δυνατότητα (από ένα «προοδευτικό» σε θεσμούς κατά περιόδους ΠαΣοΚ) για πτυχιούχους ΤΕΙ. Στην Ecole des Arts et Industries Graphiques – Estienne, ήρθα σε επαφή με τους Νέους Φεντεραλιστές. ΜΚΟ από φοιτητές κυρίως και κάτω των 30 ετών με ευρωπαϊκής ολοκλήρωσης προσανατολισμό. Κάπως έτσι βρέθηκα από τα αμφιθέατρα και την μάταιη αφισοκόλληση του ΤΕΙ Αιγάλεω σε μια διαφορετική πραγματικότητα. Βέβαια, ούτως ή άλλως οι Γάλλοι είναι κάπως «φιλέλληνες» εξ ορισμού, δημοκράτες με μια γενικότερη καθημερινή αίσθηση όπου θεωρούν εαυτούς πιο κοντά στα Ιδανικά της Γαλλικής Επανάστασης που αποτελούν προέκταση μιας Δημοκρατικής Πολιτείας τύπου Περικλή. Την περίοδο εκείνη η προσωπικότητα του Προέδρου της Κομισιόν Ζακ Ντελόρ (1985-1995) κυριαρχούσε στην Ευρώπη, συνδυάζοντας τη διορατικότητα με την αίσθηση της ιστορικής συγκυρίας και τις ικανότητες. Η Ανατολική Ευρώπη, σαν πολιτικό σύστημα (γεωγραφικά παραμένει ανατολική) μόλις είχε καταρρεύσει μαζί με το Τείχος του Βερολίνου και η Γιουγκοσλαβία εξαφανιζόταν από το χάρτη σπαρασσόμενη από έναν αιματηρό εμφύλιο.
Στις φετινές ευρωεκλογές δεν είδα κανενός την ατζέντα να περιλαμβάνει την «Ολοκλήρωση», αυτήν που υποτίθεται ότι επζητούμε προοδευτικά με την εκλογή Ευρωκοινοβουλίων. Να επιζητά τις Ηνωμένες Πολιτείες της Ευρώπης. Και μάλιστα όχι μόνο στην Ελλάδα. Παντού κάνουν σαν λυσασμένοι για την Ευρώπη, αυτή την Κόρη καβάλα στον ταύρο που όλοι αγαπάνε να μισούν, να της τα «χώνουν», να εκτονώνονται και μετά να χώνονται πιο βαθιά στους καναπέδες και τα Malls. Tόσο χάλια; Tόσο χάλια ο «μέσος Ευρωπαίος» που εκφασίζεται λίγο-λίγο, «σταλιά-σταλιά κι απόβραδο» με το μυαλό κιμά από την καλοπέραση; Ή μήπως ή Αριστερά δίνει ελπίδα με προσφωνήσεις τύπου «Μαντάμ Μέρκελ» και περιμένοντας έναν (Γάλλο κατά σύμπτωση) κεφτέ «Σοσιαλιστή» να λοξοδρομήσει από τις ντιρεκτίβες των Τραπεζών;
Κάποιοι θα μονοπωλήσουν – όπως χρόνια τώρα ακούγεται αυτό το θλιβερό τροπάρι – το σύνθημα για την ανάγκη του «λαϊκού αγώνα», για το μεγάλο ανάστημα που πρέπει να ορθώσουμε απέναντι στην Ευρώπη που μας «μάρανε», και στις γειτονιές του Βύρωνα (aka Lord Byron) μάλλον οι αντιμνημονιακοί θα έρθουν πρώτοι. «Έφυγε» και ο Παπαγιαννάκης. Μετά θα μαζέψουμε τα σκουπίδια.
Η εικονογράφηση του Γιάννη Κουρούδη κλείνει 20 χρόνια. Την είχε παραγγείλει το γραφείο του Ζακ Ντελόρ για την ευχητήρια κάρτα του 1994. Μεγάλη τιμή και – όπως συμβαίνει με τις καλές δουλειές – πάντα επίκαιρη. Ρίξτε μια ματιά στους Jeunes Européens fédéralistes και τη σελίδα τους JEF.
Σήμερα, 26/5/2014 το Εθνικό Μέτωπο της Γαλλίας είναι πρώτο κόμμα. Τα «άνθη του κακού» ποτίστηκαν από κουβάδες ιδρώτα στα gyms και στις παραλίες ανά την Ευρώπη. Τα της Ελλάδας τα ξέρετε. Προσπάθησα να ακούσω κάποια στιγμή τον Λυκούδη σε κάποιο πάνελ – δεν τα κατάφερα ή δεν μίλησε κι αποχώρησε (μάλλον απηυδυσμένος). Ο Λαφαζάνης, κατέχοντας τεχνογνωσία «διαφώτισης» made in ΚΚΕ – όπως πάντα ανυπόφορος (σε αντίθεση με τον «ήρεμη δύναμη» Παπαδημούλη – προερχόμενος από τον Ρήγα Φεραίο του ΚΚΕ Εσωτερικού – την πιο ανοιχτόμυαλη και δημιουργική πολιτική Νεολαία και το περιοδικό Θούριος), δυστυχώς δεν τους πρόλαβα, με «παρέσυραν» οι Κνίτες). Επίσης, οι κυρίες Γιάννα Δασκαλοπούλου, Μαρία Ρεπούση, Εύα Καϊλή με εντυπωσίασαν (για ποικίλους λόγους). Διακρίνεται ότι το μεγάλο Λιμάνι θα πάψει να είναι το επίνειο των Αθηναίων και τα παιδιά του Πειραιά (παρέα με τρία παιδιά Βολιώτικα) θα υψώσουν το ανάστημά τους. Κρατάω και την παρθενική εμφάνιση του νέου διευθυντή της εφημερίδας Τα Νέα, Δημ. Μητρόπουλου (τι συνωνυμία!). Μπούρου-μπούρου πέρασε η ώρα, μπούρου-μπούρου περάσαμε σε άλλη εποχή.
Υστερόγραφο ένα: Απροσδόκητη (χρωματολογική) ασάφεια προέκυψε στα τηλεοπτικά κανάλια ως προς την απόδοσή των κομματικών άβαταρς του Ερυθρού Τόξου, της Κεντροαριστερής Σύσφιξης (πλην ελιάς με καπαρωμένο το πράσινο) και της Γαλάζιας Γαλήνης (ακόμα και για το Μπλε-βαθύ-σχεδόν-μαύρο). Μεγαλύτερος o χαμός με τους δημάρχους και τις Περιφέρειες, ανεξάρτητους ή μη, ή «υποστηριζόμενους» (ενώ έχουν προέλθει από τα σπλάχνα κάποιου κόμματος που, είτε αυτοί, είτε το κόμμα τους αποκηρύσσει) και δεν θέλουν να «χρωματιστούν». Γιατί να γίνω μπλε-μαρέν; πρασινοκόκκινος ή ρούχα-μαζί-που-πλύθηκαν-κι-έχουνε-γίνει-ροζ; Ετσι η μισή Ελλάδα είναι γαλάζια (από ανοιχτό κυανό σε κάποιους μέχρι βαθυ γαλαζιο σε άλλους) και ή άλλη μισή, κάτι-σε-σάπιο-μήλο και «λερωμένο» σομόν. Παράκληση λοιπόν να παραδίδουν το χρώμα που επιθυμούν οι παρατάξεις και οι υποψήφιοι Συνδυασμοί σε κλίμακα RGB και μάλιστα Web safe (256 επιλογές). Για τα λογότυπα και λοιπό υλικό οπτικής επικοινωνίας σε προσεχές ποστ.
Υστερόγραφο δύο: Στην εικονογράφηση με το δακτυλικό αποτύπωμα ίσως πρέπει να προστεθεί και λίγο (ή κάπως περισσότερο) μαύρο.
